hoe lang duurt rouwen?

marianne

12-08-2012 19:16

Mijn man is nu 18 maanden geleden overleden.
Maar wat is het toch moeilijk. Het bezoek, het medeleven wordt minder. Dat voel ik en ook dikwijls het onbegrip en het vergelijken zij hebben ook het een en ander meegemaakt en hebben daar ook verdriet van?
Jeetje zij hebben hun partners nog!!!
Het lijkt wel of het gemis en het verdriet erger wordt. Ben nu 2 weken in onze stacaravan geweest, waar we het zo fijn hadden. Fijne herinneringen kunnen ook pijn doen.
Af en toe weet ik het niet meer.
Ook het gedrag van de kinderen, natuurlijk hebben zij ook veel verdriet, want mijn man was ook een fantastische vader. Maar als ik dan 14 dagen niks gehoord heb en ik vraag waarom ze niet eens hebben gebeld dan geven ze een ontactisch antwoord, waar ik van schrik.
Mijn moeder is 10 jaar geleden overleden en ik was er bijna elke dag voor haar. Is het omdat we nu in een andere tijd leven of zijn onze kinderen toch anders dan wij.
Het stemt me enorm verdrietig en kan daar niet goed mee omgaan.
Wordt er niet begrepen wat het is om je schattebout na 45 jaar te verliezen en dat het gat waarin je terecht kom zo ontzettend groot is dat ik geen idee heb hoe ik eruit moet komen.
Ria

12-08-2012 22:26

Lieve Marianne
Er staat geen tijd voor rouwen, het gemis zal altijd blijven.
Inderdaad de mensen om ons heen hebben hun eigen leven en hebben niet die lege plek in huis,
het is ook ons verdriet en ons gemis, mijn lieverd is 14 oktober overleden, soms lijkt het een eeuwigheid
en soms lijkt het gisteren.
Wel jammer dat je kinderen wat afstand nemen, dat heb je juist zo hard nodig, al is het maar een telefoontje
van Mam hoe voel je je……..jammer.
Ik heb twee dochters, die zie of hoor ik elke dag, dat was altijd zo……nu lig ik op bed met een hernia
dus komen ze elke dag.
Ik weet niet of het de tijd is, maar inderdaad tegenwoordig is het allemaal ik en nog eens ik.
Maar dit rouwen moeten we zelf doen.
Wel goed van je dat je naar de caravan bent gegaan, missen doen we onze lieverds overal.
Maar ik weet zeker dat ze bij ons zijn en op ons letten…….ook onze lieverd hebben hier niet voor gekozen.
Liefs Ria
betsie j

