rouwverwerking.startpagina.nl

1 jaar verder en nog geen stap vooruit

  • Anonymous avatar

    Myriam

    Het was vorige week 1 jaar geleden dat mijn lieve Cor overleed aan de gevolgen van een hartinfarct.

    Ik hoor hem nog zeggen; Tot straks schat…..ga ff sporten…

    Een kwartier later werd ik gebeld door mijn zoon die altijd samen met hem ging sporten, of ik snel naar de sportschool wou komen want de ambulance was onderweg voor papa.

    Weet niet eens meer hoe ik daar gekomen ben, zag mijn man op een bank liggen met een in en in grijs gezicht die verwrongen was van de pijn.

    Het ambulance personeel wist mij te vertellen dat hij een hartinfarct had gekregen, mijn dochter en ik gingen mee in de ambulance richting ziekenhuis.

    Vlak voor we bij het ziekenhuis waren zei mijn man ineens tegen mij; Gaat het met jou nog een beetje goed schatje? ……..

    Voor ik hem antwoord kan geven krijgt hij zijn eerste hartstilstand…….de eerste…..die zwarte dag kreeg hij er nog 5……

    Wij worden de ambulance uitgezet en worden meegenomen door een verpleegkundige die ons gelijk een telefoon in de handen duwt……of we de belangrijkste personen voor hem willen bellen, want hij kan ieder moment overlijden.

    Op dat moment stortte mijn hele wereld in, mijn man? Die is beresterk, dit kan toch niet….

    Ze zitten ernaast…..hij vecht, knokt om bij ons te blijven, die zwarte zaterdag blijft hij leven, s' avonds krijgen we hem voor het eerst weer te zien, er zijn 2 stents geplaatst en hij ligt aan de hart/long machine.

    Overal zitten slangetjes….ons wordt verteld dat hij in coma is en dat de situatie zeer kritiek is.

    Het enige waar ik dan aan denk is dat hij sterk is, hij wil leven…..hij kan ons zo niet achterlaten, ik zit vol hoop op een goede afloop.

    Maar die hoop wordt snel wanhoop, zondag stoppen zijn nieren en wordt hij aan de dialyse gelegd, nog steeds in coma.

    Maandag zegt de arts dat ze hem dinsdag proberen bij te krijgen om te zien hoeveel schade de hersenen hebben opgelopen, nieuwe hoop….

    Een verpleegkundige zegt me dat ik moet zorgen dat ik er goed uit zie, dan ziet je man dat hij zich geen zorgen over jullie hoeft te maken……en dus tutten mijn dochter en ik ons een beetje op voor dinsdag.

    Dinsdag ochtend heb ik een gesprek met een arts, ze gaan proberen hem uit de coma te laten ontwaken, ik mag erbij zijn maar mag niets zeggen en hem niet aanraken, hij moet uit zichzelf ontwaken.

    Loodzwaar is dat, zien hoe je man vecht voor zijn leven en jij die hem niet mag helpen.

    Ik hoor hem zwaar ademen, je hoort dat er vocht in zijn longen zit, een paar keer halen ze dat weg, een vreselijk gebeuren.

    Hij is onrustig maar nog steeds in coma, de arts besluit om de dialyse even af te koppelen omdat het apparaat niet goed werkt als iemand heel veel beweegt.

    S'middags gaat het nog slechter, maar de arts denkt nog steeds dat hij misschien wel bijkomt.

    Vlak voor 7 uur s'avonds zegt de arts dat ze de apparatuur weer gaat aansluiten, hij is niet wakker geworden.

    Die avond zal ik ook voor het eerst weer thuis slapen, weet nog goed dat ik vroeg of ik mocht wachten tot ze klaar waren, wou hem nog even knuffelen voor ik naar huis moest.

    Een uur later sta ik met mijn dochter voor de unit van ic 2 te wachten tot ze de deur open doen, ik zie nog veel bedrijvigheid in de kamer van mijn man, de artsen lopen in en uit.

    Dan komt de behandelende arts van mijn man uit de kamer, ze kijkt mijn richting op ……en ze rent op mij af en sleurt mij en mijn dochter naar een andere unit.

