Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Bep
11 jaar geleden zat ik aan het sterfbed van mijn moeder toen mijn oudste zoon een telefoontje kreeg dat zijn zoon niet levensvatbaar was.
14 dagen later werd Jelle* geboren,en na een een klein uurtje overleed dit prachtige jongetje. Hij was naar zijn opa (mijn man) en zijn grote oma gegaan
Dat waren 2 begrafenissen in 14 dagen tijd.
6 Weken later werd mijn kleindochter geboren, het dochtertje van mijn jongste zoon.Ze was een prachtig meisje, kerngezond en groeide voorspoedig op totdat ze bijna
18 maanden was, Ze was verkouden en koortsig maar ineens werd ze doodziek, 3 uur later was ook zij er niet meer, hersenvliesontsteking met bloedvergiftiging.
Ook dit kindje was er niet meer, in ander half jaar 3 begrafenissen van 3 lieverds.
Mijn jongste zoon probeerde zich er door te slaan maar doordat zijn vrouw liever zijn vriend zag stortte hij helemaal in.
Zij verliet hem 6 weken na de dood van zijn kind voor zijn beste vriend en hij werd een schaduw van wat hij eens was.
In november was Savannah* een jaar dood en hij had haar grafje helemaal mooi gemaakt, een steentje helemaal zelf ontworpen en hij nam ons mee naar dat mooie grafje.
Trots zei hij, het is precies op tijd af en ik keek hem aan, precies op tijd? ja ze zei hij.Vind je het niet mooi? Ik zei het is heel mooi jochie.
Hans* kwam vaker en vaker bij me en soms at hij mee en de laatste avond dat ik hem zag is hij wel 3x weg gegaan maar ook weer terug gekomen.
TOen hij de laatste keer weg ging zei ik, kom je nog eten van de week? Ja zei hij maar wel zuurkool met spekkies en worst en ik zei, dat is goed hoor.
Ik heb die woensdag zitten wachten maar geen Hans* Ik heb hem gebeld maar hij nam niet op en ik dacht nog, dat is Hans hoor als hij niet op wil nemen doet hij het niet ook.
Toen de volgende dag dan ook gebeld werd dacht ik daar is hij maar het was de politie die kwam vertellen dat Hans* er ook niet meer was. Ze hadden hem gevonden t/o de kamer van zijn kleine meisje. Ik voelde geen grond meer onder mijn voeten en dacht, jullie zijn gek dat kan niet.
Maar het was wel zo en weer was ik een lieverd kwijt. Dat waren 4 in 2 en half jaar tijd.
Maar dat was het niet want er was wel een heel gezin uit het mijne vertrokken want tenslotte was mijn schoondochter ook 8 jaar in het gezin geweest en alles was nu weg.
Ik ben door gegaan en met vallen en opstaan, veel schrijven hier, 3 stappen vooruit en 2 of 3 weer achteruit wandel ik hier nog rond.
Je moet door voor de kinderen dat had ik mijn man beloofd toe hij stierf want die hadden mij nog nodig.
Het waren tenslotte nog tieners.
Nu,bijna 9 jaar na de dood van Hans* dacht ik van de zomer nog, ik kan er nu aardig mee overweg
Ik mis ze allemaal heel erg, dat zal wel blijven bij alles wat je doet.
Maar ik kan weer lachen, leuke dingen doen met de andere kinderen en kleinkinderen en best wel genieten totdat ik hoorde dat mijn middelste zoon ziek is.
3 weken geleden zijn er testen gedaan en hij moest direct de zelfde dag bij de huisarts komen en werd dan ook direct doorgestuurd naar het ziekenhuis.
Hij heeft nu chemopillen waar hij echt beroerd van wordt en over 3 weken krijgt hij een operatie om het gezwel weg te halen.
We leven in angst, we zijn al zoveel kwijt moet ik dan nog een kind afstaan?
Ik heb me overal doorheen geslagen maar dit kan ik niet, ik hoef er niet eens over na te denken dit red ik niet meer, Ik weet niet wat er gaat gebeuren, misschien kunnen ze alles weg halen of helpt de chemo
je weet het nooit maar mocht het niet zo zijn,,,ik weet het niet meer, ik weet alleen dat, als hij niet meer beter wordt, ik dit echt niet meer aan kan.
Dit moest ik ff kwijt
Groetjes Bep