13-08-2012 00:09

Goedenavond Marianne,
Allereerst wil ik je een compliment geven voor het feit dat je alleen naar jullie caravan bent gegaan.
Dat vind ik echt knap, want zoals je schrijft, ook mooie herinneringen doen pijn.
Ik heb de caravan direct na het overlijden van mijn man verkocht, kon het niet opbrengen daar alleen te gaan zitten.
Het was zó “zijn ding”, hij ging er zo graag heen terwijl ik soms geen zin had en iets anders belangrijker vond.
Zou ik er dan nu hij er niet meer is alleen naar toe gaan… voor geen geld.
Ook jouw verdriet kan ik heel goed begrijpen.
Toen mijn vader 12 jaar geleden overleed, waren mijn man en ik ook drie, vier keer in de week bij mijn moeder.
We deden de boodschappen voor haar, mijn man verzorgde de tuin, overal werd ze mee geholpen.
We kwammen er zelfs voor terug van de camping op de mooiste dagen van het jaar en sliepen zaterdagavond bij haar zodat ze zondagochtend niet alleen aan het ontbijt zat.
Nou zoiets hebben mijn kinderen nog nooit gedaan, hoeft ook niet, maar een beetje meer aandacht zou toch wel fijn zijn.
Ik heb ook eens gevraagd (aan de schoondochter) waarom ze niet eens wat vaker bellen, hoor soms weken niets van hen.
Ook ik kreeg een antwoord waarvan ik schrok en wat me nog extra pijn toevoegde bij het verdriet dat ik toch al had.
Dus daar vraag ik nooit meer naar.
Mijn man zei soms “ wij hebben hen praten geleerd, maar zij leren ons zwijgen ”.
Je hebt gelijk het missen wordt ook erger, bij mij was het gisteren twee jaar geleden dat mijn man overleed.
Het eerste jaar is er die soort roes, het ongeloof, je wereld staat op zijn kop, je ligt op de bodem van een diepe put.
In het tweede jaar begint het langzaam tot je door te dringen, mijn oude vertrouwde gelukkige leven is voorbij.
Ik moet opnieuw beginnen, alleen.. ja en dan komt er dat grote gemis van al die kleine dagelijkse dingen, die toen zo gewoon, zo vanzelfsprekend waren.
Samen ontbijten, inkopen, gezellig in de stad winkelen, kopje koffie, even onverwacht een knuffel, een complimentje.
Dat zullen we blijven missen en ik merk zelf hoe langer ik alleen ben, hoe meer me invalt wat ik allemaal kwijt ben.
Ja begrip is ook zo iets, dat krijg je enkel van mensen die het zelf meegemaakt hebben, anderen weten niet wat het is.
Kunnen het niet weten, wij wisten het voorheen ook niet, gelukkig ook maar.
Hier op het prikbord begrijpen we elkaar, kunnen elkaar een beetje steunen en moed geven.
Ik wens je heel veel sterkte .
Warme groet,
betsie
Karineke

13-08-2012 09:03

Rouwen is niet aan tijd gebonden… het is een veranderde weg van het leven… die je met vallen en opstaan weer bewandelen zult/ moet
Heel veel sterkte, lieve mensen.
Karineke
Ria

13-08-2012 09:45

Wat een prachtig gedicht.
Dank je wel.
Diana

13-08-2012 16:21

Rouwen gaat nooit over, alleen de tijd verstrijkt en je leert er mee omgaan, maar af en toe, op speciale dagen, zoals vandaag voor mij, kom je jezelf weer tegen.
Vandaag zou mijn lieve pap 84 jaar geworden zijn, helaas heeft hij de 80 jaar net niet gehaald. Vandaag is dus zo'n dag, waarop ik overal en nergens heftig op reageer en soms wat tranen laat gaan van verdriet, omdat ik nooit meer fysiek die knuffel aan mijn pap kan geven. In mijn hart en ziel is hij bij me en ik zal hem nooit vergeten.
Morgen is er weer en dag en zal hopelijk weer beter zijn dan vandaag.
Diana
Marianne

13-08-2012 18:12

Lieve Betsie,
Dank je wel voor je begripvolle reactie, ja ik heb ook gemerkt dat van je afschrijven vooral met lotgenoten dat een beetje helpt.
Voor wat betreft de caravan mijn zusje met haar man staan op de camping en mijn vriendin met haar man zijn er bijna alle weekenden.
Zou ik er alleen naar toe moeten, nee dan had ikk de stacaravan ook verkocht hoor.
Ja het vaslt alleaal zwaar, maar we hebben geen keus. Jij ook s6 en sterkte Betsie
Lieve groeten
Marianne
Nanneke

17-08-2012 20:15

weg
Nanneke

17-08-2012 20:15

weg
Ria

17-08-2012 22:50

Lieve Nanneke
Helemaal super wat je gaat doen, je kan het dat weet ik zeker, nu staat die auto in de weg en een ander kan er plezier van hebben………zie die auto als een DING, meer is het niet, hij brengt je van À naar B.
En dat je gezakt ben, ach lieverd, bijna niemand haalt zijn rijbewijs in 1 keer.
Klagen doe je zeker niet……..en Aad is wel trots op je.
Liefs Ria

hoe lang duurt rouwen?

marianne

Ria

betsie j

Karineke

Ria

Diana

Marianne

Nanneke

Nanneke

Ria