    We kunnen niets meer voor hem doen zegt ze…..hij kan elk moment overlijden…..jullie moeten nu iedereen bellen. Het is 20.05 uur

    Dit kan helemaal niet denk ik, niet mijn Cor……als in trance gaan we iedereen bellen, de meeste waren net thuis die op bezoek waren geweest.

    Ik wil naar Cor….moet hem zien, maar moet wachten, ze zijn met hem bezig….paar minuten later mag ik even bij hem…..maar net als ik hem een kus wil geven wordt ik opzij geduwd, ze gaan hem reanimeren…….en ik….ik sta verstijfd……zie alles gebeuren en sta daar maar……

    1 voor 1 druppelen de naaste familieleden binnen, we worden naar een familiekamer gebracht, nadat de laatste zit worden we gelijk gehaald door de verpleegkundige, als we hem nog levend willen zien moeten we direct meekomen….heb nog nooit zo hard gerend…..

    Mijn kinderen en ik gaan de kamer binnen, en de artsen ook…..het gordijn gaat dicht….ik sta met mijn oudste zoon midden in de kamer, mijn man wordt weer gereanimeerd…..de rest van de kinderen staat op de gang, kan me niet bewegen…..sta daar maar….mijn jongste zoon ziet dat wij achter het gordijn staan en grist ons uit de kamer.

    Na een paar minuten mogen we weer naar binnen, het is tijd om afscheid te nemen zegt de arts…..afscheid?? ik wil helemaal geen afscheid nemen, ik wil mijn man!

    Om 21:40 uur overlijd mijn lieverd zonder nog wakker te zijn geweest, ik heb helemaal geen afscheid kunnen nemen, niet meer met hem kunnen praten……

    We waren er allemaal bij……toen mijn wereld voorgoed instortte ……ik ben hem kwijt…..

    Hoe ik thuisgekomen ben weet ik niet meer, mijn vriendin was er ineens, die heeft bij ons geslapen….ze wouden niet alleen laten….

    De dagen erna zijn een groot zwart gat, ik heb alles tot in de kleinste details geregeld maar weet niet hoe en wanneer.

    Het hele jaar is eigenlijk een groot zwart gat, alleen maar pijn en verdriet.

    Nu na 1 jaar weet ik nog steeds niet hoe het verder moet, voel een verschrikkelijke leegte heb nergens zin in, en die pijn is zo verschrikkelijk, mis mijn man mijn maatje…

    Hoe vaak ik niet hoor dat mensen zeggen; je moet verder voor je kinderen….of er is nog zoveel om voor te leven….haat dit echt….ze hebben geen idee waar ze het over hebben, zij duiken s'avonds gezellig naast hun man in bed, mijn bed is groot en leeg….elke avond alleen gaan slapen, elke ochtend alleen wakker worden….

    Ik wil helemaal niet verder…..niet zonder Cor.

    Weet niet hoe ik dit moet overleven, slapen doe ik alleen nog maar met slaapmedicatie….loop als een zombie op mijn werk rondl…..en de waarschijnlijk goed bedoelde adviezen van mensen daar krijg ik zo langzamerhand de kriebels van.

    Hoe doen jullie dat?

    Groetjes Myriam

    P.S. Sorry ….is een beetje lang verhaal geworden….

  • Anonymous avatar

    lies49

    Lieve Myriam,

    Weer een triest verhaal.Van hoop,wanhoop en daarna verdriet en leegte.Iedere dag weer.Mijn man is 8 maanden geleden overleden.En hoe ik het doe.Ik werk niet meer,ben 62.Ik heb wel eens gedacht,misschien helpt dat om er door heen te komen.Maar ik weet het niet.

    ik doe het door iedere morgen toch maar op te staan,iedere dag wat te plannen.Of te wel wat structuur aan te brengen.Ik ga ook overal op af,wat me maar enigszins leuk lijkt.Alleen verjaardagen mijd ik,daar gingen we altijd samen naar toe.Ik heb gelukkig een fijne vriendenkring,die om me heen staan.Ook zijn dochters zijn schatten voor me.Ik heb het laatste jaar nog nooit zoveel mensen leren kennen vanwege alles wat ik doe.Ik vind het vaak niet leuk,maar ik sleep mezelf er naar toe.En ik heb gemerkt dat er veel begripvolle mensen zijn.Verder loop ik bij een psychologe en ik slik ook iets om te slapen,maar daar maak ik me al lang niet druk meer om.We moeten gewoon overleven en voor mij werkt het het best door bezig te zijn.

