Uren glijden, dagen gaan, weken vliegen, maanden....

Ilse Stremme

06-05-2012 01:43

Dan ben ik heel even hier op het prikbord….
Was een tijdlang mijn levensgezel…
Weet hoe een strijd aan voelt, als je aan zijn zijde staat…
Weet hoe je verscheurd wordt van binnen als je weet dat het niet goed gaat…
Weet hoe je je kinderen er in moet begeleiden…
Weet hoe je iemand dag en nacht kunt verzorgen, zonder oponthoud.
Weet hoe je dan leert, dat je alleen kunt loslaten, als je meer van hem houdt, dan van jezelf…
Weet hoe je dan bovenmenselijk veel kracht hebt…
Weet hoe je alles moet regelen….
Weet dat je alles in zijn gedachten vertolkt…
Weet hoe het is, als er dan de stilte komt….
De stilte, die jezelf verstomt….
De diepfelle pijn, die erger is als een amputatie van je lichaam…
De hartverscheurende gevoel, die niet lijkt te temperen….
Weet dan…dat het langzaamaan minder heftig gaat worden…
Weet dan…dat je soms zelfs kunt glimlachen…
Weet dan…dat je met het verlies van je geliefde, niet je leven verloren hebt…
Weet dan…dat je zelfs soms echt weer kunt gaan genieten….
Weet dan…dat je geliefde in je hart mee zal leven….
Weet dan…dat je hem niet meer kunt eren, dan hem in je hart te koesteren….
Weet dan…bij alle verhalen, anekdotes hijzelf er waarschijnlijk het hardste om zou lachen..
Het gaat steeds beter en zijn humor zal ik nooit vergeten..zijn streken evenmin, die zie ik altijd terug in onze jongens.
De liefde, die we hadden, was meer dan maatjes zijn, we waren soulmates.
Dat geeft, dat ik weet, dat ik verder mag leven…dat ik mag genieten….
Lieve mensen, wens voor jullie allemaal, dat er dagen komen, die telkens net iets beter gaan, telkens net iets meer warmte weer in jullie harten laten voelen, telkens weer een stapje vooruit, waarbij je geliefde in je hart nestelt.
Liefs voor iedereen, Ilse.
anke1967

06-05-2012 08:37

Mooi Ilse !
Zo waar .
Afgelopen Vrijdag was het de sterfdag van mijn vader . Heel mooi want mijn ouders zijn met elkaar gehuwd op vier mei en ook weer samen gekomen .
Gisteren mijn verjaardag gevierd en ze leven nog gewoon voort in ons hart en die van anderen . De anekdotes waren er en het deed me heel goed .
Afscheid is de geboorte van een herinnering maar ook van een nieuw begin.
Het rouwproces deed mij denken ook aan het boek van we gaan op berenjacht.
Gewoon een kleine vertaling hoe het soms kan voelen.
we kunnen er niet bovenover , we kunnen er niet onderdoor , we moeten er dwarsdoorheen.
maar als je de kracht in jezelf voelt en durft te accepteren dat het ongelooflijk zeer kan doen opent je hart , komt er ruimte door al die tranen die zijn gevloeid ( de diamantjes van je ziel ) .
Ook gezegd dat het me vreselijk lijkt , je partner te verliezen en alleen te staan , ik moet er eerlijkheidshalve niet aan denken.
( besef ook dat je ook heel alleen kan staan ondanks dat je samen bent ) maar net als ieder mens heb ik hete vuren overwonnen , door niet op te geven en te vertrouwen dat je er weer komt , het maakt wie je bent , heus ook de weg goed kwijt geweest , maar altijd terug gekomen bij die berg . De rots in de branding een houvast .
Een keus dat je kunt klimmen en kunt glijden , een stukje kunt dalen als de weg te zwaar is , kunt springen ( zou ik niet aanraden , zou best wel eens willen deltavliegen, maar dan met ogen dicht ! )
maar dat er altijd een weg is om ergens te komen.
De mensen om je heen zijn ook zo belangrijk , ik koester ze , de ware vriendschappen leer je kennen en waarderen , kunnen een stootje hebben en zijn zuiver , mag je zijn wie je bent , fouten maken , lachen , gieren , brullen , zo zou ik nog wel even door kunnen gaan. Och en Ilse jeetje als we denken dat de hete vuren verleden tijd zijn komen we er vast wel weer wat tegen , het voordeel is dat je een vuur kunt blussen ( als je het op tijd ontdekt dat dan weer wel ) .
nou Ilse bedankt voor je mooie bericht .
Ook voor jou en alle anderen sterkte maar weer .
liefs anke
yvonne 53

06-05-2012 09:14

Anke, vrijdag was ook de sterfdag van mijn vader, en afgelopen vrijdag zijn we de grafsteen voor mijn lief gaan uitzoeken, mijn dochters en ik.
Ilse, heb het een paar keer nagelezen, en de tranen stroomden maar het gaf ook hoop, hoop dat ooit deze diepe pijn, die er de hele dag is, minder zal worden, misschien dat ik dan weer geloof in een toekomst.
ik mis mijn Hub nu nog teveel..
anel

