Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
anel
Lieve allemaal.
De eerste Pasen zonder mijn lieverd.
Wat is het weer moeilijk.
Heel veel sterkte voor jullie allemaal en liefs van Anel.
Lieve Allemaal
Inderdaad Anel Pasen, wij hadden nu met een lekker ontbijtje nog op bed gelegen,
is nu anders, nu lig ik alleen met pijn in mijn borst, die knagende plek van verdriet en gemis.
Ik heb het gelukkig heel druk deze dagen, gisteren had ik tot laat in de avond een vriendin
op visite, vandaag komt mijn dochter met de kinderen, en morgen komt Ilse, wat ik te gek vind.
En dan is het weer dinsdag, dan mis ik Ad nog net zoveel.
Jij gaat vandaag ook weg toch? ik hoop dat je een leuke dag hebt, probeer er wat van te maken.
Ik hoop dat iedereen fijne dagen heeft met lieve mensen om zich heen.
Liefs Ria
Lieve allemaal,
Even een berichtje van mij.
De laatste tijd enorm druk bezig geweest
Soms tijd tekort, had diverse mensen moeten bellen maar niets van gekomen maar dat haal ik volgende week wel in.
Verder gaat het hier goed en kan alles weer oppakken soms nog wel een dag dat ik nergens zin in heb.
Gelukkig blijft het prikbord in de lucht, ben alleen niet meer zo actief maar lees wel veel berichtjes.
Heb inmiddels de new iPad stond 23 maart om 23.30 uur bij Dixons voor de deur wat gezellig was waren met ongeveer 30 gekke die op dat tijdstip daar stonden om de
Liefs Sam
Lieve allemaal,
Ja,vorig jaar met pasen kwam Philip voor het eerst weer een dag thuis uit het verpleeghuis.Hij was toen in totaal 8 weken weggeweest,7 weken ziekenhuis en 1 week verpleeghuis.De vooruitzichten waren zo goed,100% herstel.Maar dat moment ,dat hij voor het eerst hier weer in de kamer kwam,vergeet ik nooit.We hadden het daar weken over gehad,als hij maar weer op de bank zou zitten.Dat was ook de eerste keer,dat ik waar hij bij was gehuild heb.Ik mocht nooit huilen ,hadden de artsen gezegd in zijn nabijheid.En ik heb dat ook braaf gedaan.maar die 1e paasdag heb ik zitten brullen.Vanmorgen weer,maar nu is het triest.Er is geen Philip die zijn arm om me heen slaat en zegt ,samen komen we er wel door.Ik vind deze pasen moeilijker dan de 1e kerst,omdat de herinnering aan zijn ziekteperiode steeds meer omhoog komen.
Maar ik ga door.Gisteren op het strand geweest bij Bloemendaal,schitterend en confronterend.Vandaag naar vrienden en morgen met een vriendin naar de film en daarna bij haar eten.En dan zijn de pasen ook weer voorbij.
Veel sterkte allemaal vandaag.
Liefs Lies
Pasen!
Mijn Lex is gestorven op 16 april 2006 eerste paasdag,nu 6 jaar geleden.
voor mij is Pasen dus een dag die ik liever vergeet.
Maar er is een lichtpuntje,het is ook de dag dat Jezus herrezen is.
Volgens Antoin Bodahr die ik vandaag op de tv zag heeft Jezus ervoor gezorgd dat onze grote liefde's er nog zijn,weliswaar in de vorm van een geest,maar zij waken over ons!
Wie weet?
tenslotte is er meer tussen hemel en aarde???
Liefs van Loes
Lieve allemaal,
het is nu een jaar geleden dat ik mijn grote liefde plotseling ben verloren, Pas 45, tijdens het werk een hartstilstand, de politie kwam het mij 's nachts vertellen. De eerste maand beleef je in een roes, de tweede en derde maand vind je jezelf heel flink en hoor je ook van iedereen dat je zo sterk bent (terwijl je je van binnen totaal niet zo voelt). En door de rest van het jaar heb ik me heen geworsteld, alles voor het eerst alleen. Ik noemde het overleven in plaats van leven.
En nu een jaar later voel ik me alleen maar steeds verdrietiger, ik mis mijn lief zo. Probeer mezelf telkens op te peppen, leuke dingen te doen, maar beleef nergens plezier aan. Is dit een depressie, of een hoop verdriet dat nog steeds een plekje moet krijgen?
En ervaren jullie ook dat de omgeving het nu wel genoeg vindt begrip te hebben voor je situatie? Het is echt niet zo dat ik constant loop te klagen of te janken, maar ik heb het gevoel dat je het er niet meer over mag hebben. Heb ik ook wel begrip voor, want mijn wereld is 180 graden gedraaid, terwijl het voor familie en vrienden normaal verder ging zoals altijd.
Ik vind het leven momenteel gewoon even helemaal niet leuk, terwijl ik voor het overlijden van mijn lief volop van het leven genoot. Komt dit weer terug?
Moest dit even kwijt, want ik merk dat ik me herken in jullie ervaringen en daardoor voel ik me niet zo alleen in mijn verdriet. Want ik wil zo graag weer wakker worden en zin hebben in de dag!