    Het verdriet en gemis is er constant,maar zelfs dat went.Af en toe een giga dip,maar toch weer verder gaan.

    Ik zelf heb veel steun gehad aan dit prikbord en ik hoop jij ook.Zeg nooit sorry,hier.Het is juist goed ,dat je het van je afschrijft.

    heel veel moed om toch door te gaan.

    Liefs Lies

  • Anonymous avatar

    Myriam

    Hoi Lies

    Dank je wel voor je reactie.

    Ik probeer ook wel om wat dingetjes te plannen, maar vaak lukt me dat ook niet.

    Mijn zus neemt me veel op sleeptouw, zo ben ik nog nooit zo vaak in Amsterdam geweest als het afgelopen jaar.

    Gelukkig woont mijn dochter nog bij mij, mijn 2 jongens zijn 3 maanden voordat mijn man overleed gaan samenwonen, we dachten nog…..nu hebben we meer tijd voor elkaar, maar niets was minder waar.

    Wij waren 31 jaar samen, ik was net 16 toen we verkering kregen, je denkt toch dat je je hele leven bij elkaar blijft en niet op je 46e al weduwe wordt.

    We hebben nog net onze 25 jarig huwelijk kunnen vieren in oktober 2010, Cor overleed op 1 maart 2011, hij is 52 jaar geworden.

    Ik ben ook wezen kijken op de site van Jong Je Partner Verloren, heb daar wel mijn verhaal achtergelaten maar voelde me daar niet zo op mijn plek.

    Weet ook niet waarom.

    Heb gewoon nog zo veel vragen, maar als ik ze moet stellen weet ik weer niet hoe.

    Misschien dat ik er op dit forum achter kom, als ik eenmaal aan het schrijven ga komt ook alles eruit…

    Heb ook geprobeerd om alles op te schrijven, maar dan is me hoofd zo leeg dat ik niet kan nadenken.

    De afgelopen week had ik een soort déjà vu van vorig jaar, elke minuut heb ik herbeleefd, dat voelde doodeng.

    Al de wanhoop, angst, verdriet en pijn van wat ik toen voelde beleefde ik weer, tot aan de dag van de crematie toe.

    Weet niet of dit normaal is, maar weet wel dat ik het heel erg griezelig vind.

    Voor jou ook sterkte Lies, leef met je mee!

    Liefs Myriam

  • Anonymous avatar

    MarionW

    Lieve Myriam,

    Wat erg om je man op deze manier te verliezen. Mijn man Bert is na 2 dagen overleden aan een herseninfarct en ik herken veel in je verhaal. Bert moest met de ambulance door de brandweer uit ons huis getakeld worden en die beelden staan nog scherp op mijn netvlies. Heb jij nog veel last van herinneringen aan de manier waarop jouw Cor is overleden? Ik heb bij de psychologe EMDR gehad, en dat heeft wel een beetje geholpen om al die verschrikkelijke beelden uit het ziekenhuis te neutraliseren. Maar het verlies blijf je voelen. Nu na 7 maanden heb ik momenten dat het af en toe om te doen is, maar soms speelt het verdriet en het gemis weer hevig op. Ik probeer afleiding te vinden, doe aan yoga, spreek dingen af. Hoop binnenkort weer parttime te gaan werken. En ik hoop dat de tijd ons verdriet zal verzachten.

    Heel veel sterkte, Myriam!

