arm om mijn schouder

Loes Koene

18-05-2012 00:13

Hallo allemaal,
Ik voel me vandaag een beetje verdrietig,6 jaar na het overlijden van Lex,mijn alles,mijn maatje.
vrije dag,ik had me voorgenomen vroeg op te staan,maar ik kwam pas om 10.30 uit mijn bed.
om 9.00 de tv aangezet en van uit mijn bed naar dr.phil gekeken.
Als ik in bed lig dan hoef ik tenminste niets te doen?
Weet je,het leven gaat door,maar ik mis zijn arm om mijn schouder.
Kon ik nog maar even tegen hem aanzitten en voelen dat er iemand onvoorwaardelijk van me hield!
Vanavond toch maar weer gekookt,het valt niet mee om alleen te eten.
Sorry voor mijn geklaag,maar ik zit er momenteel een beetje doorheen!
Morgen weer een vrije dag,ik hoop dat het beter gaat.
Ik verstop me in mijn werk,maar owé als ik vrij ben!
Liefs van Loesje
Ria

18-05-2012 08:13

Lieve Loesje
Heel herkenbaar, mijn lieverd is 14 oktober plotseling overleden, maar ik weet nu al zeker dat het grote
gemis nooit meer overgaat, net wat je schrijft even lekker tegen elkaar aankruipen, je weer vrouw voelen
even weer alles kunnen delen, samen praten, samen lachen, teveel om op te noemen wat we missen.
Fijn dat je nog afleiding hebt in je werk, ik werk niet meer en zou dat lichamelijk ook niet meer kunnen
dus moet ik er elke dag zo door zien te komen, het is overleven I.p.v. leven, en ook weer een dubbel
gevoel, ik wil ook voelen dat ik hem mis.
Ik ga elke dag even naar de begraafplaats dat geeft me rust, hoewel ik weet dat Ad toch wel bij me is,
en verder zorg ik erg slecht voor mijzelf, het eten vind ik een ramp, die gezelligheid samen aan tafel dat mis
je toch zo, dus voor mij is het meestal een boterham of iets dergelijks.
Niemand heeft ons ooit kunnen vertellen dat rouwen zo rauw zou zijn.
Sterkte ik hoop dat je vandaag een betere dag hebt.
Liefs Rua
yvonne 53

18-05-2012 08:32

goeiemorgen allebei,
zo herkenbaar!! mijn lief is nu 14 weken dood, en wat Ria al schrijft: nu al weet ik dat dit gemis nooit meer weg gaat. Het verdriet zal wel minder scherp worden, lees ik overal, maar vooral dat gevoel dat inderdaad iemand onvoorwaardelijk van je hield, altijd …
Dat dat er nooit meer zal zijn, soms word ik er helemaal akelig van, probeer ook maar om zo niet te denken.
Werk ook niet meer, maar zorg dat ik de hele dag bezig blijf, de hond weet niet wat er gebeurd, zo vaak is ze nog nooit uitgelate!
In de tuin doe ik dingen waarvan ik dacht dat ik dat niet kon…blijk het wel te kunnen.
En 's avonds ben ik afgebrand, totaal, hoop dat er een nacht komt dat dat zich ook vertaalt in goed slapen.
Bezig blijven, bezig blijven…ben ook bang voor de stilte..
sterkte allebei, en Loesje, hoop dat het vandaag wat beter gaat,
liefs,
yvonne
lies49

18-05-2012 13:38

Lieve allemaal,
Ja,dat samen zijn,daar zou je toch alles over hebben.Ik zit nu in de laatste weken van het 1e jaar,maar het gemis is groter dan de eerste maanden.
Ja Ria ,ze zeggen weleens het 1e jaar is puur overleven,maar ik ben bang dat het na dat eerste jaar niet veel beter wordt.
Ook al doe ik van alles,hij is altijd bij me.Soms heel dichtbij en soms wat verder.Dat is aan de ene kant een troost,maar aan de andere kant ook zo schrijnend.
Ik was nog zo optimistisch in de eerste maanden,ik dacht na een jaar zal het gemis wel minder zijn.Maar nu is het gewoon een onderdeel van je geworden,wat je continu met je meedraagt.
Er over praten met anderen,doe ik niet veel meer.Het helpt niet,we moeten het ermee doen.
Allemaal veel sterkte weer.
Yvonne,dat bezig zijn herken ik,ik kon ook geen 10 minuten stil zitten,maar dat verandert in de loop van de tijd.Dan krijg je wat rust en wordt de angst voor de stilte ook minder.
Liefs Lies
Loes Koene

18-05-2012 14:26

Dank jullie wel voor de armen die jullie om mijn schouders hebben geslagen!
Liefs van Loesje
Ilse Stremme

18-05-2012 19:09

Loes,
Snap je helemaal…maar dat zijn er meer hier.
Knuffel van mij,
Ilse.
ingrid

31-07-2012 23:54

Ik mis ook ontzettend een arm om mijn schouder. Ik heb ook geen partner meer, niet door overlijden maar door een echtscheiding. Alhoewel dit een andere situatie is, kan je toch ook spreken van een rouwproces. Wat er eerst was is er niet meer en komt ook nooit meer terug. Ik heb het hier heel moeilijk mee en heb heel erg behoefte aan die arm om mijn schouder, aan troost en steun. Het valt niet mee om nu overal alleen voor te staan en dan wordt het wel eens teveel en zit je er helemaal doorheen. Dat uit zich dan in snel emotioneel zijn en regelmatig een flinke huilbui. Er is eigenlijk constant een groot verdriet op de achtergrond aanwezig.

arm om mijn schouder

Loes Koene

Ria

yvonne 53

lies49

Loes Koene

Ilse Stremme

ingrid