en weer is er dat moeilijke afscheid nemen

Blueswoman

09-07-2012 22:18

even moet ik het kwijt,
10 jaar geleden in juni 2002 overleed mijn 1e man op 47 jarige leeftijd aan acute hartstilstand.
ben hele periodes kwijt van de tijd erna.
weer opgekrabbeld ,iemand leren kennen wat heel fijn klikte.
een hele lieve en fijne man, in 2006 zijn we getrouwd,
en vorige week heb ik ook van hem afscheid moeten nemen,hij is 59 geworden.
Dacht wel te weten hoe het zou zijn/worden, maar mensen wat is het zwaar.
Ik weet dat het helpt om te schrijven en dat verdriet voor iedereen anders is.
een gezegde van mij is dan ook….. bin there, done that……
Soms rijst mij wel de vraag, hoeveel kan een mens hebben?
Voor mijn man's moeder is het helemaal zwaar want zij verloor haar man, mijn schoonvader, eind april en nu haar zoon eind juni.
soms is het te veel……..
Ilse Stremme

10-07-2012 06:45

Lieve Blueswoman..
Het is hartverscheurend wat je meemaakt…nu alweer afscheid genomen van je geliefde….het dubbele gevoel, wat je daarbij hebt en misschien ook nog gaat ondervinden….beelden, die elkaar gaan kruisen van nu en van 10 jaar geleden….
Wat een mens kan dragen? Een mens kan zoveel aan….
Zelf weet je maar al te goed, welke weg van verscheuring je weer door gaat….daar hoeft hier niemand je wat van te vertellen, maar de tijd die je mocht ondervinden, dat er iemand van je hield, aan je zijde was, waar je alles mee deelde, dat is een tijd met een gouden rand…een tijd, die er ook voor zorgt, dat de pijn het niet kan gaan winnen….
De herinneringen, waarbij je samen in de lach schoot, waarbij je samen van dingen genoot, waarbij je zijn arm voelde….
Je eerste man en je tweede man waren niet voor niets je maatjes, zij hielden van je, waren graag bij je. Dat neemt niemand je af.
Elke dag zal het nu weer anders voor je zijn….een paar stappen vooruit en dan weer een glijder naar achteren…kan alles barsten of het hoeft zelfs niet meer, maar weet dat je deze liefdes alleen in je leven hebt gekregen, omdat je de moeite waard was en bent….
Liefs en zet'm op…het is een shit weg…maar ergens is er nog steeds wat, wat ook voor jou de moeite waard is…,
Ilse.
Ria

10-07-2012 08:40

Lieve Blueswoman
Gecondoleerd met dit grote verlies, wat vreselijk om dit nog een keer mee te moeten maken, ik vind deze ene
keer al vreselijk, ik weet nu soms al niet hoe ik verder moet, en jij maakt dit voor de tweede keer mee, vreselijk,
ik wens je heel veel kracht en sterkte.
Liefs Ria
lies49

10-07-2012 09:46

Lieve Blueswoman,
Wat erg voor je om dit een 2e keer mee te moeten maken en zo jong nog.Ik kan me voorstellen,dat je nu absoluut niet meer weet hoe en op welke manier verder te moeten.Toch moet je sterk zijn,anders had je een 2e huwelijk nooit aangedurfd.Denk niet verder dan de dag van vandaag.Probeer te overleven.hoe zwaar dat ook is.Veel kracht.
Liefs Lies
Blueswoman

10-07-2012 09:57

Dankjewel allen.
Ja het is moeilijk om opnieuw je hart weg te geven na zo'n dierbaar verlies
en toch heb ik dat weer gedaan.
Ben dat diepe dal destijds uitgeklommen maar heb het idee dat ik nu dieper val dan toen.
De vragen wat als komen weer boven.
Had ik meer kunnen doen, wat als ik ….. vul maar in.
De leegte hier in huis, dat doet pijn.
We waren 24 uur in elkaars nabijheid , bij mijn eerste man was dat anders, hij werkte nl nog gewoon minimaal 40 uur per week.
Kwa gezondheid is het bij mij ook niet helemaal jofel en ben dus slechter dan 10 jaar geleden
kan nog minder zelf doen.
En dat vragen om hulp blijft moeilijk ook al heb ik nu meer professionele hulp dan destijds.
We zullen zien hoever ik kom.
dankjewel iig voor de lieve berichtjes
liefs Wilma
Ria