    Liefs,

    Marion

  • Anonymous avatar

    Marjolijn

    Lieve Myriam, wat erg om zo jong en op die manier je man te verliezen. Goed dat je hier op het prikbord terecht bent gekomen, hier zitten we allemaal in dezelfde situatie. Mijn man is op 54 jarige leeftijd bijna 10 maanden geleden aan darmkanker overleden. Hij is 2,5 jaar ziek geweest. De manier waarop wij onze lieverds hebben verloren is anders, maar het resultaat is hetzelfde, we moeten verder zonder hen. Bij mij gaat dat nu na ruim 9 maanden een beetje vorm krijgen, ik ben direct na zijn overllijden weer gaan werken en ik heb een heel druk sociaal leven. Dat vangt de stilte en de eenzaamheid wat op maar natuurlijk niet het gemis. Daar zullen we zelf, elk op onze manier, mee moeten dealen. De ene keer gaat het beter dan de andere keer. Ik heb wel het gevoel dat ik de afgelopen maanden wel vooruit gegaan ben. Ik heb alles wat we samen deden nu ook zonder hem gedaan, feestjes, carnaval, muziek maken, en net als Lies sleep ik me overal naar toe en de ene keer is het leuker dan de andere keer, maar ik doe het wel. En de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het tegenwoordig niet alleen me ergens naar toe slepen is, ik kan ook wel weer plezier in dingen hebben.

    Ik hoop dat jij ook in wat rustiger vaarwater terecht mag komen, dat je weer het gevoel hebt dat je een beetje een stapje vooruit kunt zetten. Hopelijk kunnen we op het prikbord elkaar daar een beetje mee helpen. Mij heeft het prikbord heel erg geholpen, ik hoop van harte dat dat voor jou ook geldt. Ik wens je heel veel sterkte en heel veel liefs, Marjolijn

  • Anonymous avatar

    jo

    Lieve Myriam,

    Het is absoluut normaal dat je alles weer herbeleefd. Ik denk dat iedereen die momenten kent.

    Zeker als al die vreselijke dagen weer aankomen.Je hebt een verschrikkelijk jaar achter de rug, alles de eerste keer alleen. Verjaardagen, moederdag, kerst, oud en nieuwjaar noem maar op, die dagen zijn zo zwaar ik weet er alles van , ben nu anderhalf jaar alleen.Mijn man overleed na een vreselijk ziekbed, ik wist dat ik hem kwijt zou raken, was er op voorbereid en nog had ik geen idee ervan hoe ontzettend eenzaam je je gaat voelen.Soms lijkt het alsof je alleen nog maar met het verleden bezig bent.

    Heb af en toe het gevoel alsof ik op de reservebank zit, de wedstrijd gaat aan mij voorbij, kan er alleen maar naar kijken.Ja die goedbedoelde adviezen ken ik ook , mij is al eens gezegd dat ik verkeerd rouw, alsof er een goede of verkeerde manier van rouwen is. Ieder ervaart en verwerkt de pijn van het gemis op zijn manier.

    Ik hoop voor je dat je mensen om je heen hebt bij wie je terecht kunt met je verdriet , als ze enkel al maar luisteren dat is al zoveel waard. Heb je er niet over gedacht naar een rouwverwerkingsgroep te gaan, dat heb ik gedaan en dat voelde zó goed. Omgaan met lotgenoten is een heel goede medicijn, dat merk je hier op het prikbord al, iedereen begrijpt elkaar en men leeft met elkaar mee.

    Ik wens je heel veel sterkte en kracht.

    Liefs Jo

  • Anonymous avatar

    Ton van der Linden

    Beste Myriam, wat een intens verdriet spreekt er uit jouw stukje. Voor het verwerken en delen van zo een intens verdriet, voor het gedenken van dierbaren, heb ik een site gebouwd >>Link verwijderd, het is niet toegestaan reclame te maken zonder overleg<<

    Het helpt echt je verdriet van je af te schrijven, een plaats te geven en te delen met anderen. Mag ik je uitnodigen een gedenksteen voor Cor te openen op deze nieuwe site? En overigens wens ik je nog heel veel steun en sterkte toe en hoop dat het snel wat beter met je gaat.

  • Anonymous avatar

    Myriam

    Hoi Marion,

    Sorry voor de late reactie, door alle lieve berichtjes van jullie allemaal was ik even helemaal de kluts kwijt. Kon alleen nog maar huilen. Stom he…

    Besef nu meer en meer dat er hier in dit forum echt mensen zijn die elkaar willen helpen en dat ook doen, terwijl ze zelf zo'n enorm verdriet te verwerken hebben.

    Het duizelt me gewoon een beetje, wetend dat ik dan eindelijk bij mensen terecht ben gekomen die mij niet gek vinden omdat ik verdriet heb.

