Dinsdag

  • Ria

    Lieve Allemaal,

    Het is weer gewoon dinsdag, de paasdagen zijn weer voorbij, voor mij zijn ze snel voorbij gegaan

    ik heb het druk gehad, veel gepraat ook over Ad was heel fijn,

    maar nu weer dinsdag, voor mij weinig verschil, de pijn in mijn hart is net zo erg als welke

    *feestdag* dan ook, ik mis mijn lieverd elke seconde van de dag, ik heb nog zoveel vragen.

    De toestand met het ziekenhuis maakt het niet veel beter, mijn advocaat heeft nu alle stukken

    in handen, ik heb inmiddels diverse brieven gehad met heel veel leugens en heel veel fouten,

    ik weet wel dat ik met niets Ad terug krijg, maar ik wil wel duidelijkheid, dat ben ik aan Ad verplicht.

    Tot nu toe ben ik nog steeds aan het overleven, ik knok nog steeds elke dag door, en het lijkt wel

    of de tijd steeds sneller gaat en dan toch lijkt het allemaal nog gisteren, bah wat is leven toch moeilijk.

    Elke dag probeer ik toch mijn dag te vullen, maar niet meer met plezier, mijn lichaam werkt ook niet mee.

    Al met al mis ik mijn lief, zijn liefde, zijn humor de veiligheid, zijn alles.

    Liefs Ria

  • Ilse Stremme

    Dikke knuffel van mij, Ria!

    Alles komt zoals het komt.

  • anel

    Lieve Ria en allemaal.

    Het is zo erg,ik mis mijn lieverd,het wordt met de dag erger.

    Elke ochtend denk ik,jammer,dat ik wakker ben.

    Liefs van Anel.

  • Ria

    Lieve Allemaal

    Ja dat weet ik Ilse, misschien heel gek, maar het was dinsdagochtend en ineens had ik een soort

    paniek gevoel, dus of het nou Pasen, Pinksteren of wat dan ook is, ik bedoelde te zeggen,

    op een gewone dinsdag is het gemis niet minder.

    Anel, niet op de bank blijven zitten hoor, je moet er op uit, ga zwemmen, dat doet mij goed,

    je ontmoet daar andere mensen, of iets anders van sport, zo ga je het niet redden, en of je nou

    niets of iets gaat doen, het gemis blijft, maar het werkt even ontspannend.

    Liefs Ria

  • lies49

    Lieve Ria,

    Ja,het gevoel verandert niet.Of het nou een feestdag of een gewone dag is.het gemis blijft.Maar goed en fijn,dat je veel over Ad hebt kunnen praten.Ik merk zelf ook,hoe belangrijk dat is.Vanmiddag heb ik ook weer ruim een uur over Philip gepraat en dat geeft weer even lucht.

    Anel,ik ben het met Ria eens.Probeer zoveel mogelijk te doen,ook al heb je daar helemaal geen zin in.Dat heb ik ook vaak van te voren,ik denk ook vaak :ik blijf op de bank.Maar toch voel ik me altijd beter ,wanneer ik wat gedaan heb.je hoort en ziet andere mensen en merkt dat anderen ook zo hun portie verdriet meedragen.de een veel,de andere weinig.Maar probeer het in ieder geval.Het gemis blijft,maar wij moeten weer een nieuwe invulling aan ons leven geven.Ook al is dat nog zo moeilijk en willen we het eigenlijk niet.Maar we hebben geen keus.Ik kan nog wel ruim 25 jaar mee(moet er niet aan denken),maar ik wil toch proberen er nog iets van te maken.

    Liefs Lies

  • anel

    Lieve allemaal.

    Ik ga er elke dag uit.

    Heb vanmiddag wandelschoenen gekocht,maar dat alleen in huis komen

    went niet.

    Je kan je verhaal niet kwijt.

    Ik vind,dat niet kunnen praten vreselijk.

    Hebben jullie dat niet?

    Liefs van Anel.

  • Sylvia

    Lieve allemaal,

    Ik ben ruim 10 maanden geleden ook mijn man verloren, we waren 21 jaar samen. Jan had een zeldzame hersenaandoening! De laatste 6 maanden van zijn leven waren dramatisch.

    Verschrikkelijk moeilijk vind ik het om verder door te moeten leven zonder Jan, er zijn dagen geweest dat ik het echt niet meer zag zitten. De woede komt soms zo heftig bij me binnen dat ik op alles kan gaan schelden, er hoeft dan maar iets mis te gaan en dan draai ik compleet door. Gelukkig duurt zo'n woede aanval maar kort, maar oh oh wat een drama.

    Alles mis ik, sowieso het samenzijn, tv kijken (een goede film of zo), het lachen, de serieuze gesprekjes, zelfs de stilte die er soms viel. ALLES!!

    Mensen in mijn omgeving bedoelen het allemaal goed door te zeggen dat ik iets moet gaan ondernemen, dat doe ik soms ook wel maar ik vind er allemaal niets aan. Ik loop graag met mijn hondjes buiten, dat is eigenlijk het enige wat ik op het moment doe. Sindskort loop ik bij een psychologe, op aanraden van mjn huisarts, dit is best prettig. Even met iemand praten die Jan niet gekend heeft!

    Maar voorlopig voelt iedere dag als een strijd aan. Als het weer avond is en tijd word om te slapen denk ik : ‘ gelukkig, weer een dag voorbij, morgen zie ik wel verder.’

    Liefs Sylvia