weet niet wat het is
zit er ff helemaal doorheen….
mn glucosespiegel is al van slag sinds mijn man overleed…. ben zo moe
kids waar je niets meer van hoort…..
vandaag al zn medicijnen afgegeven bij de apotheek….. leek wel of ik hemzelf daar achterliet.
nu zit ik hier… en waarom…..
ben bezig geweest met niet reanimeren verklaring en euthanasie verklaringen.
Heb genoeg gehad….. het wil niet meer….. mijn lijf niet,ik niet…
Lieve Wilma
Ik hoor/lees mijzelf van een paar maanden terug en nu schrik ik van jou bericht, lieverd ik weet precies
wat je nu voelt, ook de zoon van Ad zie ik niet meer, net na het overlijden van Ad kregen ze een zoontje,
heeft me ook zoveel verdriet gedaan……nu denk ik, hij verdiend mijn liefde niet, de relatie tussen Vader en zoon
was al niet goed en nu dus helemaal niets meer, nu denk ik de energie die ik er in hebt gestopt had ik zelf zo hard nodig
Maar inderdaad het doet pijn.
Probeer je suikerspiegel op pijl te krijgen je gezondheid heb je nu zo hard nodig, rouwen vergt zoveel van je lichaam,
Ik hoop dat er nog wel lieve mensen om je heen zijn, wij zijn er in iedergeval voor je.
Dat van die medicijnen herken ik wel, denk toch maar even…….ach het zijn maar pillen.
Reanimeren e.d. ga ik ook bij de internist op paper laten zetten, dat wil ik ook absoluut niet, toen ik vorige week
in het ziekenhuis lag werd de meneer die naast mij lag gereanimeerd, toen dacht ik ook gelijk……..née dat nooit,
Maar dat moet je wel op papier laten zetten..
Ad is nu bijna tien maanden geleden overleden en hoe moeilijk. Ik het ook heb, zeker nu ik geen Kant op kan, besef
Ik wel dat ik anders denk dat een paar maanden terug, dus wijfie vol houden en probeer hier maar veel van je af te schrijven,
Sterkte
Liefs Ria
Lieve allebei,
vandaag een half jaar, een half jaar zonder mijn Hub…wat doet dit pijn, wat is dit ongelofelijk moeilijk.
En hier is het zijn dochter (die naast me woont) die al die tijd niet meer gekomen is, en wat heb ik het daar al vaak moeilik mee gehad, maar heb me voorgenomen mijn energie er niet meer in te steken.
Zij heeft hem laten vallen, vlak voor hij stierf, zij wil dit zo…
Wat je zegt Ria, het is het niet waard.
Onze mannen zouden niet gewild hebben dat het zo ging, het zou ze veel verdriet hebben gedaan dit te weten. We laten ze zien dat we er boven kunnen staan!!
sterkte allebei,
yvonne
Lieve Wilma,
Ja,dat teruggeven van zijn medicijnen.Heb ik ook gedaan,maar daar had ik geloof ik niet zoveel moeite mee.Ik ben nu bezig met heel langzaam wat van zijn kleren weg te doen.In dit tempo duurt het wel een paar jaar,maar dat geeft niet.
ook ik heb de eerste maanden regelmatig gedacht,waar leef ik nog voor.Ik heb zelf geen kinderen,Philip had 2 dochters.Maar daar heb ik het mee getroffen,we hebben veel contact.En ze zijn er altijd voor me.
Geef je lijf rust of spat de onrust er nog uit.Terwijl ik dit schrijf,moet ik eigenlijk wel lachen,want mezelf rust geven kon ik absoluut niet.Maar je hebt nu een waarschuwing gehad,probeer er naar te luisteren.En moe zijn,ik denk dat veel van ons dat herkennen.
Maar probeer bij de dag te leven.
Liefs Lies
Sterf niet met mij
Als je mij nog iets wilt geven, dan zou ik vragen
Sterf niet met mij.
Omhels het leven, je mag bedroefd zijn maar wanhoop niet.
Verdrink niet in te groot verdriet.
Als je mij nog iets wilt schenken, dan zou ik willen
blijf toekomst zien, blijf hoopvol denken.
zodat je uitgroeit en volop leeft
en het leven alle kansen geeft.
Dank je wel Sander, jouw berichtje komt voor mij op het juiste moment.
Het zouden de woorden van mijn man kunnen zijn.
Hij zei altijd, het leven gaat verder, we moeten er het beste van maken, dit naar aanleiding van het overlijden van zijn zoon.
A.s. zaterdag 11 augustus is de tweede sterfdag van mijn man en mijn verdriet is nog heel groot, ik mis hem ontzettend, maar dat zal ook wel blijven.
Jouw gedicht doet me beseffen dat mijn man zou willen dat ik zó ga leven en dat ik hem toch nog een plezier kan doen.
Heel mooi,
Warme groet,
betsie
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's