rouwverwerking.startpagina.nl

Mama, ik mis je....

  • Anonymous avatar

    Anarosa

    Wat mis ik haar, mijn lieve mama. Ze was zo sterk! Haar longkanker had ze verslagen, haar copd zou ze nooit verslaan.

    Ze kreeg haar rolstoel, haar traplift. Ze moest veel inleveren en in een jaar tijd was ze veranderd van een hele actieve vrouw naar een vrouw die steeds minder kon, maar ze bleef lachen.

    8 maanden geleden ging het fout, heb haar nog kunnen spreken en dat was de laatste keer. Zij kon niet terug praten vanwege een tube. Ze is overleden aan een longembolie, slechts 62 jaar. 1 jaar en 16 dagen na de diagnose longkanker. Nu 8 maanden later….

    Ik ben maar doorgegaan, toonde nauwelijks emoties, voelde nauwelijks emoties. Ik had me volledig afgesloten. Heel af en toe liet ik een stukje toe, om het vervolgens weer weg te stoppen.

    Vannacht heb ik gedroomd over haar dood. Ging heel anders dan in de werkelijkheid. En nu voel ik het verdriet, de pijn, het gemis nog meer. Er zijn dingen waarbij ik haar advies mis. Het gaat niet lekker tussen mijn man en mij en ik weet dat zij advies had gegeven. Het gaat niet zo lekker met de oudste, die heeft het niet naar haar zijn op school (hele vervelende juf) ook daar had ze advies in gegeven. Mijn schoonmoeder heeft het geheim van 5 december verteld aan de oudste, mijn moeder had samen met mij boos geweest.

    Met mijn vader heb ik een andere band. Met mijn zusje…. Ik doe mijn best, pas op wanneer ik kan, probeer er zoveel mogelijk voor haar te zijn. Luister naar haar problemen, andersom is dat niet tot nauwelijks. Het verdriet, het gemis, ik zal het alleen moeten doen. Familie zoekt geen contact meer, zijn denk ik bang ofzo. Er zijn zelfs mensen die vinden dat het nu klaar moet zijn….

    Ik ben zo moe, helemaal op… Het liefst neem ik even de tijd om bij te komen, maar stil zitten lukt niet. Ik moet iets doen. Maar ik merk wel dat alles teveel is. Mijn kontje wordt steeds korter, slaap slecht, eet slecht. Ik weet even niet wat ik moet.

    Voor de kids probeer ik de leuke mama te blijven, voor vrienden de leuke vriendin, voor mijn zusje de leuke zus en voor mijn vader de leuke dochter…… O wat mis ik mijn mama.

    Voor altijd in mijn hart

  • Anonymous avatar

    Karineke

    Lieve Anarosa,

    Ten eerste heel veel sterkte met het verlies van jouw moeder. Ook al lijkt het alweer een hele poos geleden.. en vindt men dat je weer door moet gaan.. Rouwen kun je niet dwingen of sturen. Vooral omdat je eerst ‘gewoon’ op de automatische piloot door bent gegaan.. komt het nu bijna onverklaarbaar binnen.. Maar het is goed om verdriet te voelen, het is goed eindelijk eens bij jezelf aan te komen. Het gemis van jouw moeder moet een plekje krijgen. Je bent er voor iedereen.. maar niet voor jezelf. Neem de tijd om verdrietig te zijn.. gun jezelf te tijd om jouw moeder op een andere manier in je leven terug te brengen. In herinneringen, in woorden die zij gezegd zou hebben, in daden die ze jou heeft voorgedaan.

    Nogmaals heel veel sterkte voor nu en de komende tijd.

  • Anonymous avatar

    Anarosa

    Karineke,

    Dank je wel! Ik moet er nu de tijd voor nemen, maar met 2 kinderen en het werk is het moeilijk. Van de week heb ik een gesprek op mijn werk hoe we dit aan gaan pakken wat betreft het werk. Ik ben zo moe, zo op. Alles is teveel.

    Soms voelt t of er iemand op mijn borst zit en er komt weinig uit mijn handen. Mijn huis is een zooitje, maar ik heb er de energie niet voor….. Maar nu vanavond als de kids op bed liggen ga ik ff een flink potje janken! Vrijdag naar een magnetiseur. Hoop dat het iets uit zal halen

  • Anonymous avatar

    Karineke

  • Anonymous avatar

    margaret

    hallo,

    ik heb je verhaal gelezen en het is net of gaat het over het verlies van mijn moeder ik ervaar alles bijna het zelfde dan jij.. Misschien kunnen we elkaar moed en steun toe spreken als je wilt natuurlijk ik denk dat wij elkaar heel goed begrijpen

    groetjes margaretha uit friesland.

  • Anonymous avatar

    Emjee

    Wat een verhaal, ik had het zelf kunnen schrijven….. Helaas zo enorm herkenbaar.

    Voor mij is het inmiddels al 23 maanden geleden, maar het gemis is zo enorm groot!!

    Het alleen voelen vind ik het ergste en het gevoel dat niemand meer om je geeft….

    Heel veel sterkte en ik hoop dat je rust kunt vinden.

  • Anonymous avatar

    Anarosa

    Dank jullie wel voor jullie reacties. Ik dacht dat de klap en het besef toen kwam, helaas was dit slechts een stukje. Het echte besef, het echte verdriet en alles daarbij is nu pas gekomen. Al meer dan een week aan het huilen, pijn op mijn borst bij het huilen, slapeloze nachten….

    Het grijpt me naar de keel. Ik wil dit niet, maar ik weet dat ik erdoor heen zal moeten. December, ik zie er zo tegen op. En dan januari, de sterfdatum die steeds dichterbij komt. Mensen denken dat ik sterk ben….. Ja voor de buiten wereld, van binnen voel ik me klein.

    Rouwen, ik wist niet dat het zo moeilijk was

  • Anonymous avatar

    Ilse Stremme

    Hallo Anarosa,

    Rouwen is een weg tot loslaten van het lijfelijk aanwezig zijn van iemand en leren dat het een geschenk was, dat iemand zo lang aan je zijde heeft mogen staan. Bij jouw is het je moeder, die helaas niet langer je mocht volgen op je pad. Je zult van diep verdriet tot soms boosheid en dan lijkt het ineens dat alles weer lukt. Geef jezelf tijd, ruimte tot uiten.

    Een tijd terug was ik hier veel te vinden na het overlijden van mijn man. Weet wat missen is, wat rouwen is, wat ruimte aan jezelf geven is.

    Je kunt het Anarosa en als je misschien wilt, kun je mijn verhaal lezen hier op het prikbord. Of google mijn naam.

    Ilse.

  • Anonymous avatar

    David Schers

    Lieve mama bedankt voor alle jaren dat je bij ons was!!!