Hallo lieve lotgenootjes
Wat raar is dat toch, dat je zoveel herkent in jullie berichten.
Je leert je echte vrienden(innen) kennen, terwijl je altijd hebt gedacht dat je ze zo goed kende.
Ik denk als je niet meemaakt wat wij hebben meegemaakt, dat dat niet te bevatten is hoeveel impact
dat op je leven is, je doen en laten de gehele dag, alleen naar bed, geen nachtkus, geen welterusten, geen goedemorgen, niet samen ontbijten met het krantje het alles alleen moeten doen. Tis zo intens
verdrietig. Ik denk ook vaak, dat ik bijna 40 jaar getrouwd was en zo'n goede relatie samen hadden, wij waren echte maatjes, dat daar het kunnen begrijpen en voelen misschien mee te maken heeft.
Je leven is/wordt zo anders , maar dat weten jullie net zo goed dan ik. Elke dag moet je weer dingen gaan ondernemen om even te kunnen ontspannen. Mijn vriendin zei laatst, wat me zo gekwetst heeft, van ik had (, ik ook ziek geweest) ook een slechte dag en heb moeten huilen , ik barstte spontaan in huilen uit, vergelijk je dit met het verlies van je man, dat kan ik n iet begrijpen.
Lieve mensen ik had vandaag het nodig om ff alles weer van me afteschrijven. Liefs Marianne