Mijn vriendin heeft een verschrikkelijke zware periode. Haar moeder is namelijk sinds haar geboorte al ziek, een chronische ziekte waar de gevolgen overduidelijk van waren. Je zag haar moeder iedere dag de strijd aangaan tegen de pijn die ze had en ze bleef maar positief. Een aantal maanden terug werd er kanker geconstateerd, kwaadaardig én helemaal uitgezaaid. De chemo werd al snel gestart en weer zag haar moeder het weer positief in. De periodes kwam ze door met vallen en opstaan maar zoals ze zelf zei: Mij krijgen ze niet zomaar klein! En dat klopte, ze streed tegen haar ziekte(s) voor haar gezin en deed er alles aan een geweldige tijd met ze te kunnen hebben. Ook al hadden ze het zo zwaar (moeder en dochter), beiden bleven ze de problemen van anderen voorop stellen, hoe moeilijk ze het ook hadden. Vorige week werd haar moeder geheel onverwacht verschrikkelijk ziek en werd opgenomen in het ziekenhuis, het ging snel achteruit en de familie werd opgeroepen eventueel afscheid te nemen. Ik zag mijn vriendin (de dochter) vanbinnen helemaal breken. Ze heeft heel de nacht gewaakt en toen was de tijd daar. Haar moeder overleed op 49e jarige leeftijd, veel te jong, haar dochter is 16 jaar. Ook vraagt ze me vaak wat ze moet doen, waarop ik geen antwoord heb. Ik vind haar bijzonder sterk, hoe ze met deze gevoelens omgaat is bewonderenswaardig, maar natuurlijk wil ik haar wel een antwoord kunnen geven.
Ik zou haar graag iets geven, wat toont hoe sterk ik haar vind en wat toont hoe trots ik op haar ben, want ik weet zeker dat haar moeder dat ook is!
Heeft een van jullie misschien enig idee wat ik voor haar kan doen, wat ik voor haar kan betekenen?
E.