Ach ja Inge, kon je dat grote gemis, dat grote verdriet maar een schop geven..dat denk ik wel eens.
Altijd is het bij je. En het zal ook altijd bij je blijven.
Het zit in je rugzak. En je hebt geen keus.
Je zult een manier vinden om met dit grote verdriet en gemis om te gaan.
Maar het is lang niet makkelijk.
Bij ons is het nu drie jaar terug. Het gemis blijft…Ik probeer maar te denken: mijn man kijkt door mijn ogen mee.
En zoals je zelf constateert, en velen met jou: het valt niet uit te leggen wat je meemaakt, wat je voelt, er zijn geen woorden voor.
Je kunt het ook moeilijk verwoorden, want woorden zijn ontoereikend hiervoor.
En wanneer je het probeert uit te leggen, dan krijg je vaak alweer een antwoord of volgende vraag waarbij je zelf denkt: dit bedoelde ik zo niet.
“Men” bedoelt het goed, maar de buitenwereld zit er vaak naast.
Je moet het eerst zelf meegemaakt hebben voor je weet wat het is.
Mensen leven in haasttijd, zoveel weken nog, dan is het vakantie enz. Oplossingen bedenken…
Maar wij, die zo'n verlies hebben geleden gaan in slakkengang. Het leven staat stil.
Iedereen gaat door, wij niet. En dat is heel erg moeilijk. Het overlijden van degene die je zo lief is voelt zo raar, zo bizar.
Inge, ik hoop dat je om je heen toch wat mensen hebt, die je verhaal wel nog wel willen aanhoren. Die de naam van je zo plotseling overleden geliefde nog wel noemen.
Schrijf hier gerust mee. We lezen het, en geven antwoord. Zo steunen we elkaar.
De momenten dat je je weer wat beter voelt worden steeds talrijker naarmate de tijd vordert.
Maar het wordt nooit meer zoals het was. Op jouw manier ga je best weer genieten van alles. En dat vul je zelf in, want niets moet.
Je doet alleen de dingen die goed voelen.
Voelen ze niet goed, dan doe je ze nog niet. Dan komt er wel weer een tijd dat ze wel goed voelen.
Laat het maar over je heen komen….het verdriet en gemis komt en gaat met golven. Net weeën. Zo is het er weer…en je weet dat het dan ook weer wegebt. Maar het zal altijd blijven.
Heel veel kracht toegewenst!
Liefs Tineke
Lieve Inge,
Wat erg om op zo'n manier je geliefde te verliezen, zo plotseling. Mijn man is 8 maanden geleden overleden, ook totaal onverwacht. Naast het vreselijke verdriet, moet je ook nog eens zo'n enorme schok verwerken, die je hele leventje omver gooit. Ik heb ook genoeg dagen waarop het niet echt lekker gaat, maar toch zijn er gelukkig weer momenten dat ik me wat beter voel en dat ik toch van dingen kan genieten. Ik merk in mijn omgeving ook dat er steeds minder over mijn man wordt gepraat, maar als ik daar wel behoefte aan heb, stuur ik het gesprek die kant op. Soms echter heb ik zelf ook geen zin om erover te praten, zoek ik bewust afleiding.
Ik hoop voor jou dat er weer goede momenten en dagen komen. En blijf niet te lang tobben, als het echt niet gaat. Ik heb goede ondersteuning van mijn huisarts en een psycholoog gekregen en dat heeft geholpen.
Veel sterkte en liefs,
Marion
Lieve Inge.
Ik herken me zelf helemaal in jouw verhaal.
Bij mij is het nu 10 maanden geleden,dat mijn lieverd aan
een hartstilstand overleed.
Het wordt bij mij alleen maar zwaarder.Het gemis,de eenzaamheid in huis en je kan in huis niets zeggen,vreselijk.
Ik geniet ook niet meer van het leven.
Heel veel sterkte en liefs van Anel.
Lieve Inge,
Vooral jouw laatste zin trof me.Kon ik maar eens wakker worden en zin hebben in de dag.Iedere avond ga ik naar bed met de gedachte ,morgen voel ik me beter.Ik ben wat onnozel op dat gebied,want na ruim 9 maanden is dat nog niet gebeurd.Maar ik blijf hopen.
Ja,je komt steeds meer alleen te staan met je verdriet.Men gaat denken,het zal wel over zijn.Dat maakt het soms zo schrijnend en het klinkt soms zo klagerig,wanneer je dan zegt: nee,het gemis wordt groter.Dus ik praat er niet zoveel meer over,alleen met intimi.
Maar ik vind het wel belangrijk,dat ik zijn naam kan noemen.Ik was zaterdag op het strand van Bloemendaal,waar ik met Philip ook geweest ben en dan zeg ik wel,hier heb ik met hem gelopen en daar hebben we iets gedronken.En dat waren vrij onbekende mensen tegen wie ik dat zei,maar dat interesseert me dan ook niets.Hij hoort bij mij, ik voel het en ik weet het iedere dag opnieuw.
Kom maar vaak op dit prikbord.Hier kun je je verhaal vertellen ,al is het 20 keer wat mij betreft.
Liefs Lies
