Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
daphne123
Het is nu alweer bijna 10 maanden geleden dat mijn vriendin (Michelle) voor mijn neus dood neerviel. We waren op dat moment in een kroeg de verjaardag van een andere vriendin aan het vieren. De avond begon bij die vriendin thuis. Michelle was er ook.
Ik kon Michelle via school we hebben 6 jaar bij elkaar in de klas gezeten eerst middelbare school en daarna vervolgopleiding. Michelle en ik deden allebei een opleiding waar niet veel meisjes zich voor hadden aangemeld zo trokken we ook meer naar elkaar toe en werden we veel closer. Niet alleen op school maar ook buiten school hadden we dezelfde vriendengroep. Ik voelde me altijd extra op mijn gemak als Michelle er ook was.
De avond begon dus bij die vriendin thuis bij het vieren van haar verjaardag. Het was heel erg gezellig iedereen was er van de vriendengroep en er was een super goede sfeer. Het was ondertussen tijd dat we naar de kroeg gingen om daar de verjaardag voort te zetten.
Eenmaal in de kroeg ging ieder zijn eigen kant op. Ik bleef bij mijn vriendje en samen hadden we super veel lol en plezier. Ondertussen was er een discussie ontstaan tussen mensen en Michelle wou naar de beveiliging om het op die manier op te lossen. Op dat moment was ik met mijn vriendje bij de bar en daarnaast stond de beveiliger dus moest Michelle langs mij. Ik weet nog dat ze me aankeek met tranen in haar ogen en ik zei niks ik liet haar doorlopen naar de beveiliger. Ik keek wel wat er gebeurde en ik zag dat ze probeerde iets duidelijk te maken en toen opeens in elkaar zakte. Mijn vriend, de beveiliger en nog iemand die vingen haar op. Ik bleef alleen maar staan. Ze probeerde haar weer overeind te krijgen maar dat lukte niet dus droegen ze haar de kroeg uit. M'n vriend zag mij staan kwam naar me toe en ging de jassen voor ons halen. Ik dacht dat Michelle was flauwgevallen (Ik had nog nooit iemand zien flauwvallen en ging niet van het ergste uit maar was wel erg geschrokken) en dat we haar buiten dan weer tegenkwamen en haar dan naar huis konden brengen.
Toen we buiten kwamen kregen we te horen dat ze haar aan het reanimeren waren. Ik schrok heel erg want zo erg had ik het niet verwacht. Ik weet niet hoe lang maar naar mijn gevoel hebben we 2 uur buiten staan wachten tot we iets hoorde. Ze had weer een zwakke polsslag en ik was zo opgelucht. Niet nadenkend over het gevolg van wat er met de hersenen gebeuren als ze 2 uur lang geen zuurstof hebben gehad. Ik was helemaal opgelucht maar mijn vriend die reageerde daar niet zo op. Ik denk achteraf dat ik teveel in shock was om de situatie in te schatten en hij stond er iets verder vanaf dus hij besefte dat wel. Maar hij wou me ook niet in paniekerig maken.
Michelle werd vervoerd en ik wou eigenlijk niet kijken. Maar op het moment dat ze langskwam hoorde ik iemand schreeuwen “ haar ogen staan gewoon nog open!” en automatisch keek ik. (Daar heb ik nu zo'n spijt van elke keer die beelden in m'n hoofd.)
Nadat ze weg werd vervoerd ging ik met m'n vriend mee naar zijn huis. hij was erg stil en ik juist opgetogen ik was wel zenuwachtig, want ik zou gebeld worden als ze meer wisten maar dacht, nou ze heeft weer een zwakke pols het komt allemaal wel weer goed, maandag zit ik weer met d'r in de bus. Helaas was het anders. Na een half uur nadat we bij de kroeg waren vertrokken werd ik gebeld. Michelle was overleden…
Op dat moment ging alles in een roes. Ik heb gehuild, m'n vriend die heeft me beetgepakt. Ik heb iedereen in m'n telefoon gebeld en gesmsd ik wist niet meer wat ik deed ik had mezelf niet meer in de hand. Ik heb die nacht 1 uur geslapen en verder als een zombie op de bank voor me uit gestaard.
De dagen daarna zijn als een roes aan me voorbij gegaan ik heb niks bewust meegemaakt. Alles ging op de automatischepiloot. Ik had nog een toetsweek en de school had gezegd dat ik hem niet hoefde te maken maar ik wou dat wel heel graag en haalde elk vak. Ik weet niet hoe ik dat had gedaan maar ik had alleen maar achtens en negens. Na de toetsweek begon m'n stage en hoe ik die uiteindelijk heb afgemaakt vraag ik mezelf nu nog af. Opeens kwam ik tot het besef dat ik al in week 12 zat en we nog maar 8 weken hoefde. Ik begreep er niks van. Vanaf mijn stage periode is het ook elke keer uit en aan gegaan met m'n vriend. En het ging eigenlijk steeds slechter met me. Ik kon niet met m'n gevoelens omgaan. Ik kan niet met mijn hersens bevatten dat iemand die ik zo goed ken ik niet meer zie. Ik voel in mijn lichaam heel veel agressie en wordt om het minste boos op mensen. Mijn stage heb ik afgesloten met een 9,6 en ik had besloten om door te gaan studeren. Met het idee van, het kan allemaal zo voorbij zijn je moet er alles uithalen wat erin zit.
Nu zit ik hier ben met een nieuwe studie begonnen en voel me er niet thuis. Het kost me enorm veel kracht om alles bij te houden. Ik heb avonden dat ik niks kan alleen maar op bed liggen en aan Michelle denken. Als ik ruzie heb met mijn vriend dan denk ik aan Michelle. Als ik een slecht cijfer haal op school denk ik aan Michelle. Als ik me even goed voel denk ik aan Michelle en waarom ik wel de kans heb om me op dat moment goed te voelen en ik niet zeker weet hoe zij zich voelt. Ik voel me enorm schuldig tegenover haar ouders en Michelle zelf dat ik nu wel mijn school heb af kunnen maken en de kans heb gekregen om door te gaan studeren en zij niet. Ik weet dat ik niet zo moet kijken maar het gevoel gaat niet weg. Ik ben boos op bijna iedereen maar vooral op mezelf. Als ik ga stappen voel ik me zo anders dan andere. Iedereen ziet eruit alsof ze zo lekker aan het genieten zijn zo zichzelf kunnen zijn. En ik kan dat niet. Ik kan niet meer onbezonnen genieten van die dingen. Als ik iemand zie neervallen denk ik aan Michelle als ik een ambulance zie denk ik aan Michelle. Het is zelfs zo erg dat als ik bij mensen ben die ik niet goed ken dat ik bang ben dat mij hetzelfde overkomt als Michelle dat ik ook opeens een hartstilstand krijg en dat niemand mij kan helpen.
Pas was er wat gebeurd en op die dagen zeiden 3 mensen tegen mij dat ik hulp moest gaan zoeken, omdat het echt niet meer zo verder kon. Het deed zo pijn om te horen dat ik niet zoals andere ben. Ze hebben gelijk. Maar het is zo moeilijk.. Ik snap gewoon niet hoe dit heeft kunnen gebeuren. En hoe het kan dat het zoveel invloed heeft op alles in mijn leven.
