Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Monique
Hi lieve lotgenoten,
Ik ben zo ontzettend moe en zo alleen met mijn verdriet. Ik baal van alles.
Mijn liefje is over 18 dagen, 2 jaar niet meer bij mij. Ik mis hem elke dag.
Hij is overleden aan longkanker en ik heb tot 1 week voor zijn overlijden voor hem thuis gezorgd.
++
Ik kan zeggen dat het jaar 2012 tot heden heel zwaar is geweest om met mijn verdriet om te gaan.
Het eerste jaar had ik nog steun van een consulente van humanitas. Ik koos ervoor om om de 2 weken of 1x per maand een afspraak te hebben.
(Ik was gestart met een online shop en dat vroeg veel aandacht….doorgaan met leven. Het leek net alsof ik op de adrenaline voortging.)
En sinds april vorig jaar sta ik er helemaal alleen voor. Ik heb alleen mijn moeder om bij uit te huilen, maar die wil ik ook niet belasten met mijn verdriet.
Zij is 71 jaar en heeft in 1999 een hersenbloeding gehad. Het is voor haar moeilijk om te horen dat haar dochter intens verdriet heeft. Gaat zich zorgen maken en haar bloeddruk stijgt weer naar enorme hoogte.
Ik heb ook gemerkt dat ik in 2012 slordiger ben geworden. Ruim veel later de dingen op. Heb soms dagen mijn gordijnen gesloten. (overburen kunnen zo naar binnenkijken)
En ik heb geen zin meer. Merk dat niks me meer interesseert. Al merk ik dat dingen in de soep dreigen te lopen…….haal mijn schouders op en blijf gewoon zitten waar ik zit….terwijl er gevolgen aan het rustig blijven zitten zit. Soms voel ik ook een soort drang boven komen om dingen stuk te maken. Gewoon kapot maken.
Vanochtend voelde ik mij helemaal top. Had gisteravond laat een open sollicitatie gemaild en kreeg 20 minuten later al een bericht van de directrice dat ik uitgenodigd zal worden. Ik had een goede nachtrust gehad (beter dan normaal) en vanochtend om 09.00u had ik al een bericht ontvangen van de afdeling PZ die aangaf dat de manager zou bellen voor een afspraak. Die belde om 09.30u…..ik heb donderdag mijn gesprek. Voelde me echt HAPPY……Ik begrijp dan ook niet dat ik NU weer het gevoel heb dat ik “down the drain” ga! Ik ben het rouwen zo zat! Ik zou zo graag wensen dat het STOPT! Waarom kan ik me niet gewoon een maand goed voelen, zonder die stomme pieken en dalen van het rouwen.
Toen mijn vriend net een paar dagen was overleden zei iemand tegen mij dat ik maar moest denken dat er miljoen mensen mij voor zijn gegaan die ook een geliefde zijn kwijtgeraakt. Hij had zelf 3mnd ervoor zijn vader verloren. Ik vond dat wel mooi gezegd. Het gaf mij hoop dat ik sterk genoeg ben om het verdriet te dragen.
OMG, ik vind het nog steeds ondragelijk. Het verdriet en het “geklaag” is zeer vermoeiend. Ik herken mijzelf gewoon niet.
Ik ben het zoooooooooo zat!
liefs monique