06-05-2012 09:36

Lieve allemaal.
Ik geloof niet meer in een toekomst.
Ik mis mijn lief zo erg.
Volgens mij is het toch anders,als je kinderen hebt.
Die eenzaamheid en stilte in huis,ik kan er niet aan wennen.
Het is met geen pen te beschrijven zo rot,als ik me voel.
We deden alles samen en nu niets meer.
Liefs van een hele eenzame en verdrietige Anel.
lies49

06-05-2012 09:49

Lieve Ilse,
Ik weet het allemaal,alleen het gevoel is nu anders.Maar ik hoop,dat het gevoel ook dat niveau kan bereiken.Maar ik heb nog een weg te gaan.
Liefs Lies
anke1967

06-05-2012 10:31

dat is zo mooi aan dit verhaal Lies .
Het laat zien dat het stapje voor stapje gaat , het is niet allemaal zomaar over , maar het laat ook zien dat er een punt kan zijn waar het licht je bij kan schijnen.
Alles op je eigen tijd , niemand kan jou vertellen hoe je het moet doen , ze kunnen je wat aanreiken. We kunnen die aanreikingen met beide armen ontvangen , we kunnen ze naast ons neerleggen.
Lieve Lies je doet het hartstikke goed .
Echt waar , hier even een dikke knuf naar je toe.
!
anke1967

06-05-2012 10:33

Lieve Anel
Ook een knuffel naar jou kant toe !
Ik hoop dat iemand je kan aanreiken , dat wat voor jou nodig is.
liefs Anke
anna

06-05-2012 23:46

Wat mooi Ilse, heb het een paar keer herlezen en het is zo WAAR!!!!!!
Ik zeg ook vaak tegen belangstellenden dat ik mijn lief uit liefde losgelaten heb……., met GEEN kwaliteit van leven kan ik mijn lief toch niet hier willen houden? Alleen ja, je maatje, je liefde van je leven (we waren 45 jaar getrouwd) niet meer om je heen is toch wel veel eenzamer als ik ooit voor mogelijk heb gehouden.
Gelukkig wist ik dat niet van te voren anders was het afscheid misschien nog moeilijker geworden.
Dank je wel. Groet, Anna.
anna

06-05-2012 23:52

Lieve Anel,
Is het misschien een idee om je minder eenzaam te voelen 1 ochtend in de week ofzo vrijwillegerswerk te doen? Ik doe dat 1 middag in de week en ik ervaar het als zeer waardevol. Ik schenk thee en doe een spelletje met dementerenden maar er is van alles te doen natuurlijk!
Je hebt dan een doel en mensen kijken naar je uit! Het doet mij minder eenzaam voelen dus het werkt naar twee kanten.
Ik denk aan je.Liefs, Anna
Marjolijn

07-05-2012 15:52

Lieve mensen, ook ik keek toevallig vandaag weer even op het prikbord, toch heel benieuwd hoe het met jullie gaat.
Wat Ilse schrijft is zo waar, ook ik heb gemerkt dat je op een of andere manier toch uit de diepste wanhoop weer omhoog kunt klimmen. Mijn Pierre is deze maand, de 22e, precies een jaar overleden op de verjaardag van zijn dochter (mijn stiefdochter). Ik heb in dit jaar, en de 2,5 jaar daarvoor tijdens zijn ziekte, een hele weg afgelegd, van diepe zwarte depressie naar aanvaarden en weer terug naar mezelf. Pierre was mijn grote liefde en er gaat geen dag voorbij dat ik niet om hem huil, maar er gaat ook geen dag voorbij dat ik niet lach…en dat is goed, hij verdient mijn tranen, en hij wilde ook dat ik weer zou lachen en verder zou leven, dat was de laatste zin van zijn afscheidsbrief. En ik leef, ik kan weer van dingen genieten, soms met lachen en huilen door elkaar, maar ik leef, en ik wil perse verder leven. Hij zou het vreselijk vinden als ik dat niet zou doen, en ik heb een dochter en 2 stiefkinderen (waar ik heel veel van hou), en veel vrienden en hobbies, ik wil perse weer leven, en niet vegeteren op de bank, dat maakt het voor niemand beter. En het is anders dan samen met hem, zeker, en het wordt ook nooit meer hetzelfde, en die wanhoop komt heus nog wel eens boven, want geloof me, ik mis hem like helll. Maar er zijn ook tijden dat het goed gaat, en die nemen de overhand.
Dat wens ik jullie allemaal toe, heb vertrouwen dat het beter zal gaan. Het voelt in het begin ook alsof het steeds erger wordt, maar echt, ooit kun je weer een stapje vooruit maken. En wanneer, of hoelang dat duurt, dat is bij iedereen anders, maar ooit ga je weer stapje voor stapje naar het licht. Hou vol dus he, al is het met de moed der wanhoop, maar ga door, vecht je naar boven. Heel veel sterkte en heel veel liefs,
Marjolijn

Uren glijden, dagen gaan, weken vliegen, maanden....

Ilse Stremme

anke1967

yvonne 53

anel

lies49

anke1967

anke1967

anna

anna

Marjolijn