Mensen

lies49

23-04-2012 20:29

Lieve Yvon,
Ik verwacht echt niet zoveel van anderen.Maar dit ging om mensen,die ik al heel al heel lang ken.Die ook bij mij thuis kwamen en die mij heel goed kennen.Wel zo goed,dat ze weten dat ik niet in huilen uitbarst en ik heb ook altijd veel belangstelling voor hun reilen en zeilen gehad.
Van oppervlakkige kennissen en buren verwacht ik inmiddels niets meer.Dat je amper gegroet wordt,terwijl je vroeger een praatje maakte.En dat zijn mensen van ong.50 jaar.
Maar het is jammer dat het bijzonder wordt ,wanneer nog iemand vraagt:hoe gaat het nou met je?
Hoe ik het zelf vroeger deed:ik negeerde mensen in ieder geval niet en het is triest dat dit nu wel gebeurt.
Vandaag sprak ik iemand,is al 10 jaar weduwe(ik bijna 10 maanden),die het feilloos herkende.Kennissen haken af,alleen de echte vrienden blijven over en met een paar kun je nog praten over je gemis.Zij zei en dat had ik al eerder gehoord,het 2e jaar is moeilijker.Het wordt een eenzaam verdriet,dat je nog maar met weinig mensen delen kunt.
Ik wil niet klagerig overkomen,want ik heb nog mensen die om me heen staan en ik onderneem van alles,maar dit is de praktijk.
Liefs Lies
Yvon

24-04-2012 22:06

Lieve Ria en Lies,
Het is jammer als mensen uit onwetendheid, of door de hectiek van de dag, vergeten er te zijn voor anderen….
Knuffel voor jullie,
Yvon
Karineke

02-05-2012 09:28

Lieve mensen,
Dit gedicht wilde ik graag met jullie delen.. ik hoop dat jullie er enige steun van krijgen.
Soms zijn er van die dagen
Dan staat mijn wereld weer eens stil
Men heeft het over vakantie en uitgaan
Terwijl ik graag, zo ontzettend graag
Nog eventjes over jou
Iets vertellen wil
Soms kijk ik weer terug
Naar een tijd alweer lang voorbij
Men heeft het over werk en kinderen
Terwijl het verleden, mijn eigen verleden
Nog zo belangrijk is voor mij
De jaren zijn voortgeschreden
Jouw afwezigheid zo normaal
Men heeft het over voetbal en feest
Terwijl ik in mijn doolhof van tranen
nog vaak, nog oneindig vaak
zonder uitkomst verdwaal
Men is doorgegaan
Terwijl ik stil bleef staan
Men heeft feest
Terwijl is je mis
Men gaat uit
Terwijl ik in leegte mijn armen sluit
Soms heb ik van die dagen
Dan kan ik het even niet
Ik heb geleerd dan rust te nemen
en te kijken naar mijn verdriet
Ik laat mijn tranen komen
Ik laat mijn tranen gaan
Zodat ik met hernieuwde moed
De wereld weer kan verstaan
Karin
Ilse Stremme

06-05-2012 02:14

Lieve allemaal,
Hebben wij het dan nu niet meer, dat we soms wat verkeerd uitdrukken? Of misschien er al wat uitflappen, terwijl we er niet over nagedacht hebben? Vast wel.. bij al die mensen, waarvan je niet weet, wat zij mee torsen…
Dat we allemaal gevoeliger zijn geworden in de kleine dingen, ja, dat is zo, maar kijk uit, dat je daardoor je zelf niet afzonderd. Niet terug kruipt in je schulp…daar ga je de verkeerde deur door…
Voor iedereen, die het nog niet weet, wandelen is een super ding, als jij je hoofd leeg wilt krijgen.
Zelf wandel ik nu al sinds het overlijden van mijn man, Piet, die nu al weer 1 jaar en 3 maanden niet meer aan mijn zijde is.
Door het lopen maak ik een stofje aan, die zorgt, dat ik positief in het leven kan blijven staan. O ja, mijn dippen waren diep, maar ik kwam er uit door het lopen en dit prikbord…
Sta stevig op m'n benen, wil leven en ik leef. Sommigen hier op het prikbord kennen mij, anderen niet, maar ook nu nog steeds sta ik positief in het leven. Mijn Piet, die zit in mijn hart, heeft zijn eigen kamer en heeft volgens mij soms de grootste pret om mij.
Wens voor jullie ook, dat het verlies voor jullie draaglijker wordt.Gun het jullie van harte.

Mensen

lies49

Yvon

Karineke

Ilse Stremme