rouwverwerking.startpagina.nl

niets is meer zoals het ooit was sinds 16 dec. 2011

  • Anonymous avatar

    poosterwijck@home.nl

    hallo ik ben roos, mijn man patrick is 16 dec. 2011 plotseling uit het niets overleden.. niet ziek helemaal niets hij ging gewoon s''morgens de deur uit om half 6 met het bekende gezegde nou schat tot straks xxxx , tot kwart over 8 hij me belde dat hij zich niet lekker voelde en naar huis zou komen, nou is niets voor patrick kwam nooit naar huis,was nooit ziek en een collega zou hem naar huis brengen is achter af ook al niets voor patrick want als hij iets niet wou is dat een ander hem naar huis zou moeten brengen, maar goed is allemaal achteraf dat je dingen niet kunt plaatsen en jejezelf heel de tijd gaat af vragen van hoe-wat - zus ofzo… nou op weg naar huis in de auto bij die collega op eens inelkaar geklapt ,toen moet alles heel snel gegaan zijn 112 gebeld hebben ze patrick nog gereanimeerd.. langs de snel weg… ook nog in het ziekenhuis maar dit alles heeft niet meer mogen baten…. dan stort je wereld in als je niets vermoedend in het ziekenhuis aan komt en krijgt dan dit bericht…. de grond zakte echt onder me vandaan…. alles stort in, mijn hele leven …. heel ons veilige bestaan ….. ik ben echt de weg kwijt…. gr. roos

  • Anonymous avatar

    lies49

    Lieve Roos,

    Ja.het is zoals je zegt.Dan stort je hele wereld in,je bent je doel kwijt,je veiligheid,alles is chaos. Mij heeft het geholpen om iedere morgen weer te zeggen.als ik de avond maar haal.Verder dacht ik niet.heb ik zeker 4 maanden gedaan.Je gaat door ,Roos,met in elkaar klappen en weer wat opkrabbelen.Dag na dag,week na week.Probeer een beetje goed voor jezelf te zorgen en doe alleen de dingen ,die jij aan kunt.

    Liefs Lies

  • Anonymous avatar

    Marjolijn

    Lieve Roos,

    wat erg voor je, zo onverwachts je lieverd kwijt te raken. Je hele wereld ziet er voorgoed anders uit, dat is iets wat zeker is. En het is nog maar zo kort geleden, ik kan me zo voorstellen hoe moeilijk het op het moment is voor jou, en hoe zwaar de weg die je nog moet gaan lopen. Kleine troost, het is geen weg waar je alleen loopt, wij lopen er ook allemaal, een stukje voor jou uit misschien, maar we weten allemaal waar je doorheen moet, we komen elkaar allemaal tegen op die weg. Goed dat je dit prikbord hebt gevonden, schrijf het hier maar van je af, mij heeft dat in ieder geval heel erg geholpen. Heel veel liefs Marjolijn

  • Anonymous avatar

    ria

    Lieve Roos,

    nog gecondeleerd met het overlijden van je man.

    ik weet hoe het voelt, ineens houd het bestaan van ons leven samen op.

    je valt in een diepe afgrond.

    de eerste maand ga je er als een roes doorheen, nog zoveel te regelen.

    je wilt het niet aanvaarden dat je man er niet meer is . je hoopt, dat hij zo weer binnen kom lopen.

    maar hoe verder de tijd gaat, het gemis word erger en dan ga je pas beseffen, hij komt nooit meer terug.

    de tijd die je met je man samen was komt niet meer terug, maar de herrinneringen blijven en die moet je koesteren.

    ook mijn man was er ineens niet meer. zie hem nog met de helicopter over onze camper heen vliegen,dat beeld blijf er steeds.

    wil ook nog steeds naar die plek terug in duitsland.

    voor mij word het 13 juli 4 jaar, maar ik ervaar het nog steeds als kort geleden.

    heb zelf weer mijn leven een beetje in balans.

    er zijn goede dagen en slechte dagen.

    ik heb gelukkig heel veel steun van mijn kinderen en nog steeds.

    voor jou is het nog maar zo kort geleden.

    praat erover met de mensen die jou begrijpen, die zijn er niet veel hoor,

    dat heeft mij heel goed geholpen

    veel vrienden zijn ook bij mij weg gebleven.

    probeer weer leuke dingen te doen, valt niet mee ik weet het.

    onze mannen zouden niet hebben gewild, dat we onze moed laten zakken.

    ze blijven over ons waken hoor.

    wens je heel veel sterkte toe

    groetjes ria