Hoi Ton, dank je wel voor de gegevens van die site…..maar ehhh….ik heb er geloof ik gelijk al een puinhoop van gemaakt, dacht namelijk dat je een in memoriam kon schrijven en daar nog verdere verhalen op kwijt kon. Ehhh…..heb hem al gepubliceerd ….kan ik er nog eentje maken Ton? Dom mens ben ik he….
Lieve Myriam
Deze week had ik al met 'n lange brief gereageerd maar op een of andere manier is hij verwijderd.
Ik heb je verhaal gelezen, en het was net dat het m'n eigen verhaal was. Wil werd goed ziek opgenomen. Binnen ‘t uur lag hij op ic. Heb nog snel ’n kus kunnen geven en werdt weer weggestuurd want hij moest in coma. De rest is hetzelfde als bij jou met dialyse en al. De dag erop zou hij wel wakker worden werd me verteld. In plaats daarvan werd ik gebeld sávonds om gelijk te komen, er was iets niet goed in z'n hoofd.Nou ik hoef je niet te vertellen wat er dan door je heengaat. We komen daaraan iedereen in rep en roer. Ik mag er niet bij want er moet 'n scan gemaakt worden. Wel wordt verzocht om iedereen te bellen.
Het was ‘n complete horrorfilm. Ze maken dan nog ’n tube in z'n hoofd om s'mogens de hersenactiviteit te kunnen meten. Om 12 uur kwamen ze vertellen dat Wil hersendood was. Ik snap er nog niets van Wil kerngezond nooit ziek. Pas 49 jaar.Hij heeft ergens 'n legionella bacterie opgelopen. wordt er ziek van .
Hersens zwellen op en in anderhalve week is Wil weg . Zonder dat ik nog afscheid heb kunnen nemen.
S'morgens vroeg heb ik alle buren nog gebeld dat ze voor 10 uur Wil nog konden zien. Ze waren er allemaal de hele straat. Toen moest ik zelf zeggen genoeg stekkers eruit. Ook Wil z'n hart bleef nog zo'n 5 min doorkloppen. De verdere details durf ik niet over te denken. Ze zijn te gruwelijk.
Ik weet wat je doormaakt Myriam. Ik ben nu 6 maanden verder . Maar ik kan niet beschrijven hoe het voelt. Ik weet ook niet of ik 't verwerk of niet. Graag zou ik goed willen huilen. maar ben totaal geblokkeerd.
Ik wens je veel sterkte.
Groeten Theresexxxxxxxxx
Lieve Therese,
Wat verschrikkelijk is het he om op zo'n manier je geliefde man te verliezen. Jij bent pas een half jaar onderweg, ik een jaar maar mijn gevoelens zijn precies hetzelfde als bij jou.
Voor de buitenwereld heb ik een masker op, van binnen huil ik, mensen om mij heen vinden dat ik het goed verwerk….ze moesten eens weten.
Het is net alsof een deel van jezelf met je man is overleden, mijn doel om te leven is helemaal weg, probeer wel vol te houden hoor maar valt me heel zwaar.
Het zijn meer de waarschijnlijk goed bedoelde adviezen van mensen die totaal geen besef hebben van wat wij doormaken die er voor zorgen dat je helemaal stuk gaat, zo van je hebt toch kinderen, voor jou erg……voor je man bedoel je want hij is tenslotte op jonge leeftijd overleden, en je weet wat ze zeggen…..van je collega's moet je het hebben, 1 collega zei een paar dagen na Cor zijn dood tegen mij; ik vind het niet erg dat hij overleden is, mocht hem toch al niet………
Kan je vertellen dat ik eerst dacht dat ik het niet goed verstaan had, zoiets zeg je toch niet tegen iemand die net haar man verloren heeft!
Maar helaas, zodra ik weer kwam werken vertelde ze mij te pas en te onpas hoe ze over mijn man dacht, zoiets ergs zeg je toch niet.
Uiteindelijk heeft mijn bedrijfsleidster ingegrepen toen ze toevallig hoorde wat die collega tegen mij zei, want ze zei het altijd alleen als er niemand in de buurt was en ze wist dat ik zou dicht klappen en niemand iets zou vertellen.
Dit heeft er voor gezorgd dat ik helemaal niemand meer vertrouw in mijn omgeving, op een paar uitzonderingen na dan.
Vandaar het masker dat ik opzet voor ik mijn huis verlaat, niemand krijgt toegang tot mijn innerlijke ik.
Hoop dat jij niet met zulke onmensen te maken krijgt, en lieve mensen om je heen helpt die je helpen, steunen en kracht geven om niet op te geven.
Heel veel sterkte Therese!!
Liefs Myriam xxx
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's