Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
max
20 jaar geleden ontmoette ik haar. Ze kwam uit Rusland. Na 5 mooie jaren werd zij ziek. 15 jaar heb ik voor haar gezorgd. Ook voor haar dochter. Daarnaast werkte ik fulltime. Dit samenspel resulteerde uiteindelijk in een burn-out en verlies van werk. Daarna overleed zij tijdens een bezoek aan haar familie in Rusland. Men wil mij niet zeggen hoe. Het was november en de winter stond voor de deur. De eerste 40 dagen voelde ik haar aanwezigheid als een liefdevolle gloed die mij omhelsde. Vragen die ik haar stelde werden telkens in gesprekken met wild vreemden (ik ging veel uit) beantwoord. Daarna kwam de leegte en de winterse kou. Haar dochter trok zich terug. Mijn beste vriend liet het plots afweten. Gelukkig had ik Peppe, mijn dagelijkse aanloopkat van de afgelopen 15 jaar nog. Maar Peppe werd overreden. Geen werk en mijn complete innercircle weg. Natte koude sneeuw, donkere dagen. Wat te doen? Ik besloot te gaan daten via internet. Ik kreeg mail en telefoneerde veel. Het gaf enige troost. Maar ik ben bang geworden voor intimiteit wetende hoe zorgzaam ik kan zijn; dus erg kritisch. Kwam zo tot de conlusie dat twee belangrijke pijlers in het leven mij (53jr) schijnbaar permanent zijn ontnomen. Alleen nog mijn huis dat ooit een thuis was. Na 4 maanden struggle en verdriet mis ik de energie ook maar iets wezenlijks thuis te ondernemen. Als een tweede burn-out: leeg. Ik had alle meubels verzet om de herinneringen (daar zat ze etc) te verdoezelen. Nu zit ik in een ongeorganiseerd huis. Laatst kwam de gedachte op dat mijn leven afgerond is. Ik heb gedaan wat ik moest doen. Alles is weg. Alleen ik ben er nog. Voor wat, voor wie? Wat overblijft is hoop. Tijd is de dokter.
