moeilijke tijd

jo

03-03-2012 20:37

Beste mensen,
Na dat ik verschillende berichten hier op de site gelezen heb en de veelal hartverwarmende reacties daarop,wil ik ook mijn verhaal even kwijt.
Momenteel ga ik door een moeilijke periode. In maart 2010 kregen mijn man en ik te horen dat de afwijkingen die op de scan te zien waren kwaadaardig waren.
Mijn man was 10 maanden behandeld voor longembolie en bij elke controle bleek dat de stolsels gegroeid en toegenomen waren ondanks de medicatie.
In maart dus, kwam men er achter dat het helemaal geen stolsels waren maar tumoren.
Er werd ons meteen erbij verteld dat een operatie geen enkel doel had want er waren uitzaaiingen in heup, ruggewervel,borstbeen en ribben.
Ik kan niet beschrijven wat er toen door mij heen ging, nog steeds begrijp ik mijn reactie niet.
Ik zat daar maar te luisteren en voor mij uit te staren, mijn man en ik keken elkaar aan, we konden niets meer zeggen het was alsof we in de verkeerde film zaten.
Er was ons toch steeds verzekerd dat er niets anders aan de hand was als wij ernaar vroegen, enkel de embolie.
Vanaf dat moment is mijn rust voorbij en ook mijn vertrouwen.
De vier maanden die we nog samen hadden werden gevuld met ziekenhuisopnamen, onderzoeken, chemokuren en bestralingen tegen beter weten in, het had geen doel meer.
Ook zoiets waar ik heel erg kwaad om ben waarom iemand nog zo kwellen als er toch geen hoop meer is.
Het was veel beter geweest als hij de tijd die we nog samen hadden rustig thuis gebleven was.
Niet al die ellende al die vervelende pijnlijke onderzoeken en behandelingen waardoor er nog andere problemen bijkwamen, geen nierfunctie meer met gevolg een catheter, obstipatie, misselijkheid en dan die vreselijke pijn die alsmaar erger werd, waar ook geen morfine meer verlichting bracht.Steeds weer terug voor controle en weer een andere behandeling proberen het was zo'n lijdensweg.
Een sterke beer, een man als een boom, een boom die opeens geveld werd kwetsbaar en hulpbehoevend.
Deze beelden staan op mijn netvlies gebrand daar heb ik na anderhalf jaar nog steeds moeite mee.
De afgelopen dagen heb ik veel gehuild alles komt rond deze tijd weer boven.Slapen kan ik al twee jaar niet meer.
Het vreemde is dat je door je meest naaste familie niet begrepen wordt, je moet verder, je niet laten hangen, er op uit anders ben je het zelf schuld dat je alleen zit, al dat soort adviezen waardoor je je ook nog schuldig gaat voelen dat je verdrietig bent.Ze weten niet hoe het voelt die enorme leegte en het missen van je geliefde.
Vandaar dat ik blij ben dat ik hier eens even alles van me af kon schrijven, het heeft me goed gedaan.
Heel veel sterkte voor alle mensen hier,
Jo
Ilse Stremme

03-03-2012 21:52

Lieve Jo,
De weg, die jullie samen gelopen hebben, is niet meer te keren. De boosheid, het gemis, de dalen, die hier dippen heten en de toppen zijn die van de ineens goede dagen. Herinner je man van voor die tijd, weet hoe hij in het leven stond samen met jou. Jullie gebondenheid. Dat er missers zijn gemaakt is duidelijk, geen twijfel mogelijk. Maar is er tijdens de behandelingen niet overlegd met jullie? Zelf wisten mijn man en ik ook dat het waarschijnlijk niet haalbaar zou zijn, maar mijn man wilde elke strohalm aangrijpen, dat heb ik gerespecteerd. Heb hem de hele weg terzijde gestaan, geen moment alleen gelaten. De liefde voor hem was zo intens, dat ik alles gedragen zou hebben als ik dat had kunnen doen. Alleen dat kon niet, ik kon alleen verlichten, waar te verlichten viel. Was voor hem blij, dat hij uit zijn lijden verlost werd, toen hij overleed. Zijn lichaam liet hem in de steek, hij liet ons niet in de steek, maar kon niet meer.
En Jo, ergens zul je zelf de draad weer oppakken, ik zeg niet dat je het moet, maar jij mag hier op deze bol nog wat betekenen voor anderen. Al is het maar een glimlach bij een klein kind. Weet dat je het geluk samen gekend heb, weet dat er velen zijn, die dat zelfs niet eens een keer ondervinden.
Wens je vrede in je hart toe, wens voor je, dat je weer de leuke dingen gaat zien, wens je dat je weer kunt genieten van de meest simpele dingen. Dat doet er toe, dat maakt het leven waardevol.
Liefs, Ilse.
jo

