hartstilstand

bella

04-03-2013 12:45

mijn man is nu 4 maanden geleden overleden aan een hartstilstand, ene moment zit je aan de koffie en hij gaat weg en uur later staat de politie aan de deur, en is je man overleden, hij was 69 jaar, stond volop in het leven, prostaatkanker vorig jaar overwonnen en dan dit. Ik voel me vreselijk alleen, geen kinderen, geen familie en het is meer overleven elke dag. Deze maand is hij jarig en we zouden deze maand ook nog eens 45 jaar zijn getrouwd. Soms denk ik ook vaak waarom blijf ik hier nog, maar ik heb een lieve kat uit het asiel en als ik die dan zit te knuffelen, weet ik dat ik voor hem hier moet zijn en dan kan ik weer glimlachen. Maar wat is het moeilijk, ik heb zo'n vreselijke heimwee naar mijn maatje.
Blueswoman

04-03-2013 17:02

Je maatje verliezen is echt zwaar werk,
neem de tijd om te rouwen en daarmee bedoel ik dan
Net zoveel tijd als jij denkt nodig te hebben,
niet iemand anders bepaalt dat ,alleen jij.
Blijf erover praten desnoods met behulp van psychologische zorg
n zo'n verjaardag is en blijft zwaar,
ook na heel veel jaren blijft het een dag van verdriet,gemis
om juist diegene die er niet meer is.
Wens je veel succes in de strijd die overleven heet.
Hoop voor je dat er een moment gaat komen
dat je weer kan genieten van de kleine dingen om je heen
Nanneke

05-03-2013 09:16

weg
ida

10-03-2013 00:28

Lieve bella,
Wat een enorme schrik zo plotseling…de grond zakt onder je voeten weg… waar moet je heen…ik begrijp het als geen ander. Ik ben nu 15 maanden alleen en kan nog steeds niet begrijpen wat er is gebeurd. Het gemis blijft zo groot en wordt bij mij alleen maar erger…je geborgenheid is weg…je voelt je zo alleen. Voor mijn kinderen en pas geboren kleindochter ga ik door, want voor mij zelf hoeft het niet meer. Ik kan wel weer genieten van alle kleine dingen…van de zon die schijnt,…de vogels die zingen….daarin probeer ik mijn maatje te vinden…wij samen genoten zo van de natuur…het is schrijnend, omdat je dat altijd samen deed. Ik vind het moeilijk om dit nu alleen te moeten doen…te wandelen…..ons lust en leven…lange afstanden…zo doelloos alleen..ik kan het nog steeds niet, maar probeer wel vrienden te vinden die dit mee willen doen en dan geniet ik wel. Maar als je thuis komt in dat lege stille huis is dat nog steeds brullen en wil ik eigenlijk weer weg…waar naar toe? ik weet het niet, de stilte ontvluchten denk ik.
Het is zo ontzettend moeilijk…maar ik probeer het wel en denk wat zou mijn lief trots zijn geweest dat ik dit allemaal doe, maar de zin van alles ontgaat mij soms nog steeds. Wat is dit een moeilijk proces!!
Ik weet niet of jij nog werkt, maar dat is mijn houvast…probeer anders of je vrijwilligerswerk kunt gaan doen…het geeft afleiding
Sterkte en hopelijk zie je over een tijdje weer een lichtpuntje…het is vallen en opstaan voor ons…
Lieve groet Ida
Liesbeth

06-04-2013 17:08

Lieve Bella en Ida,
Ja Ida, jij beschrijft jouw gevoel heel goed, gevoel waar ik mij helemaal in herken. De geborgenheid die weg valt. De zinloosheid van het alleen zijn. Ook ik doe mn dagelijke dingetjes gewoon en gelukkig is mn jongste zoon nog thuis, hij gaat alleen drie maanden stage lopen in het buitenland en daar zie ik als een berg tegenop. Maar nu ik dit lees wat jullie schrijven voel ik mij even met jullie verbonden en geeft het mij even troost. Ik denk dat het extra moeilijk is omdat het zo plotseling is gebeurd. Mijn Harry was er ook van het ene moment opvhet andere moment niet meer. Het is zo'n schok. Ook wij hebben 25 jaar lief en leed gedeeld en ik heb niet eens afscheid kunnen nemen. Ik denk dat het daarom extra moeilijk is. Heb daarom toch maar iets gezocht, lotgenotencontact en heb wat gevonden . Ik heb verder ook niet veel mensen om mij heen daarom ben ik nu op creatieve rouwverwerking gegaan en ontmoet andere waar ik mee kan praten. Ik hoop dat jij ook wat kan vinden Bella, of vrijwilligerswerk. Het is tenminste iets. Het neemt niet het gemis weg maar t maakt t wat meer dragelijk
Sophie

06-04-2013 19:29

Lieve Bella,
Het moet afschuwelijk naar voor je zijn je man zo plotseling te verliezen. Je kunt het niet vatten hè, dat jou zoiets overkomt. En dat je niks meer kan zeggen. Mijn man stierf aan kanker. We zagen het 16 maanden lang aankomen en het ging plotseling binnen 2 weken razendsnel. Ook ik heb het gevoel dat ik niet echt afscheid kon nemen omdat ik hem niet nog ongeruster wilde maken dan hij al was. Het is voor jou nog erg kort geleden. Zoals al eerder is gezegd in de andere berichtjes: neem de tijd en de ruimte. Verwacht voorlopig niks van jezelf.
Lieve groet,
Sophie
Chifon

01-06-2013 23:13

Lieve Bella
Ik voel met je mee. Ik zit in een zelfde situatie als jij. Ook alleen, geen kinderen, broers of zussen. Ook ik heb een asielkat. ik heb hem samen met mijn man nog gehaald. hij heeft hem uitgezocht en samen hebben we hem Chifon genoemd. toen hij 7 maart vrij plotseling overleed, wilde ik hem weg doen. Gelukkig dat een vriendin mij dit uit mijn hoofd praatte. nu ben ik hartstikke blij met hem. Heb iets om tegen te praten, er js leven in huis. het valt mij ook zwaar om zonder mijn man te leven. Gelukkig dat je dit van te voren niet realiseerd. We hebben de laatste maanden van zijn leven intens van elkaar genoten. Toch meid zullen we verder moeten. Soms weet ik ook niet hoe. Ik probeer zoveel mogelijk buiten de deur te doen. Ik merk ook dat ik vlucht voor het alleen zijn. Dat ik soms helemaal opgebrand ben. Wat gebeurt er toch veel met je in dergelijke omstandigheden.
Ik heb nu contact met een club alleenstaande. Daar voel ik steun bij, zij hebben hetzelfde meegemaakt als ik. Wij zijn gelijkgestemde . Omdat er van alles georganiseerd wordt is het erg gezellig. We raken soms niet uitgekletst.
Mogelijk is dit ook iets voor jou. Je kunt je aanmelden bij de site 50 plus net en kijken wat er in jou omgeving georganiseerd wordt. Je leert op deze manier ook andere mensen kennen, die dezelfde behoefte hebben als jij. Wie niet waagt die niet wint.
Veel lieve groetjes Chifon

hartstilstand

bella

Blueswoman

Nanneke

ida

Liesbeth

Sophie

Chifon