Dag allemaal,
Vanavond zat ik er weer ff helemaal doorheen en zo ben ik op dit prikbord beland. Veel berichtjes gelezen, veel herkenning.
Mijn man is 5 maanden geleden overleden, na uiteindelijk een fatale hartritmestoornis met hartstilstand tot gevolg. Nog wel uit de reanimatie gekomen, maar in een onomkeerbaar coma. Na 2 weken IC hebben we hem moeten laten gaan. Ik wist dat het kon gebeuren, hij had een aangeboren hartafwijking en van jongs af hadden ze al gezegd dat hij niet oud zou worden. Heel lang ging het goed, maar de afgelopen 2 jaar kreeg hij veel problemen en moest hij steeds meer inleveren. Het was ook duidelijk dat hij elk moment een fatale ritmestoornis/hartstilstand kon krijgen. Maar elke keer knapte hij weer op en dan genoten we intens van de mooie kleine dingen die we nog hadden. Dan was er ook steeds weer die hoop dat hij het nog een heel aantal jaartjes zou volhouden.
Ik dacht dat ik me had voorbereid op het feit dat hij niet oud zou worden en elk moment kon overlijden. Ik had me zo voorgenomen niet zielig te zijn en mijn leven op te pakken en er weer van te genieten, zoals Eric gewild zou hebben. Ik merk nu dat het onmogelijk is je vooraf een beeld te vormen. Pas als je erin zit merk je hoe moeilijk en zwaren rouwen is en dat je daar doorheen moet en er niet omheen kan lopen, ook al zou ik dat soms heel graag willen. We hebben wel 23 jaar lief en leed gedeeld en dat is iets wat je niet zomaar naast je neer kunt leggen.
Ik heb veel lieve familie, vrienden en buren waar ik terecht kan, maar ik wil ze er ook niet constant mee ‘lastig vallen’, al zeggen ze dat ik ze niet lastig val. Hopelijk helpt het mij net als jullie om hier zo nu en dan van me af te kunnen schrijven.
Groetjes,
Marieke