Rem is weg.

Ria

07-06-2012 00:14

Lieve Allemaal
Misschien herkennen jullie dit, sinds het overlijden van Ad 14 oktober, ben ik niet alleen mijn lieverd kwijt,
maar ik mis ook mijn rem, hoewel ik lichamelijk weinig kan blijf ik nu maar doorgaan, met als gevolg
grote lichamelijke klachten, alles wat Ad nog had willen doen pak ik nu aan, mijn rem is totaal verdwenen
ik blijf maar doorgaan om niet te hoeven stil zitten en na te denken, ik ben zo bang om dan terug te vallen.
Dinsdag was ik bij de Therapeut voor rouwverwerking, die zei: je blijft doorgaan tot je er dood bij neer valt
en inderdaad hij heeft gelijk.
Ik heb inmiddels een nieuwe keuken ( was het plan van Ad dit voorjaar) nu heb ik op de bovenverdieping
allemaal nieuwe vloeren en ik zit al te verzinnen, wat nu? Ik word gek van mijzelf, zo gejaagd, waar stopt dit?
Van de Reumatoloog heb ik nieuwe pijnstillers dit keer morfine, voor mij misschien niet goed nu ga ik door
mijn pijn heen om de pijn in mijn hart maar niet te hoeven voelen.
Ik ben echt radeloos.
Liefs Ria
ingedt

07-06-2012 06:19

Lieve Ria
Ingedt

07-06-2012 06:38

Lieve Ria
Jazeker herken ik dit!! Bij mij is het net 2 maand geleden dat men schat plots overleed en hoewel ik veel gezondheidsproblemen heb en zeer weinig energie heb ik al weken aan een stuk in de tuin gewerkt om die af te krijgen ,iets wat Eli wel wou doen maar weinig tijd voor had vermits hij dikwijls taken van mij overnam als ik slechte dagen had.
Men ouders worden onozel van al de projecten die ik hier in huis nog wil doen!!
Het lijkt of ik niet kan of wil stilzittenen nu sinds een paar dagen wil men lichaam niet meer mee en nu begin ik constant te huilen omdat ik nu teveel tijd heb om na te denken natuurlijk en ja ik weet het moet er toch uit maar God wat doet het pijn!!
Ook lijkt het dat ik het niet wil of kan geloven dat hij nooit meer terugkomt .
Heb zo een behoefte om met weduwen te praten maar ik ken er bijna geen want je beseft pas wat het is als je het zelf meemaakt en hier in de omgeving van leuven is er geen enkele groep dus ben ik blij dat ik op deze manier toch wat van gedachte kan wisselen met mensen die weten wat we doormaken!!
Lieve Ria ik wens je veel moed en sterkte om je verlies te dragen en hopelijk komen we elkaar hier nog tegen
Ingedt
Ria

07-06-2012 08:36

Lieve Ingedt
Inderdaad dat was bij Ad en mij ook zo, Ad nam ook veel taken over vanwege mijn gezondheid
Ad is ook plotseling overleden, hij was ook altijd in de tuin bezig, die ziet er nu ook uit om door een ringetje te halen,
geen onkruidje te vinden hoor……dus nu was/is het huis aan de beurt…….was totaal niet nodig, maar nog een wens
van Ad en dan moet het gebeuren.
Ik moet ook inderdaad een stap terug doen, mijn Schoonzoon is al bang dat ik de plavuizen eruit ga halen haha.
Het is ook denk de angst voor het verdriet wat we niet willen voelen, dus putten we ons lichaam uit.
Of misschien ( bij mij zo) wil ik lichamelijke pijn voelen en geen pijn in mijn hart, omdat dat pas echte pijn is.
Het is bij jou nog zo kort geleden, geef gerust toe aan je verdriet, het is ook zo oneerlijk allemaal…..Waarom toch?
en inderdaad het besef, het is voor altijd, en dan zo plotseling.
Schrijf hier maar alles op, mij heeft dat veel goed gedaan, ik hoop ook dat je wat lieve mensen om je heen hebt
die echt naar je luisteren.
Ik wens je heel veel sterkte
Liefs Ria
yvonne 53

