Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Tineke53
Tja en dan mag ik morgen op vakantie gaan….
2 weken een tent gehuurd met onze oudste dochter, man en zoontje.
Allemaal met ons eigen verdriet.
In juni kregen zij een dochtertje, dat niet mocht leven.
Mijn man drie en een half jaar geleden overleden. Mijn ouders verleden jaar….
Vier jaar terug gingen we nog met zn tweetjes naar Italie. Niets aan de hand.
Nu gaan we weer naar dezelfde plekken. (verleden jaar en het jaar daarvoor ben ik er ook alweer geweest. Alleen met het vliegtuig en verleden jaar alleen met de auto.)
Morgen dus. De auto staat klaar, ingepakt en wel. Rijd rustig, met twee overnachtingen. Zij vertrekken zelf. Maar toch…….
Mis ik mijn man zo intens.
Aan de ene kant mag je ervan genieten, doe je dat wel op jouw manier. Maar het is zo moeilijk.
Zo dubbel….je hebt op jouw manier wel zin om te gaan, maar aan de andere kant weer niet. Moet je jezelf een schop onder je achterste geven: hup, je gaat, je kunt het….
Voor anderen wellicht zo herkenbaar.
Ik weet het, mijn man zou trots op me zijn. Ga uit van je eigen kracht..je kunt het!
Hij kijkt door mijn ogen mee, ik zou gek zijn als ik daar niet meer kwam….allemaal woorden van hem…..
Maar toch….
Groetjes en voor de komende tijd jullie ook allemaal veel kracht toegewenst….ook degenen die net zijn begonnen met schrijven hier. Het voelt zo raar…… we zitten allemaal met hetzelfde. Of het nu een jaar, een half jaar, drie jaar of zes jaar of langer geleden is. Het voelt alsof het gisteren was.
Liefs Tineke
