teveel...

Hallo,

het is de eerste keer dat ik zoiets doe en ik kwam deze pagina per toeval bij het googlen tegen. Ik moet momenteel door heel wat en ik heb het gevoel dat ik weinig gehoor vind in mijn omgeving.. Door allerlei redenen veronderstel ik. Ik heb al enkele zeer moeilijke jaren achter de rug nadat mijn broer in '98 verongelukte. Ik belandde toen ook in de één rotsituatie na de ander vanwege mijn verdriet en onbewuste depressie (denk ik). Nu gaat het al een aantal jaren veel beter en ben (of was) ik terug de oude geworden. Ik had terug innerlijke rust en had ook het gevoel dat ik na heel wat zoeken en omzwervingen carrieregewijs mijn plaats had gevonden. ik heb lang slaapproblemen gehad en die waren gelijk ook van de baan. Tot iets langer dan een maand geleden. Mijn vader werd ziek en ik voelde al meteen dat het niet geheel pluis was. Eerst een weekje thuis geweest, dan toch laten opnemen in het ziekenhuis. Daar viel al heel snel de diagnose: leverkanker… *slik*. Daarnaast waren er nog twee acute levensbedreigende zaken aaanwezig. Tweemaal intensieve. Eén keer waren we hem bijna kwijt geweest. Hijzelf spreekt ook van een bijnadoodservaring. Van stabiel naar kritiek en weer heen&weer waren slopend. Nu lijkt het acute wat onder controle en is hij sinds vrijdag terug thuis. Alleen besef ik dat de echte strijd, die sowieso gaat verloren worden volgens de dokter, nog maar moet beginnen.

Daarnaast kreeg ik ongeveer twee weken geleden bericht dat mijn ex, waar ik al een jaar mee gebroken heb, plots overleden is. We zijn ongeveer een jaar samen geweest. Dit is ook een heel verhaal op zich. Aanvankelijk was ik daar heel verliefd op, en wou ik iets opbouwen met hem. Maar we scheelden 18 jaar en bleken heel andere levensvisie en verwachtingen te hebben (bv naar kinderen toe). Hijzelf zat ook nog beetje vast in een rouwproces (hij verloor zijn vriendin aan kanker ongeveer vijf jaar geleden). Na verloop van tijd brokkelde mijn gevoelens af. Tot op een bepaald punt er bijna niks meer overschoot en ik er een punt achter zette. Maar daar kon hij heel moeilijk mee om. Mede omdat het verlies van zijn vriendin nog niet helemaal verwerkt was. Twee maand na onze breuk ondernam hij een zelfmoordpoging. Hij stuurde naar mij een sms om afscheid te nemen. Ik was geheel in paniek, maar tegelijkertijd voelde ik dit aan als een soort van emotionele chantage. Ik nam geen contact met hem op, maar belde de hulpdiensten.

Pas enkele maanden nadien hadden we terug contact, werkgerelateerd. Ik bleef vrij hard. Ik was zooo boos. En toch was het tegelijkertijd een hartelijk gesprek. Ik zie/zag die graag maar het was ook een soort beschermingsmechanisme. En sowieso; hij en ik relationeel was voorbij. Ik denk dat ik ook zo hard was om bij hem geen hoop meer achter te laten.

Nu dat hij echter overleden is, doet het allemaal zooo een pijn. Ik merk dat ik zo graag gewoon nog dingen met hem zou doen.. Uitstapjes gelijk we vroeger altijd deden.. Maar de dood brengt een definitief einde. Maar doordat het mijn ex is, en ik de laatste tijd heel negatief over hem sprak, zijn er weinig mensen die begrijpen waarom ik nu zo een pijn heb. En mijn familie; ja die heeft nu ook geheel andere zorgen aan hun hoofd… Ik heb het gevoel dat ik bij niemand alles kwijt kan…

Het is misschien allemaal ook wat veel..

Het is zaterdagavond en er is vuurwerk in mijn stad voor de nationale feestdag (ik ben van België). Maar ik wil niet gaan, al ga ik normaal elk jaar, omdat het vuurwerk vlak bij zijn deur is. Vanuit zijn appartement kon je het allemaal goed zien. Zijn ouders kwamen normaal elk jaar bij hem kijken. Ocharme, die mensen..

Ach, ik mis hem zo hard en ik vind het zo spijtig dat we nooit de tijd hebben gehad terug vrienden te kunnen worden.. Ik was nog maar zijn tweede vriendin, en de eerste die hij na zijn vrouw haar dood zo dicht liet komen..

Ik weet soms niet hoe er allemaal mee om te gaan..

Hallo Antje,

Weet niet hoe jong je bent, maar het is voor jou, denk ik vooral de opeenstapeling van alles. Je broer zul je altijd missen. De gespannen tijd met je vader en wetend dat het nog niet voorbij is..het strijden…en het loslaten.

Daarnaast een relatie met een man, die in leeftijd scheelde, maar dat verschil maakt niet uit. Het was meer, dat jij niet het gevoel had nummer 1 te zijn, waardoor de relatie misliep. Alleen hoe ouder we worden, hoe meer bagage we hebben. Ook met diepe ervaringen, die niet van de harde schijf te wissen zijn. Die horen bij de persoon, die ze beleefd heeft en mee geleefd heeft. Ook jij zult ervaren, dat het jou gaat overkomen, dat iemand altijd bij je is en bij je hoort. Ook al is diegene niet meer lijfelijk aanwezig. Ook je overleden ex vriend zal een onderdeel van je leven worden. Hoort bij je.

Zelf heb ik ook verloren en losgelaten. Ergens hier op het prikbord kun je daar over lezen.

Ook jij zult ervaren in loop van tijd, dat de ergste pijn slijt, het gemis mag blijven, herinnert mag worden.

Ilse.

Antje

Ilse Stremme

Nanneke