07-06-2012 09:01

Dit is zeker herkenbaar, toch zou Ad zeker nog iets anders gewild hebben:
dat je goed op jezelf zou passen, dat je goed voor jezelf zou zorgen.
Misschien is dat je nieuwe ‘opdracht’, waar je je toch echt mee bezig moet gaan houden.
Ook bij jezelf moet er geen onkruidje meer te vinden zijn!!!
dikke knuf,
yvonne
Ria

07-06-2012 10:06

Lieve Yvonne
Je hebt gelijk, dit zou Ad zeker niet gewild hebben, maar het is zo moeilijk.
soms lijkt het wel of ik ADHD heb, toch de angst voor de rust die mijn lichaam zo hard nodig heeft
denk ik.
Ik ben ook niet happy hoor nu mijn huis zo blinkt, ik voel me daar zelfs ook nog schuldig door,
Ad kan het niet eens meer zien, mijn Therapeut gaat me remmen, anders ben ik inderdaad zo bij Ad
dat blijft toch mijn grootste wens vanaf de dag dat Ad overleed en nu nog steeds, leven vind ik moeilijk.
Liefs Ria.
yvonne 53

07-06-2012 11:43

Lieve Ria,
hoop dat de therapeut jou kan helpen, jou kan remmen.
Het leven is heel moeilijk en jouw wens is hier niet anders, zou zo graag naar Hub willen…
Maar dat is niet wat ze van ons wilden, dat voel ik, dat weet ik zeker.
Ze zijn trots op ons, en dat moeten we proberen zo te laten, dat ze ook in de toekomst trots op ons kunnen zijn.
Het is beremoeilijk, maar probeer aan Ad te denken, die dit gewild zou hebben…
sterkte meid, kom even heel zachtjes naast je zitten en hou je vast, okay?
Marjolijn

08-06-2012 00:37

Lieve mensen, ik herken het van die rem, inmiddels is het bij mij wel weer wat rustiger, ik kan weer relaxen met een boek of in de tuin zitten zonder dat ik perse wil rennen en vliegen…..ik weet dat Pierre ook niet anders zou willen voor mij. Inmiddels is mijn dochter zwanger geweest en is het fout gegaan, ook van die dingen waar je zo graag je lieverd bij zou willen hebben, maar ik weet en besef inmiddels voor 100 % dat hij niet meer terug komt en dat er nog van alles op mijn pad gaat komen waar hij niet meer bij is….soms kan ik het aanvaarden en soms heb ik momenten dat ik heel de wereld in brand wil steken. Maar een doodswens heb ik zeker niet, ik wil toch proberen zoveel mogelijk nog uit het leven te halen. Het is anders nu, de mooiste glans is eraf, maar ik wil toch weer door…..moeilijk blijft het, het verdriet wordt een deel van je, maar ik kan nu, na een jaar, toch ook wel weer genieten van dingen…en dat is zeker ook te danken aan de mensen om me heen, mijn familie en vrienden die mij, vaak zonder het te beseffen, vaak door moeilijke momenten hebben heen geholpen.
Veel sterkte voor jullie, en veel liefs, Marjolijn
Yvon

08-06-2012 07:26

Lieve Ria,
Trap op de noodrem en laat het over je heen komen
je kunt ervoor vluchten maar vroeg of laat haalt het je toch in …
Het is ‘maar’ verdriet en dat gaan verwerken heeft niets met loyaliteit te maken
maar wel met het leren accepteren hoe het leven nu is
Het gemis zal blijven maar hoe je je voelt zal hopelijk veranderen…
Sterkte! X Yvon

Rem is weg.

Ria

ingedt

Ingedt

Ria

yvonne 53

Ria

yvonne 53

Marjolijn

Yvon