Lieve allemaal,
Ja en dan is het lente met mooi weer.Eindelijk de zon.Ik had het idee,wanneer de zon maar eenmaal gaat schijnen,zal ik me wel beter voelen.Nou,dat viel even tegen.Ik heb zelden het gemis en verdriet zo sterk gevoeld als nu.Anders waren we gisteren gaan wandelen,fietsen noem maar op.Vorig jaar heb ik na Philip's overlijden(1 juli) nooit meer thuis buiten gezeten,dus gisteren dacht ik,kom op naar buiten en zitten.Het was een ramp,terwijl Philip zelf nooit buiten zat.Het liefst was ik naar bed gegaan en onder het dekbed gekropen.Vorige week voelde ik me nog redelijk,maar nu is het helemaal mis.Ik heb het gevoel of ik van binnen opgevreten word van verdriet en gemis.Wat kan het toch op en neer gaan.Ik heb iemand eens horen zeggen,je moet alle seizoenen meegemaakt hebben en dat zal wel waar zijn.Ik wil weer terug naar de winter,veilig en bekend.Maar ook hier moet ik doorheen.Wat is rouwen toch een proces met onverwachte momenten van diepe dippen.
Ik voelde me op m'n trouwdag vorige week beter,dan nu.Juist dat onverwachte nekt me.
Denk je een stap vooruit gemaakt te hebben,donder je weer naar beneden.
Maar we gaan maar weer door.
Liefs Lies