Lieve Kitty,
twee keer dit enorme verdriet mee te moeten maken, verschrikkelijk.
Op het waarom kan ik, en niemand je een antwoord geven, maar we moeten door, inderdaad van dag tot dag, iets anders zit er nog niet in (mijn lief is 7 februari jl. gestorven)
Soms uur voor uur, maar de dag gaat om en dat is er dan weer eentje….
Zo zullen we de eerste tijd door moeten komen, en hopen dat het ooit op een dag ietsjepietsje makkelijker gaat,
liefs en heel veel sterkte,
yvonne (58 jaar)
Lieve Inge,
het is heel normaal hoor dat je dat nog niet toe kunt laten, dat is de bescherming van je lijf tegen die pijjn. Maak je daar maar niet druk om, dat komt echt wel, vanzelf.
In het begin is het alleen nog maar overleven wat je doet, en van dag tot dag door zien te komen, en langzaam gaat het steeds meer tot je doordringen.
En schijnbaar moet dat, is dat ook beter, maar ook al wil ik dat allemaal wel eens stopzetten, dat lukt niet, al zou ik het verschrikkelijk graag willen soms.
Sterke meid, praat erover, schrijf erover, huil, gil, doe dat waar je op dat moment het meest behoefte aan hebt, hoop dat je net als mij hier wat rroost vind op dit prikbord.
(mijn lief is 12 weken geleden gestorven),
heel heel veel sterkte,liefs,
yvonne
Lieve Inge,
Gecondoleerd met het overlijden van je man. Wat een enorme schok moet dat zijn voor jou en je dochters, haast niet te bevatten. Ook mijn man stierf volkomen onverwacht en het lijkt wel of dat voor een soort kortsluiting in je hersens zorgt, je kunt gewoon niet geloven dat het gebeurd is. In mijn hoofd draaide het als een soort film af, ik kon het maar niet stopzetten en in gedachten deed ik alles wel 100 x over, in een soort poging het ongedaan te maken en het lot een andere wending te geven.
Nu ben ik bijna 9 maanden weduwe en is de werkelijkheid intussen maar al te goed doorgedrongen. Toch is het zo Inge, dat het langzaam iets beter te verwerken en te dragen is. Ik weet dat je dat nu nog niet kunt geloven, maar op den duur kun je wel beter omgaan met het verlies, al wordt je leven nooit mee zoals het was.
Bij mij heeft het schrijven op het prikbord geholpen, ik hoop dat het voor jou ook een beetje helpt. Dus stort je hart maar uit, wij hebben hetzelfde meegemaakt en begrijpen je maar al te goed.
Heel veel sterkte voor jou en je meiden.
Liefs,
Marion
Lieve allemaal,
Alle nieuwen welkom op dit prikbord.De aanleiding is vreselijk,maar de herkenning van anderen kan wat steun geven in de moeilijke periode ,die volgt na de begrafenis en crematie.Want dan begint de lange strijd om het alleen te moeten doen en het definitieve besef van nooit meer…..Een ieder kan wel wat invullen wat je nooit meer met je liefste zal doen.Kitty voor jou vreselijk om dit 2 keer mee te maken,zo jong nog .Ja dan begrijp je de wereld niet meer,waarom ik 2 keer.Maar het is,zoals het is en daar moeten we mee verder.
Het is voor mij vandaag 10 maanden geleden,dat Philip overleed.En ik mis hem nog continu,soms dragelijk(het gaat bij je horen) en soms niet te dragen.Maar ik weet nu ,dat die perioden ook weer overgaan.Ik kan me een leven zonder het gemis van hem ook niet voorstellen.We hebben 15 jaar gehad,veel tekort,maar het waren fijne,gelukkige jaren.Dat besef ik nu pas voor 100%.Ik ben sterker geworden tijdens onze relatie en ik probeer op zijn manier verder te gaan.
De eerste maanden waren voor mij een chaos.Van ongeloof,dit kan niet waar zijn,paniek,angst(ik kan en wil niet alleen verder),maar langzamerhand werd ik rustiger en kwam er een gevoel van acceptatie,nog erg broos.Zaterdag heb ik zijn fiets weggegeven aan een vriend en ik stond op straat te huilen,nooit meer de fietsen op de auto,nooit meer samen fietsen.En zo loop ik iedere keer weer tegen dingen aan.
Maar jullie zullen merken,dat het verdriet en gemis verandert.Ik zit nu in de fase,dat er niet meer over hem gesproken wordt,het is al zo lang geleden nietwaar.Voor mij is het als gisteren.En zelf word ik soms ook gemeden,angst,denk ik.Maar ik voel me soms in gezelschappen een grijze schim met de schaduw van Philip achter me.Ik voel hem gelukkig wel bij me en ik heb ook het gevoel ,dat hij me in de gaten houdt.Ik hoop dat meer dat hebben,dat kan troost geven.
Maar wat helpt,dat je het rouwen toelaat,over je heen laat komen.Af en toe krijg je een paar dagen dat je rustiger bent en kun je even op adem komen en dat je afleiding gaat zoeken.Ook al heb je er helemaal geen zin in.Ik heb geen baan meer,dus het leven moet opnieuw ingevuld worden.
Vrijdag 4 mei ga ik met zijn dochters de as uitstrooien.Ik zie er als een berg tegenop.Heeft er iemand ervaring met het uitstrooien van de as? Ik vind het zelf zo definitief,maar hij zou het zo gewild hebben.
Het nare is dat we op het waarom nooit antwoord krijgen,ik ben kwaad geweest,wanhopig,maar een antwoord krijg je niet.Wel dooddoeners als ieder huis heeft z'n kruis en iedereen heeft wel iets te dragen.Maar dit vind ik het zwaarste wat ik ooit gedragen heb.maar ik moet door.
Iedereen vandaag een beetje positieve dag.
Liefs Lies
Hoi Lies,
jij gaat 4 mei de as uitstrooien, ik ga 4 mei een grafsteen uitzoeken voor mijn lief, met mijn dochters.
Kan je niets zeggen over het uitstrooien, zou je graag willen helpen.
Wens jullie allemaal heel veel sterkte, het is zoals je zegt: we moeten door, ook al lijkt het soms alsof we dat nooit zullen kunnen,
liefs,
yvonne
Bedankt voor de lieve woorden,raar maar het helpt een beetje. ik kom normaal niet veel op de computer maar heb een groote behoefte om met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt te communiceren. Ook voor jullie veel sterkte!!
Weten jullie ook forums waar je rechtstreeks met mensen kunt praten waar constant iemand on line is
Inge
Bedankt voor de lieve woorden,raar maar het helpt een beetje. ik kom normaal niet veel op de computer maar heb een groote behoefte om met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt te communiceren. Ook voor jullie veel sterkte!!
Weten jullie ook forums waar je rechtstreeks met mensen kunt praten waar constant iemand on line is
Inge
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's