Dagje overslaan

Sophie

13-12-2012 10:18

Lieve mensen,
Denken jullie dat ook weleens? Kon ik maar een dagje overslaan met rouwen! Het wordt me allemaal teveel, elke dag weer opnieuw beginnen en er iets van maken. Mijn man is nu 6 maanden dood. Op de dag vorig jaar dat hij werd geopereerd en ons het slechte nieuws werd verteld dat de tumor uitgezaaid was, is mijn zusje, 51 jaar oud, gestorven. Ook aan kanker. Ik heb er eigenlijk niet over kunnen rouwen en nu komt alles tegelijk voor mijn idee. ik weet wel dat ik er doorheen moet, maar het lijkt soms zo hopeloos. Misschien moet ik mezelf meer tijd en rust gunnen. Wat denken jullie?
Sophie
Blueswoman

13-12-2012 11:37

Lieve Sophie
voor rouwen staat geen tijd…
Je doet het allemaal op je eigen manier.
Ik voor mij zou willen dat het voor mij ook over is maar dat is me gegeven.
Mijn 2e man stierf in juni 2012 precies 10 jaar later ,zijn vader in mei 2012 een maand ervoor dus en nu ligt zn moeder op sterven…
Soms vraag je je af, hoeveel kan een mens verstouwen voordat hij/zij breekt…
Geef jezelf de ruimte om alles, zoals men zo mooi zegt, een plekje te geven.
Je zult voor jezelf de dingen op een rijtje moeten gaan zetten
En ik weet dat dat iets is wat heel erg moeilijk is, maar als je verder metje leven wil is dat de enigste optie.
Sterkte in deze moeilijke donkere dagen
Knuffel Wilma
MarionW

14-12-2012 11:29

Lieve Sophie,
Jouw verhaal is heel herkenbaar. Maar toch wil ik jou en alle andere vrouwen hier een hart onder de riem steken. Het is nu 16 maanden geleden dat mijn man plotseling overleden is. Het eerste half jaar was een hel. Ik kon nauwelijks eten, slapen, kon niet geloven dat dit ons was overkomen. Heel langzaam is het ietsje beter gegaan. Ik heb ook meteen hulptroepen ingeschakeld, huisarts, psycholoog, medicijnen, alles wat me maar een beetje kon helpen. Doordat ik beter ging eten en slapen, kreeg ik weer energie om dingen te ondernemen. Veel afleiding zoeken, wandelen, dat heeft bij mij geholpen. Verder ben ik verhuisd en hoe moeilijk het ook was, ik zie mijn nieuwe huis als een nieuw begin. Als mensen mij het eerste jaar vertelden, dat het op een dag beter met me zou gaan, kon ik dat niet geloven. Ik zat zo diep in de put en was zo moe van alles. Maar het klopt, voor veel mensen gaat het gelukkig na een periode van heel intense rouw langzaam weer beter. Het heeft veel tijd nodig en ook ik ben er nog lang niet.
Maar gun jezelf de tijd om de dood van je man en je zusje te verwerken en probeer je aan kleine lichtpuntjes vast te klampen. Doe of laat alles waar jij je maar een beetje goed bij voelt.
Heel veel sterkte!
Hartelijke groet,
Marion
Sophie

14-12-2012 20:08

Lieve Wilma en Marion,
Bedankt voor jullie reactie. Het is echt heel fijn om te merken dat er mensen zijn die hetzelfde hebben meegemaakt en mij begrijpen en willen helpen. Verstandelijk weet ik wel dat rouwen tijd kost en dat ik mezelf die tijd ook moet geven. Maar ik kan me gewoon niet voorstellen dat er een tijd komt dat ik vrede zal hebben met het feit dat ik mijn man en mijn zusje nooit meer zal zien. Dat hen zo iets vreselijks moest overkomen en dat je er eigenlijk niks aan tegenhoudt.
Ik ben vandaag met 2 vriendinnen wezen lunchen en dat doet me goed. Even je gedachten bij wat anders.
Ik wens jullie ook veel sterkte bij alles.
Liefs Sophie

Dagje overslaan

Sophie

Blueswoman

MarionW

Sophie