10-07-2012 10:18

Lieve Wilma
Wat herkenbaar, maar vraag je niet af…….wat als, daar kom je niet uit.
Ik geloof ook dat het deze keer helemaal moeilijk voor je is, ik herken een beetje jou situatie
wat samen zijn en gezondheid betreft, maar ook nu moet je knokken.
Schrijf het hier van je af, wij begrijpen je.
Liefs Ria
Nanneke

12-07-2012 13:34

weg
Blueswoman

12-07-2012 13:49

Ria
Knokken ja. ergens wil ik dat wel en ergens zegt er iets in me, het is genoeg geweest.
en tuurlijk het is nu nog maar net gebeurd maar mijn man en ik hebben veel gepraat
We wisten dat hij binnen afzienbare tijd zou komen te overlijden, hij zei altijd, ik leef in geleende tijd ofwel reserve tijd
Alleen we hadden de hoop dat de dood nog poosje uitgesteld zou worden.
we waren beiden weduwnaar en weduwe dus ook de dood is veel besproken tussen ons,
vorig jaar heeft hij in coma gelegen ,was daardoor een hele week uit zn geheugen kwijt wat erg aan hem vrat en sindsdien zag je hem achteruitgaan
Heb voor hem gedaan wat ik kon, dacht ik toen maar nu, zonder dat ik het wil begin ik me af tevragen of ik wel genoeg heb gedaan…….
ook was hij bang voor de volgende klap en de pijn die het iedereen zou geven.Hij dacht meerendeels alleen aan anderen en niet aan zichzelf.
hij was niet bang voor de dood zelf, hij zei altijd
meiske als het gebeurd voel ik er niets meer van maar jij hebt weer die lange moeilijke weg te gaan met veel verdriet en pijn……
We stelden ons doelen en een heel aantal heeft hij daarvan gehaald, jammer genoeg het laatste doel niet
zijn 3e kleinkind word met een week of drie verwacht dus die zal hij niet meer kunnen meemaken.
weer een lang stukje geworden
ook nu weer allen bedankt voor de lieve wensen
Ria

12-07-2012 16:49

Lieve Wilma
Heel fijn dat jullie veel hebben kunnen praten, inderdaad jullie hadden het samen al meegemaakt,
Je vraagt je af of je wel genoeg hebt gedaan, ik kan je vertellen dat je alles hebt gedaan wat in je vermogen lag,
in het begin van Ad,s overlijden dacht ik dat ook, je twijfelt tenslotte aan alles…..had niet dit of had ik niet dat,
Dat denk ik nu niet meer, we hebben gehandeld naar ons gevoel en dat was houden van.
ik heb een ook dochter die is zwaar hartpatiënt en ik weet als geen ander
dat ze soms niets meer kunnen doen, mijn dochter heeft ook alles nieuw en vervangen in haar hart, maar dan houd het op, ze heeft ook een week in coma gelegen en is ook die week kwijt ( maar goed ook) dat was een zware tijd, die je moest meemaken daar weet ik alles van,
Helaas mag je lieverd niet meer de geboorte van zijn kleinkind meemaken, dat is pijnlijk voor jullie allemaal,
ik hoop dat jij de kleine later veel kan vertellen van zijn of haar Opa.
Leef maar van dag tot dag, vooruit kijken is zo moeilijk en praat veel met lieve mensen om je heen,
Ik wens je heel veel sterte.
Liefs Ria

en weer is er dat moeilijke afscheid nemen

Blueswoman

Ilse Stremme

Ria

lies49

Blueswoman

Ria

Nanneke

Blueswoman

Ria