Herkenning

  • Marieke65

    Dag allemaal,

    Vanavond zat ik er weer ff helemaal doorheen en zo ben ik op dit prikbord beland. Veel berichtjes gelezen, veel herkenning.

    Mijn man is 5 maanden geleden overleden, na uiteindelijk een fatale hartritmestoornis met hartstilstand tot gevolg. Nog wel uit de reanimatie gekomen, maar in een onomkeerbaar coma. Na 2 weken IC hebben we hem moeten laten gaan. Ik wist dat het kon gebeuren, hij had een aangeboren hartafwijking en van jongs af hadden ze al gezegd dat hij niet oud zou worden. Heel lang ging het goed, maar de afgelopen 2 jaar kreeg hij veel problemen en moest hij steeds meer inleveren. Het was ook duidelijk dat hij elk moment een fatale ritmestoornis/hartstilstand kon krijgen. Maar elke keer knapte hij weer op en dan genoten we intens van de mooie kleine dingen die we nog hadden. Dan was er ook steeds weer die hoop dat hij het nog een heel aantal jaartjes zou volhouden.

    Ik dacht dat ik me had voorbereid op het feit dat hij niet oud zou worden en elk moment kon overlijden. Ik had me zo voorgenomen niet zielig te zijn en mijn leven op te pakken en er weer van te genieten, zoals Eric gewild zou hebben. Ik merk nu dat het onmogelijk is je vooraf een beeld te vormen. Pas als je erin zit merk je hoe moeilijk en zwaren rouwen is en dat je daar doorheen moet en er niet omheen kan lopen, ook al zou ik dat soms heel graag willen. We hebben wel 23 jaar lief en leed gedeeld en dat is iets wat je niet zomaar naast je neer kunt leggen.

    Ik heb veel lieve familie, vrienden en buren waar ik terecht kan, maar ik wil ze er ook niet constant mee ‘lastig vallen’, al zeggen ze dat ik ze niet lastig val. Hopelijk helpt het mij net als jullie om hier zo nu en dan van me af te kunnen schrijven.

    Groetjes,

    Marieke

  • Ria

    Lieve Marieke

    Inderdaad dit gevoel kan je van te voren niet bedenken, misschien maar goed ook,

    Zelf heb ik ook ritme stoornissen en klep problemen en is mijn oudste dochter zwaar hartpatiënt ook aangeboren,

    maar mijn lieverd overleed 14 oktober geheel onverwachts aan een hersenbloeding, zo zie je dat je nooit van te voren

    kan bedenken hoe je leven gaat verlopen.

    Ja het rouwen is zwaar heel zwaar, niemand heeft ons ooit kunnen vertellen hoe zwaar het zou zijn,

    Fijn dat je veel lieve mensen om je heen hebt, dat heb je ook nodig en mensen die echt om je geven luisteren

    naar je en vinden het geen lastig vallen, praat er maar veel over dat helpt met de verwerking,

    en schrijf alles van je af, mij heeft dat enorm geholpen, hier zijn mensen met het zelfde verdriet, mensen die je begrijpen

    zonder dat je veel hoeft uit te leggen.

    Vorige week lag ik in het ziekenhuis en al die lieve berichtjes hier hebben mij enorm goed gedaan.

    Ik wens je heel veel sterkte.

    Liefs Ria

  • Hanneke

    Is heel herkenbaar. Sinds kort ook weduwe. je leven staat op zijn kop. Hoe moet je de dagen doorkomen.

  • lies49

    Lieve Marieke,

    ja,als we van te voren geweten hadden,dat het zo zou zijn.Maar goed ,dat we dat niet wisten,dan hadden we toch geen leven gehad.Philip is nu 13 maanden geleden overleden en ik zit er ook nog midden in.in het rouwen dan.Iedere dag is weer een dag ,die we door moeten komen.Wat mij geholpen heeft en nog wel helpt is bij de dag te leven.Niet verder kijken dan vanavond.En proberen er iets van te maken.

    Fijn,dat je in ieder geval nog vrienden e.d. hebt.Blijf de naam van je man noemen en praat over hem,want je zult al wel merken dat jij er vaak over moet beginnen.Maar doe het,al is het maar 5 minuten.

    En schrijf hier op dit prikbord.we zitten allemaal met hetzelfde,dus veel herkenning.Iedereen doet het op zijn manier,maar het verdriet en gemis is bij iedereen groot.dat heb je wel gelezen.

    Meid,heel veel sterkte.

    Liefs Lies

  • Nanneke

    weg

  • Blueswoman

    het is heel herkenbaar.

    Mijn tweede man had ook hartfalen en veel ritme stoornissen. Hij had sinds 1997 een ICD en sinds vorig jaar begonnen er steeds meer problemen te komen.

    hij heeft in augustus2011 in coma gelegen en hij is toen gelukkig wel weer wakker geworden maar was een heel stuk van zn geheugen kwijt.

