Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Mamavan2
Moet gewoon even van me afschrijven. Mama was ziek, COPD en hierbij kreeg ze longkanker. Die kloteziekte had ze overwonnen, maar haar COPD was verergerd. Ze heft gevochten als een leeuwin. Wat was ze ziek vorig jaar na haar laatste kuur. Op mijn verjaardag lag ze nog in het ziekenhuis. De verjaardag van mijn dochter een maand later daar was ze bij, de hele dag! Wat was ik trots op haar! Nog altijd herstellende, maar de verjaardag van haar kleindochter echt niet willen missen. Een maand later is de volgende kleindochter jarig en ook daar is ze weer bij! Geweldig Wat had ze me graag geholpen met een huis vol visite. Wat heeft ze me altijd geholpen. Oppassen en tijdens het oppassen mijn huisje netjes maken. Wat ben ik haar dankbaar!
Vlak voor kerst ziekenhuisopname, maar precies op tijd weer thuis. Wat gaan we doen met oud en nieuw? Papa en mama willen samen zijn, we laten ze dan ook samen zijn. Begin januari weer naar het ziekenhuis per ambulance. 's Avonds na allerlei onderzoeken weer thuis. Ze pakte heel liefdevol mijn wangen vast. Nu kon ik eindelijk eens iets voor haar doen. Ik had haar hele huisje in orde gemaakt. Twee dagen later wordt ik gebeld op mijn werk, ik moet naar huis komen, reanimatie. Onderweg mijn man gebeld, dat hij iets moest regelen met de kinderen. Dan wordt ik gebeld dat ik naar het ziekenhuis moet komen. Daar aangekomen worden we door de artsen geroepen ze is bij, maar kan door een tube in haar keel niet praten. Diep van binnen wist ik dat dit de laatste keer zou zijn dat ik haar nog wat kon zeggen. Ik heb haar verteld dat ik van haar hou! Ze maken haar klaar voor onderzoeken en dan gaat het mis. We worden weer geroepen, nu om echt afscheid te nemen. Wat heeft ze gestreden, maar wat was ze moe.
Er wordt sectie op haar verricht en pas na 2 dagen komt ze thuis. Mijn zusje en ik kleden haar aan en maken haar mooi. Ze ligt in de woonkamer. Dan de dag van het echte afscheid, god wat valt dat zwaar. En nu na 4 maanden komt langzaam de rouw, het verdriet, de woede en de vragen. Zou ze trots op me zijn? Heb ik haar genoeg bedankt? Haar eerste verjaardag zonder haar, zo moeilijk. Mijn eerste verjaardag echt zonder haar. Binnenkort de verjaardagen van mijn dochters voor het eerst zonder haar. Zonder dat ze zo kon genieten van de meiden die kadootjes uitpakken, kaarsjes uitblazen. Straks mijn diploma uitreiking, zonder dat ze weet dat ik het gehaald heb. Zou ze trots zijn dat ik ondanks alles toch mijn opleiding heb afgemaakt? Zou ze….. was ze nog maar hier….
Zoveel dingen nog die ik met haar zou willen bespreken, die ik haar zou willen laten zien. Mam ik mis je zo!
Mensen om mij heen vinden mij sterk. Ik heb zsm mijn leven weer opgepakt. Ik had geen tijd om stil te staan. Ik had haar beloofd mijn opleiding af te maken, verdriet kon ik daar niet bij hebben. Maar weet je, ik ben niet sterk, ik heb verdriet, ik ben boos. Wat zou ik dat graag met haar delen. Dat ik nauwelijks slaap ziet niemand (lang leve de make-up) Wat ik van binnen voel, niemand ziet het. Ik weet het, het is nog maar zo kort geleden…. Ik zou willen dat mensen mijn verdriet zouden zien, een arm om me heen zouden slaan. Pffff. Sorry, moest het gewoon even kwijt.
