Lieve lotgenootjes
Tja… ik heb de knoop door gehakt,, ik ga verhuizen. Dit appartement, waar ik in otober 2010 in ben getrokken, samen met mijn man, die toen net heel ernstig zie werd, heeft zoveel pijnlijke en heftige herinneringen, diie ik niet uit mijn hoofd kan zetten.
Ik heb nu een ander appartement gekocht waar ik een nieuwe start wil proberen te maken, verdriet neem ik mee, dat hoort bij mij, maar de herinneringen van hier zullen misschien op die nieuwe stek vervagen.
Wat is dit toch allemaal moeilijk, makelaars, hypotheken, onderteken koopaktes, wat verbouwen, allemaal iin je eentje, zonder je schattebouut.
Af en toe geef ik mezelf een schouderklop en zeg dan goed gedaan meisje!
De zonen hebben zo hun eigen ding en zijn er wel voor me, maar als het er op aan komt moet je het toch zelf doen. Ik denk dat ie wel trots op mij zal zijn en dat geeft toch een beetje steun.
Ook ben ik net oma geworden voor de eerste keer, wat zou mijn man toch geweldiig trots zijn en een super opa, maar helaas, zo is er elke keer iets, maar opa worden en ik een huis kopen zijn toch wel enerverende momenten.
Ik hoop dat ik het allemaal goed doe, want ook heb ik af en toe van die twijfelmomenten.
Maar ik probeer er voor te gaan…..
Liefs
Marianne