mama

  • linda

    Lieve mama laat aljeblieft iets van je horen.

    Ik heb je zo hard nodig.

    Geef me een teken dat je er nog steeds bent.

    Een teken, al is het nog zo klein.

    Een teken waardoor ik zeker weet… ja dat is ze

    Al is het maar 1 keertje.

    Ik mis je zo ontzettend.

    Ik hou zo veel van jou.

    Probeer het mama.

    Vind je weg naar mij.

  • Ingedt

    Beste Linda

    Je verwoord hier precies wat ik nu ook al 6 weken aan het denken ,vragen zelfs smeken ben maar dan aan men man die 6 weken geleden plots stierf!!

    Je hoort en leest verhalen en je hoopt,kijkt rond maar niets…

    Is er iemand die het wel al gevoeld of meegemaakt heeft??

    Wel wens ik je veel sterkte om je verlies te dragen!!

  • Karineke

    Ik heb al heel veel tekentjes ontvangen .. en misschien zal een ander denken, dat zoiets niet bestaat, voor mij is er geen andere uitleg mogelijk. Als ik op straat loop en er dwarrelt een veertje voor mijn voeten. Wanneer ik wakker word met een liedje in mijn hoofd.. dat een tekst heeft wat een groet kan betekenen. Een regenboog op een speciaal moment of als ik een droom heb over de mensen die mij ontvallen zijn. Vaak is het ook een vlinder die op mijn schouder gaat zitten. Tekentjes zijn voor een ieder anders.. zo zal de ene het in die vlinder zien, terwijl de ander juist een tekentje ziet in een vogeltje of een datum. Ik wens jullie in ieder geval een teken toe, zodat jullie echt kunnen voelen, dat het lijntje altijd aanwezig blijft en nooit echt verdwijnt.

  • Robin

    Hallo Linda,

    Mijn beste vriend is een aantal jaren plotseling overleden en precies 1 jaar later op de sterfdatum zat ik ‘s-avonds op de bank en smeekte ik hem om ook een teken te geven. Ik vroeg hem of hij op de foto wilde en ik maakt een paar foto’s van een leeg bankstel. Tot mijn verbazing stond er ineens een lichtbol op. Deze bol had een licht gekarteld randje in allerlei kleuren en zweefde zo'n 20 cm boven de grond voor de bank. Ik ben met mijn digitale toestel naar boven gerend en heb de foto op de PC bekeken. Ik kon de lichtbol niet verklaren, ik had geen flitslicht gebruikt en er zaten ook geen druppels of vlekjes op mijn lens want ik had 1 foto waar ie wel op stond en meerdere dezelfde foto's vanuit dezelfde hoek waarop geen lichtbol te zien was. Ik denk dat de energie als iemand net overleden is nog niet zo sterk is maar ik ben ervan overtuigd dat je op een of andere manier contact zal krijgen.

    Een paar maanden geleden wilde we een bankstel wat op zolder stond op Marktplaats zetten. Op het moment dat ik er foto's van maakte verschenen en allerlei kleine lichtbollen op de zitting van de bank. Ik realiseerde me niet gelijk dat dit lichtbollen waren want ik dacht eerst dat de bank vlekken had. Echter de lichtbollen verplaatste zich en wat ik ook probeerde ik kreeg geen lichtbollen vrije foto. Klaarblijkelijk vonden ze het jammer dat we de bank wegdeden. Op het moment dat ik een beetje boos werd verdwenen ineens de lichtbollen en had ik een goede foto. Onze dierbare overledenen zijn bij ons en laten zich af toe in welke vorm dan ook even zien.

    Sterkte en veel kracht toegewenst in deze moeilijke periode…

  • Ria

    Hoi Linda

    Ook ik heb het gevoel dat er meer tussen hemel en aarde is.

    Mijn lieverd is 14 oktober plotseling overleden, vanaf die tijd zijn er altijd lieveheersbeestjes om mij heen.

    ik had net voordat Ad overleed een rood autootje gekocht, Ad vond de kleur niet zo leuk…..rood, dus lieveheersbeest, zit nu ook een sticker op

    en op een keer stond ik op de begraafplaats te huilen en vroeg om een teken en er landde een lieveheersbeestje op mijn jas, het sneeuwde die dag, nu elke keer als ik er doorheen zit

    komt er een lieveheersbeestje op me zitten, ik sta toch echt met beide benen op de grond en ben vrij nuchter van aard.

    Vorig jaar zomer zaten Ad en ik in de tuin, Ad's ouders zijn beide overleden, er vloog toen een wit vlindertje en Ad zei……kijk een teken van mijn Moeder en ze kwam bijna elke dag langs,

    toen zei hij, ik zou ook mijn Vader wel eens willen zien en er vloog naast het witte vlindertje een grote bruine vlinder…..toeval??? ik weet het niet, maar mij troost het.

    Robin wat jij schrijft, heel bijzonder en ook heel mooi, ja er moet meer zijn tussen hemel en aarde.