    Dat is later wel beter geworden op 1 week na die kon hij niet meer terug halen.Kreeg die zomer een andere ICD en ik heb het idee dat dat hem de das om heeft gedaan.

    Steeds weer opnieuw problemen en een kastje wat niet op tijd klapt….

    In okt 2011 weer een flinke klapper gehad en in dec en januari nogmaals. in januari een hisbundel-ablatie gehad .

    in maart opnieuw een grote klapper en toch weer opgekrabbeld….

    Samen met een paardenmiddel aan medicijn moest het beter worden maar helaas kreeg hij op 30 juni de genadeklap zoals hij zelf altijd zei.

    Zijn kastje ging wederom niet af maar hij was in coma/hartstilstand.

    men heeft in totaal ruim anderhalf uur gereanimeerd en daarna de pogingen gestopt.

    Ik wist wat rouwen was omdat mijn eerste man overleed aan een hartaanval op 4 juni 2002

    Door een lotgenoten groep krabbelde ik weer beetje op en leerde mijn 2e man daar kennen ,zijn vrouw was ook in 2002 overleden…

    maar het is nu zo ontzettend zwaar….. en zo herkenbaar wat men schrijft

    het is zeker waar dat alleen iemand die het zelf heeft meegemaakt, weet wat een verdriet het geeft als je partner er niet meer is…

  • Nanneke

    weg

  • Ria

    Lieve Nanneke

    Die egoïstische gedachte had ik ook, b.v. Mabel kan Friso nog knuffelen, hardstikke fout natuurlijk

    toen ik hoorde dat Ad een hersenbloeding had dacht ik ook gelijk, ik ga hem overal mee naar toe nemen

    in een rolstoel, en misschien kan het nog beter, mijn oudste dochter had tenslotte ook een hersenbloeding

    gehad en daar merk je weinig of niets aan……..mensen zitten soms vreemd ik elkaar.

    Helaas het liep anders.

    Liefs Ria

  • Marieke65

    Dag lieve allemaal,

    Bedankt voor jullie lieve berichtjes. Het heeft me vandaag weer wat geholpen.

    Morgenavond kwart voor 10 is het een half jaar geleden dat Eric de fatale ritmestoornis kreeg. Ben er de hele dag mee bezig. Fijn te weten dat er anderen zijn die dat ook hebben.

    Liefs, Marieke

  • Marian

    Lieve allemaal,

    Na weer ‘zo’n zondag' waarop alle stellen gaan fietsen en leuke dingen doen en wij als alleenstaanden een beetje er bij hangen, wil ik nog wel even mijn verhaal kwijt. Natuurlijk weet ik, dat ik bij mijn kind en schoonkind en mijn vrienden terecht kan, maar zij begrijpen niet alles waar ik doorheen moet. Jullie wel, want als ik de verhalen zo lees, zijn we op veel fronten lotgenoten. Mijn man is op 19 maart aan een hartstilstand overleden. We waren in de tuin aan het werk, zeer relaxed. En toen stond de tijd stil……. Na de week van regelen en heel veel bezoek en de uitvaart, kwam die tijd in slow motion weer op gang. En nog steeds gaat het niet voluit, als dat ooit weer komt. En oh, wat mis ik mijn maatje, mijn praatpaal, degene die me met beide benen op de grond hield. Die kleine dingen die we samen deden, dat kopje koffie met: zullen we nog een koekje nemen?? Zo samen iets stiekems doen, die verbondenheid. Die basic dingen waaruit het leven bestaat en dat smaen beleven, dat is hetgene wat ik het allermeeste mis. Oh, de ene dag voel ik me geweldig en de andere dag stort dat hele kaartenhuis in. Dan maar weer opbouwen en maar hopen dat er uiteindelijk nieuwe fundamenten gebouwd worden waarop mijn leven verder kan. Die fundamenten zijn er niet. Ik heb het gevoel dat mijn leven op zand is gebouwd en dat dat zand zo weggespoeld kan worden.

    En dan die concentratie: een boek lezen?? Een klein stukje, 2 bladzijden en dat was het. Een film kijken?? Half uurtje!!

    Waarschijnlijk is het bij jullie net zo. Ik ken geen anderen die dat ook zo hebben, die hetzelfde voelen als wat ik voel en het lijkt me zo fijn, om die gevoelens te delen.

    Ook de wanhoop en het zo verloren voelen. Allemaal van die gevoelens, waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden, zijn er nu in alle hevigheid.

    Dank voor jullie aandacht en wie weet vind ik een reactie in mijn mailbox.

    Voor jullie alle liefde en warmte toegewenst.

    Marian