    Snap dat ook jij die vreselijke beelden van de ambulance tot het overlijden van jou Bert op je netvlies hebt staan.

    Bij mij is het niet anders hoor, mijn Cor was in de sportschool toen hij die hartinfarct kreeg, moest me gewoon een weg banen door al die sporters die stonden te kijken.

    Ben gewoon gaan duwen om bij mijn man te kunnen komen.

    En die sporters bleven gewoon staan kijken, kwamen zelfs naar mij toe om te vragen wat er aan de hand was.

    Niet echt respectvol…..en ik….ik sloeg helemaal dicht….had niet eens meer de kracht om te vragen of ze alsjeblieft even ruimte wilde maken zodat de ambulance broeders hun werk konden doen.

    Voor hen was het gewoon sensatie, voor mij op dat moment onbegrijpelijk.

    Zoals ik eerder verteld hebt kreeg Cor een hartstilstand in de ambulance vlak voor we bij het ziekenhuis waren, mijn dochter en ik stonden huilend toe te kijken hoe Cor werd gereanimeerd.

    Totdat er een verpleegkundige aankwam die ons naar een kamertje bracht.

    Er werd een telefoon neer gezet zodat we de naaste familie konden bellen, er werd ook direct gezegd dat het er helemaal niet goed uitzag op dat moment.

    Na zo'n 2 en een half uur kwam een arts zeggen dat ze nog 1 poging zouden wagen om een stent te plaatsen, ze waren nog steeds bezig met reanimeren omdat zijn hart iedere keer er mee stopte.

    Als die poging niet zou lukken zou Cor die zaterdag nog overlijden zei die arts.

    Ik ging helemaal stuk, dat kon helemaal niet , niet mijn Cor die zo beresterk is. Hoorde later van mijn zoon Maikel dat ik op de gang in elkaar gezakt was door alle emoties.

    Mijn zoons hebben mij weer opgeraapt en terug naar het kamertje gebracht, de rest van de middag hebben we in pure angst geleefd en niemand die kwam om ons gerust te stellen of te vertellen wat er allemaal ging gebeuren tot diezelfde arts om kwart over 5 kwam vertellen dat het gelukt was om 2 stents te plaatsen en een ballonpomp en 2 pacemakers (1 inwendig en 1 uitwendig).

    Toen werd ons ook verteld dat Cor niet zelf kon ademen en aan de beademing lag, en dat hij in coma was en dat niemand kon voorspellen of hij de avond zou halen.

    Uiteindelijk heeft hij nog 4 dagen geleefd, die bewuste 4e dag dat mijn leven voorgoed veranderde.

    Al die 4 dagen heb ik hoop gehad, ik was ervan overtuigd dat hij beter werd, dacht er niet eens aan dat het wel eens heel anders zou kunnen verlopen.

    Zelfs niet toen hij aan de dialyse werd gelegd, probeerde ik mezelf wijs te maken dat Cor een beetje hulp nodig had voor zijn nieren.

    Heb geen moment getwijfeld, hij ging het gewoon halen, we horen bij elkaar……

    En toen kwam het moment dat ze zeiden dat ze niets meer voor hem konden doen, hij kon ieder moment overlijden.

    Ik heb toen iedereen gebeld, het drong gewoon niet helemaal tot me door dat Cor elk moment kon overlijden.

    Het leek net alsof ik in een enge film was beland, heb iedereen wel geinformeerd maar geloofde het zelf niet.

    We werden geroepen dat we mee moesten komen als we Cor nog levend wouden zien, heb daar weer gezien dat ze hem aan het reanimeren waren, probeerde hem erbij te houden.

    Moesten weer naar de gang, en toen weer de kamer in omdat zijn hart echt niet meer kon, er stond een verpleger achter het hoofdeinde van zijn bed die hem kunstmatig beademde, de hele kamer zat onder het bloed op zijn bed en op de vloer en er waren andere artsen en verpleegkundige in de kamer en wij allemaal.

