Gisteren alweer 3 maanden alleen. Het wordt er niet beter op. Juist met dit mooie weer mis ik mijn maatje. O.a samen overleggen, naar Frankrijk op vakantie, een glaasje rosé drinken, kan niet meer. Iedereen denkt dat het met dit mooie weer gemakkelijker is. Ik ervaar dat het zwaarder wordt. Het doet me teveel denken dat we het in de zomermaanden zo heerlijk hadden. Van ellende loop ik veel. Gisteren had ik weer een rotdag. Gelukkig belde een vriendin op om mee te fietsen. Dat was wel gezellig, lekker geluncht. Echt hiervan genieten lukt me nog niet. Ik vind dit erg voor mijn vrienden die zo hun best voor mij doen. Vorige week trouwde er een dochter van een vriendin. Vanwege omstandigheden ben ik hier alleen naar toe gegaan. Ik had het idee dat ik in een verkeerde film zat. Al die vrolijke mensen, kon zelfs niet blij zijn voor het bruidspaar. Ik haat mezelf hierom. Gisteren einde van de vierdaagse. Niemand die voor mij kwam. Na afloop heb ik met anderen iets gedronken. Dat viel helemaal verkeerd. Thuis gekomen dacht dat ik in een crisis was beland. Wie kun je dan bellen. 112 zien je aankomen. Gelukkig ben ik door mijn vermoeidheid in slaap gesukkeld. Vanmorgen op met een kater. Heb het er maar weer uitgewandeld.
Voor morgen heb ik samen met twee buren een picknick voor de buurt georganiseerd. Ben benieuwd hoe ik me dan voel. Durf geen alcolhol te drinken, bang dat het weer mis gaat. En ik vind een glaasje rosé zo lekker, waar ik normaal echt van kan genieten. Wat ben je toch kwetsbaar in deze tijd. Als het zo door gaat moet ik nog professionele hulp gaan zoeken, waar ik eigenlijk geen zin in heb.