Vandaag acht jaar geleden stond ik met een plantje voor de deur bij mijn lief, na een jaar lang mailen.
vandaag sta ik met acht rozen aan het graf van mijn grote liefde.
Het leven is hard en vaak oneerlijk, waarom waren ons maar acht jaar gegund, het waren wel
de acht mooiste jaren uit ons beide leven, ik ben mijn lieverd dankbaar dat hij mij die mooie jaren
heeft gegeven, mijn lief was eerlijk oprecht, had veel humor en het allerbelangrijkste, hij hield van mij,
we hadden nog zoveel plannen, nooit hadden we kunnen denken dat daar 14 oktober plotseling een eind aan zou komen.
Het is moeilijk telkens die lege plek in huis te zien, ik mis mijn lieverd vreselijk, ik moet nu met al mijn
mooie herinneringen zien te overleven, en ik heb heel veel mooie herinneringen om aan terug te denken,
maar het is soms zo moeilijk.
Ik ben van nature altijd heel positief, maar dat lukt me de laatste acht maanden niet goed, het verdriet
vreet aan een mens, helaas is mijn gezondheid momenteel ook niet denderend dat beperkt me in mijn
dingen doen die ik graag zou willen doen, maar ik knok door, we moeten wel we hebben geen keus.
Mijn schat zit op zijn wolkje en waakt over mij dat weet ik zeker.
Bij het opstaan zei hij vaak * Begin de dag met een dansje, begin de dag met een lag*
daar moet ik vaak aan denken en als ik daar aan denk, moet ik inderdaad glimlachen.
Liefs Ria