    Weet nog goed dat mijn schoonzusje zei: Kijk Myr…..hij doet het nog……zijn hart klopt…..ja die klopte nog…..zo'n 25 slagen per minuut…..hij leefde nog, weet niet of hij mij nog kon horen maar heb hem gezegd dat ik vreselijk veel van hem hou en dat het allemaal niet echt was hoor, was een nachtmerrie en straks ben je er nog gewoon…….het kan gewoon niet echt zijn…..

    Maar het was wel echt, Cor overleed om 10 minuten over half 10 terwijl ik die verpleegkundige die hem beademde smeekte om toch vooral niet te stoppen.

    En zo maar vanuit het niets werd ik ineens boos op Cor…….je had beloofd dat je mij nooit alleen zou laten……zei ik tegen hem…..en daarna merkte ik hoe hard een vloer kan zijn in een ziekenhuis, ik ging van mijn graatje……

    En ineens zat ik weer in de familiekamer met een enorme bult op me hoofd, was voorover tegen Cor zijn bed geknald…..voelde helemaal niets……leek wel of ik op dat moment ook dood was.

    Cor zijn artsen kwamen ons nog uitleggen wat er precies gebeurt was, maar ik heb daar niks van gemerkt, was net alsof ik er niet bij was.

    Toen we weer naar Cor mochten lag hij in een schoon bed, een schone pyama en weet nog dat ik dacht….dit klopt niet …..dit is niet Cor, die heeft niet zo'n groot hoofd.

    Hij was helemaal koud maar zijn linker bovenarm met daarop een tato met mijn naam was warm, en weet nog dat ik tegen mijn schoonzusje Syl zei; dat kan toch helemaal niet…..en zij zei toen dat dat de liefde van Cor voor mij was, die plek bleef een hele tijd warm. Ook de arts kon het niet verklaren zei ze.

    Uiteindelijk ben ik naar buiten gehold, mijn schoonzusjes in mijn kielzog en daar heb ik verschrikkelijk hard gehuild.

    Mijn vriendin heeft mij en me dochter thuis gebracht en is bij ons blijven slapen.

    De volgende ochtend wilde ik direct naar Cor, maar Wouter van Monuta zei dat ze hem nog moesten ophalen uit het ziekenhuis, ik moest geduld hebben, s'middag zou ik naar hem toe mogen.

    Maar die middag kwam Wouter mij vertellen dat de kist te klein was, of Cor te groot, er moest een kist gemaakt worden in Enkhuizen. Cor was een bodybuilder, ik zei altijd botjesbouwer tegen hem als hij weer ging sporten en hij was enorm groot met super spierballen.

    Ik mocht Cor die woensdag niet zien, donderdag ochtend belde mijn schoonzusje op dat ze had geregeld dat ik Cor die dag wel kon zien.

    We moesten wel naar Monuta Leiden want daar lag hij opgebaard, we mochten om:14:00 uur komen, Ria had om 9 uur gebeld, ze hadden tegen haar gezegd dat ze Cor nog even mooi zouden maken voor mij.

    Ik had geen idee wat ze daar mee bedoelde maar daar zou ik heel snel achter komen, die middag zijn we met de kinderen en de zussen van Cor en mijn mama naar Leiden gegaan.

    We werden opgevangen door Wouter die eerst even met ons wilde praten, Cor was niet meer de Cor die ik kende zei hij, ik mocht hem zien maar mocht hem niet aanraken en eerst zouden mijn oudste schoonzus en mijn mama gaan kijken, en die zouden beslissen of het nog verantwoord was dat ik zou gaan kijken.

    Ik snapte er niets van, waarom mocht ik niet eerst naar Cor……

    Het duurde bijna een kwartier voor mijn moeder met Ria terug kwamen, ze zeiden dat ik wel mocht kijken maar ik moest aan de rechterkant van Cor gaan staan,

    Mijn zoon Maikel en dochter Veronica wilde ook kijken, Danny durfde niet, dus mijn 2 kinderen liepen achter mij aan.

    Ik zag een baar staan en er staken een paar voeten onderuit, Cor zijn sokken en zijn spijkerbroek, Maikel keek over mij heen en draaide zich om naar zijn zusje en bracht haar terug naar de ontvangstkamer.

