rouwverwerking.startpagina.nl

Mijn lieve Frank overleed 10 mei 2012

  • Anonymous avatar

    Tineke van Doorn

    Het is nu al bijna 11 maanden geleden dat mijn lieve man binnen een week is overleden. Hij was nog maar dagen 52 jaar oud.3 mei kreeg hij een hersenbloeding en herstelde voorspoedig. op 7 mei kreeg hij te horen dat hij op 10 mei naar een revalidatiecentrum kon. Diezelfde avond kreeg hij nog een hersenbloeding en kwam in coma terecht. Hij zou niet meer wakker worden. 10 mei was hij niet bij een revalidatiecentrum maar was hij dood. Het was een achtbaan waar ik en mijn lieve twee kindjes van 7 en 10 in terecht kwamen. Ik had het gevoel dat ik gek werd en had een acute trauma. Inmiddels is dat achtbaan gevoel weg. Nu voel ik een enorm gemis, verdriet en leegte. De boel moet op de rit gehouden worden, maar vaak denk ik wat is het leven toch verschrikkelijk. Mijn kindjes hebben mij heel hard nodig, maar oh wat ben ik moe

  • Anonymous avatar

    Monique

    Lieve Tineke,

    Allereerst gecondoleerd met dit grote verlies. Verdriet vreet energie, het put je uit. En dan de zorg en steun aan je lieve schatten van kinderen. Ik was al totaal gesloopt, en ik heb niet eens kinderen.

    Ik hoop van harte dat je steun ontvangt van familie en/of vrienden ivm de zorg en aandacht die jouw kinderen nodig hebben! Kunnen ze je niet 1x per maand bijstaan door ze een dag (of weekend) bij zich te hebben zodat jij kunt ontladen en weer kunt bijtanken.

    Ik hoop dat hetgeen jij nu nodig hebt ook daadwerkelijk zal ontvangen van familie/vrienden.

    (vraag het ze gewoon)

    Ik wens je héél veel sterkte <3

    Liefs,

    Monique

  • Anonymous avatar

    Sophie

    Dag Tineke,

    Ik kan me goed voorstellen dat je je leeg en moe voelt.er is jou een ramp overkomen en dat verwerk je niet zomaar. En je leven is niet meer wat het was. Dat is ook moeilijk te vatten. Mijn man is 16 maanden ziek geweest maar ik vind het nu na 10 maanden ook nog onbegrijpelijk dat dit ons is overkomen. Mij helpt het om niet verder te kijken dan de dag of het uur van vandaag. Anders wordt je gek van verdriet. En ooit zal het wat beter gaan, al duurt het lang. Het is een lang en pijnlijk proces en je moet jezelf echt de ruimte geven. Huil maar of word boos. Maakt niet uit. Alles is goed. En je kunt hier je hart luchten. Dat helpt ook.

    Sophie

  • Anonymous avatar

    hanneke

    dat je zo moe bent, is helemaal niet raar, doodmoe ben je , je kinderen nog zo klein, ze hebben je zo nodig, jaren kan het nog duren voordat je rustiger en meer ontspannen word, ik voel het ook nu nog heel erg, omdat die kinderen de deur uit zijn juist, maar jij moet voor ze zorgen, mijn man was ook maar 53 jaar, shocking is het, na het eerste jaar is het nog lang niet voorbij , soms lijkt het nog wel erger omdat je naar hem verlangt, je mist hem , je hebt heimwee, sterkte en die reumatiek is allemaal zo gebonden aan emotionele stress en verdriet, je voelt je gewoon jaren ouder. hou je taai meis.

  • Anonymous avatar

    Chifon

    Hallo Tineke

    Het is vreselijk wat jullie is overkomen. Zeker deze maand is het extra moeilijk. Voor anderen is de maand mei begin van een nieuwe lente/zomer. Voor jou en je kinderen is het begin van een nieuw rouwjaar.

    Mogelijk heb je iets aan het boek Je mag me altijd bellen, van Karin Kuiper. Zij bleef ook op jonge leeftijd achter met drie kleine kinderen. Ik denk dat het voor jou heel herkenbaar is. Het boek is mij aangeraden door een maatschappelijk werkster van het ziekenhuis. Ik herkende er veel in. Hoewel mijn situatie geheel anders is. Weduwe van 67 zonder kinderen. Ik ben nu 80 dagen alleen en bij mij moet alles nog een plaats krijgen.

    Hoe je ook achterblijft, je blijft die ene persoon die zo belangrijk is missen.

    Veel sterkte en troost.

    Vriendelijk groetjes Henny

  • Anonymous avatar

    catharina

    Lieve lotgenoten,

    Mijn man is 17 maanden geleden overleden, nog kort denk ik dan, Lang of kort geleden het gemis zal nooit overgaan. Mijn man is overleden na uitzaaiingen van longkanker in de hersenen en is nog maar net 67 jaar geworden.Het hele proces heeft slechts 4 maanden geduurd maar het verlies is levenslang. Ik heb het gevoel dat mijn leven opeens doelloos is geworden en het voelt als een amputatie. We hadden juist na zijn pensioen nog zoveel mooie plannen Mijn maatje is er niet meer. Nooit meer zijn stem te horen, soms een arm om je heen. Niet meer je verhaal kwijt te kunnen bij thuiskomst of iemand met wie je je zorgen kunt delen.

    De zogenaamde adviezen van familie of vrienden die je zeggen wat je wel of niet moet doen en vooral te moeten genieten al was het maar van de natuur;. Begrijpt dan niemand dat ik en mijn medelotgenoten een totaal andere taal spreken? Soms denk ik dat mijn leven niet veel zin meer heeft. Het is allemaal zeer heftig een rouwproces en kost mij enorm veel energie.

    Kan iemand mij zeggen dat het mogelijk na lange tijd beter mag gaan of weer plezier mag krijgen in het leven?

    Er komt af en toe wel iemand langs maar een etmaal heeft namenlijk toch 24 uur en dat is lang om altijd alleen te zijn met je verdriet. Ik heb me betrapt dat ik soms iets hardop zeg tegen zijn foto en mezelf dan antwoord geef.

    Van mijn zoon en schoondochter heb ik best plezier maar zij hebben toch een eigen leven en werken beiden. Ik kan niet verlangen dat zij steeds maar op bezoek komen.

    Ik wens een ieder heel veel sterkte

    Catharina