    Ik voel Ad ook elke dag bij me, ik geloof wel dat wij ze eerst de rust moeten gunnen om zich te kunnen laten zien en de rust een beetje in onszelf hebben, maar het is zo moeilijk allemaal

    ik voel het als een soort amputatie, mijn lieverd van me afgenomen, oneerlijk.

    Sterkte

    Liefs Ria

  • lies49

    Hoi Linda,

    Ook ik heb het gevoel dat Philip er nog is .We hebben een bank met een rode foulard erop.Toen hij in het ziekenhuis lag,zeiden we steeds tegen elkaar,als je eenmaal maar weer op de bank zit.Wel dat is gelukt,alleen maar voor 5 weken,toen ging het mis.

    Maar vorige week was hier een buurvrouw die Philip ook gekend heeft en die ging op zijn plaats zitten en ze zei,de rillingen lopen me over de rug.Ik voel hem in deze hoek over al.Nou staan er wat Foto's,maar ook van de kleinkinderen en van mijn ouders.

    Maar zelf heb ik heel vaak,als ik weg ben dat ik denk,zat ik alvast maar weer op de bank.En als ik daar op zit,word ik vanzelf rustig.Philip was ook een rustige man,ik ben meer een paniekvogel bij tijden.Op andere plaatsen in huis heb ik het veel minder,alleen die plek op de bank,daar voel ik hem.

    Veel sterkte Linda

    Liefs Lies

  • Ria

    Zo,n lekker veilig hoekje Lies, waar je inderdaad tot rust komt,

    Ad was ook een hele rustige man en ik denk dat wij die rust nu voelen die onze lieverds ons geven.

    Helaas heb ik nog niet rust in mijzelf, ik loop mezelf voorbij, soms twijfel ik….ben ik wel goed bezig?

    alles wat Ad had willen doen dat doe ik nu, ik leef nog steeds door de ogen van Ad.

    Lichamelijk breekt dat me op, maar laat mij maar die lichamelijke pijn voelen, dan besef ik me dat ik leef,

    ik vind het leven n.l. niet meer leuk, ik heb verdriet ik heb pijn, ik mis mijn lieverd, mijn lichaam weigert.

    Liefs Ria

  • anke1967

    Dat er meer tussen hemel en aarde is , is voor mij heel duidelijk geworden.

    Nog niet zo heel lang geleden , bracht ik iemand naar het amc . Zij zou daar naar haar zus gaan op zieke bezoek. Joh ………. dat was echt even terug in de tijd .

    We kwamen daaraan en ja hoor precies de afdeling waar mijn vader gelegen heeft.

    Ze lag er niet en was middels met spoed getransporteerd naar een andere afdeling .

    Bizar genoeg ook de afdeling waar mijn vader had gelegen. ( dan bedenken hoe groot dat ziekenhuis is ) Er moest gewacht worden in de familie kamer .

    totdat ze klaar waren met alle handelingen . We hadden al een blik op gevangen van de zieke . Stervende . Ik ben in de kamer blijven zitten en heb eens even gevoeld hoe dat inmiddels voelde voor mij. Inmiddels werd het bloedheet achter mijn rug en had ik het gevoel dat mijn vader achter mij stond . Dit gevoel heb ik eerder ervaren . Op zijn begravenis .

    Ach en zoals ik al zei ……….. er zijn zoveel momenten .

    Heb vertrouwen en twijfel niet in wat je voelt.

    Het kan je grote steun geven.

    liefs Anke

  • Ria V.

    Jammer dat niemand heeft gereageerd op mijn bericht bij “uitstrooien”.

    Er gebeuren wel degelijk dingen die niet verklaarbaar zijn. Ook laat hij tekens achter, zelfs zichtbare.

    Vaak zeg ik “dank je wel”. Als er weer eens iets gebeurt En ik ben best wel nuchter.

    Sta er voor open en geniet van die bijzondere momenten.

  • Marjolijn

    Lieve mensen, wat een bijzondere ervaringen zijn dat he, ik heb zelf ook zoiets, net als Ria ben ik vrij nuchter en doe dingen al snel af als toeval, maar…..mijn man moest en zou altijd, zeker op vakantie, als er ergens een karaoke was en hij een biertje op had, het lied My Way zingen van Frank Sinatra. Sinds zijn overlijden hoor ik elke vakantie 1 keer dat lied, de eerste keer met mijn stiefdochter op Kos, toen ging een griek dat lied zingen, terwijl hij geen engels sprak (dus niet echt een logische keuze), toen met een vriend in Turkije, daarna achter in een taxi in Israel (terwijl de meeste taxi chauffeurs daar hun eigen lokale israelische zender op hebben), en nu afgelopen maandag op Kos met mijn dochter, op een terras, weer My Way….plus werd er dit jaar tijdens de carnavals revue die mijn Pierre altijd presenteerde ook een act gedaan op My Way……ik kan dat bijna geen toeval meer noemen…….hij is gewoon altijd bij me……heel speciale momenten zijn dat…….heel veel liefs Marjolijn