Hallo allemaal,

Mijn naam is Birgit, ik ben 18 jaar. Vorig jaar zomer, op 12 juli, ben ik mijn vader (Max) verloren aan kanker. Een verschrikkelijke ziekte waarvan mijn vader niet gewonnen heeft. Hij is overleden op de verschrikkelijk jonge leeftijd van 50 jaar.

Op het moment dat het gebeurde was ik op vakantie, in Portugal. Ik kreeg het nieuws via de telefoon. De tijd stond werkelijk stil en mijn adem en hart ook even. Ik moest echt zo snel mogelijk weg daar uit Portugal en naar huis, naar papa en mama.

Ik zie mijn vader als mijn grote held. Die grote sterke man, die alles kan! Stoer vond ik mezelf altijd als ik achterop de motor zat. Heerlijk was het om tegen hem aan te kruipen op de bank. Verbazend soms hoeveel we op elkaar leken.

De eerste paar dagen thuis durfde ik niet bij mijn vader te gaan kijken omdat ik schrok van hoe hij erbij lag. Toch ben ik later nog bij hem geweest, wat me achteraf wel goed heeft gedaan.

Alles is heel mooi geweest. Alle visite die voor hem langs kwam. Alle mensen die er waren op de crematie. De borrel achteraf waar we nog veel over hem hebben gepraat en nog veel hebben kunnen lachen, gelukkig.

Nu is het ongeveer een half jaar verder en eigenlijk praat ik er niet veel over met de mensen uit mijn omgeving. Het praten zelf vind ik niet makkelijk en daarom kom ik hier naar toe. Psychologen, alles probeer ik maar ik heb moeilijk een ‘klik’.

Ik zoek gewoon mensen die hetzelfde mee hebben gemaakt. Die weten wat ik doormaak, waarmee ik verhalen uit kan wisselen. Over de donkere dagen bijvoorbeeld, de eerste kerst, de eerste jaarwisseling en de eerste verjaardagen die eraan komen.

Ik zie graag reacties. Als er iemand graag wil praten kun je ook altijd een mailtje sturen naar: billie_94@live.nl

Lieve groetjes,

Birgit