    Twee tellen later zag ik ook waarom hij dat deed, op de baar lag een man, een grote man ….met de kleding van Cor aan, het kapsel was ook van Cor maar dat gezicht was niet Cor……

    Alleen toen ik heel goed keek zag ik een beetje iets van Cor, zijn neus herkende ik wel en zijn oren…..maar de rest niet. Durfde gewoon niet lang te blijven, kon niet naar dat vreemde gezicht kijken.

    Heb nog even achter een kamerscherm gezeten om toch dicht bij Cor te kunnen zijn, maar ik trilde zo erg dat mijn moeder mij meenam naar de kinderen.

    Ik heb toen ook direct besloten om de kist te sluiten, precies wat Cor ook wou….geen poppenkast aan mijn kist zei hij weleens.

    Wouter zei dat hij tegen mijn schoonzusje had gezegd dat ze mij dat niet aan mocht doen om Cor zo aan mij te tonen want de artsen hebben in 4 dagen tijd een enorme hoeveelheid medicijnen in zijn lichaam gepompt om hem op deze wereld te kunnen behouden.

    Maar daardoor is ook zijn lichaam vreselijk gaan opzwellen, hij leek wel een michellinpop.

    Die laatste keer dat ik Cor zag krijg ik niet meer uit mijn hoofd, ik heb in mijn hele huis foto's gezet van hem zelfs op de zolder zodat ik naar hem kan kijken en ik draag een kettinkje met een foto van cor om me nek.

    Dat laatste beeld zie ik altijd als ik aan Cor denk, nu na een jaar nog steeds en dat vindt ik heel eng, dat beeld zit op mijn netvlies gebrand en krijg ik er niet af.

  • Anonymous avatar

    Myriam

    Lieve Marjolijn, dank je wel voor je lieve berichtje. Het klopt helemaal wat je zegt, niemand zal op dezelfde manier zijn of haar partner verloren zijn maar het resultaat is voor iedereen wel hetzelfde.

    Ik ben in augustus vorig jaar weer gaan werken op basis van arbeidstherapie, en in oktober weer helemaal fulltime. Niet dat ik daar al aan toe was maar omdat mijn werkgever wilde dat ik terug kwam.

    S'morgens voor ik op me werk verschijn probeer ik mezelf bij elkaar te rapen, wil niet dat mijn collega's mijn verdriet zien. Dat is van mij …..ik leef niet , ik overleef…..ben al blij als ik de avond weer gehaald hebt.

    Probeer wel wat leuke dingen te doen, had de dag voordat Cor zijn hartinfarct kreeg aan hem beloofd dat ik het hele huis zou gaan schilderen en wat gezelliger zou maken. Had zelfs de verf al gekocht!

    Ben 2 maanden na zijn overlijden mijn huis gaan schilderen, helemaal in mijn eentje want ik wilde geen hulp …..het was mijn belofte en daar wilde ik mij aan houden. Na 8 dagen schuren en schilderen heeft mijn lieve buurvrouw mijn kwasten afgepakt, moest eerst een paar dagen rusten zei die lieverd. Na 3 dagen kreeg ik ze terug en heb toen alles afgeschilderd. Heb ook wat nieuwe spulletjes voor in huis gekocht en een mooi plekje ingericht voor de spulletjes en foto's van Cor.

    Mijn zusje neemt mij vaak op sleeptouw, we zijn bijna ieder weekend bij elkaar, gewoon om te kletsen of lekker wandelen met onze hondjes.

    Vind het wel heel moeilijk om mijn eigen hobby's op te pakken, mijn hoofd doet het nog niet……probeer het soms wel, maar lukt gewoon niet.

  • Anonymous avatar

    Myriam

    Lieve Jo, die kracht heb ik nog niet in mezelf gevonden, beleef iedere dag intens verdriet weet niet eens of ik zo wel verder wil.

    Weet dat ik dat niet mag zeggen, maar zo voelt het wel, ik weet echt niet hoe ik verder moet.

    Heb 4 maanden rouwtherapie gehad, maar had niet het gevoel dat ik er iets mee op schoten ben.

    We waren hartstikke gelukkig samen, nog altijd intens verliefd op elkaar.

    Ik vindt het gewoon zo gemeen dat ze Cor hebben weg gehaald, het is gewoon niet eerlijk…