03-03-2012 23:14

Lieve Ilse,
Dank je voor je reactie, zo lief.
Er is niet veel overleg geweest tijdens de behandelingen er werd meteen gezegd we gaan het proces proberen te stoppen met chemo.
Men wist toen echter nog niet welke vorm van kanker hij had men dacht aan longkanker.
Toen men er na drie weken achter kwam wat het werkelijk was, Leiomyosarcoom een zeer zeldzame vorm van kanker,had mijn man zich er op ingesteld dat er misschien met chemo en bestralen nog wat bereikt kon worden.Natuurlijk wilde ook hij elke strohalm aangrijpen dat heeft hij ook gedaan maar de oncoloog liet mij weten geen hoop te hebben.En dan moet je meegaan in de wens van je man, terwijl ik hem het liefst voor al die ellende bespaard had.
Ik heb mijn man ook terzijde gestaan, heb alles voor hem gedaan, de laatste weken die hij thuis was heb ik hem zelf alleen verzorgd en net als jij geprobeerd zijn lijden te verlichten.
Ja zijn lichaam liet hem in de steek, hij was op en toch kwam er geen klacht over zijn lippen integendeel hij was nog bezorgd om mij, hij heeft gebeden voor mij , dat ik de kracht zou krijgen alles te kunnen dragen.
Daarvoor zou ik hem nu nog willen knuffelen.Het feit dat hij moest beseffen dat hij mij alleen moest laten moet voor hem vreselijk zijn geweest hij was nog zo graag gebleven .Hij zei altijd “ ik word 100 jaar ”.Hij was een echte levensgenieter, altijd goed gehumeurd, zingen, muziek maken hij bespeelde verschillende instrumenten, ook dat mis ik zo.
Het is inderdaad waar dat ik het grote geluk gekend heb wat velen niet kunnen zeggen en ik hoop dan ook dit besef mij t z t de kracht geeft en ook troost ik probeer het ook om zo te denken, het is oh zo moeilijk.
Jouw opbeurende woorden laten mij weten dat ik niet alleen sta en dat voelt zo goed.
Warme groet, Jo
Ria

04-03-2012 11:01

Lieve Jo
Wat een verhaal zeg, ik begrijp je boosheid en je verdriet.
Zelf ben ik ook boos op het ziekenhuis waar Ad is overleden, ik heb zelfs een advocaat genomen,
ik kan die slordigheid van dat ziekenhuis, dus ook Ad's overlijden niet verwerken.
Ik wens je heel veel sterkte.
Liefs Ria
lies49

04-03-2012 18:15

Lieve Jo,
Wat een lijden is dat geweest en is het nog voor jou.
Je hebt de troost,dat je man nu niet meer hoeft te lijden.Hi heeft nu rust en ik hoop,dat jij dat ook op den duur zal krijgen.Ik herken het gevoel wel,mijn man is 4 maanden ziek geweest.Maanden van angst,spanning ,verdriet en uiteindelijk het overlijden nu 8 maanden geleden.
Het slechte slapen herken ik wel,maar ik heb me daar bij neergelegd.eens zal het toch wel beter gaan.
Jij hebt je man al je liefde kunnen geven die je had,maar je staat dan vaak zo machteloos.je zou van alles willen doen om dat te verlichten,maar je kon er alleen maar voor hem zijn.
Ik wens je toch weer hoop en vertrouwen,dat het eens weer beter zal gaan.
Liefs Lies
Jo

04-03-2012 18:33

Lieve Ria,
Dank je voor je reactie.
Bij jou is het nog niet eens zo lang geleden lees ik dat jij je man verloor.
Je schrijft dat je een advocaat ingeschakeld hebt,knap van je want ik kan me voorstellen dat dat een heel gedoe wordt en dat je er weer opnieuw helemaal doorheen moet.Ik hoop voor je dat je daar ook echt wat aan hebt.
De boosheid ja, die begrijp ik helemaal, ik was destijds denk ik totaal geshockeerd, heb niet eens aan die mogelijkheid gedacht.
Onze lieverds krijgen we niet terug, het leven gaat door, zei mijn man altijd en hoe moeilijk het ook voor ons is, we zullen het zelf moeten doen.
Ik ben heel blij dat ik deze site ontdekt heb, het laat me zien dat er zoveel mensen in dezelfde situatie zitten als ik en dat we elkaar via dit prikbord kunnen steunen.Heel veel sterkte en een warme groet,
Jo
Jo

04-03-2012 19:15

Lieve Lies,
Wat goed zeg al die reacties,het voelt opeens of je er niet meer zo alleen voor staat.
Ja al die maanden van angst en spanning en verdriet zijn slopend voor geest en lichaam.
Zoveel mensen moesten daar doorheen lees ik.
Ook bij jou is het net als bij Ria nog niet eens zo lang geleden dat je alleen kwam te staan.
Ik vind het knap dat jullie ondanks het eigen verdriet anderen proberen op te beuren.
Zeker ben ik blij dat hij uit zijn lijden verlost is dat is een hele troost, maarja het gemis dat blijft.
Er moet weer een zingeving in mijn leven komen, maar dat is moeilijk ik heb mijn draai nog echt niet gevonden.
Het slapen is een ramp, ik kan gelukkig even uit mijn wereld vluchten door te lezen ik verslind het ene boek na het andere.
Misschien dat ik hier op deze site ook wel ideeën op doe wie weet.
Voor jou ook heel veel sterkte en een warme groet,
Jo
Ria

04-03-2012 20:50

Lieve Jo
Ja ik dacht eerst ook wat haal ik op mijn hals, maar nu kan ik misschien mijn boosheid een beetje kwijt, ik kan niet eens over 14 oktober praten,
dat stop ik weg, als ik eraan denk raak ik al in paniek, het was ook helemaal onverwachts dat Ad overleed, ik wilde nog zoveel zeggen en ik heb nog zoveel vragen,
dus ik heb me maar gestort op het ziekenhuis, met al hun tekortkomingen, ik heb het over het bewuste ziekenhuis dat bekend stond met de bacterieen, dus dan weet je het wel,
ik heb er zelf gewerk ik ken het dus van beide kanten……echt geen aanrader.
en nee we krijgen onze lieverds nergens mee terug, het leven is toch zo oneerlijk……WAAROM? ik weet het niet hoor, is een mens geboren om zoveel verdriet te krijgen?
niet eerlijk.
Je schrijft dat naaste familie je niet begrijpen, maar begrijpen mensen over het algemeen wel verdriet? dat denk ik niet, na vier maanden verwachten ze dat je weer *normaal* doet.
Sterkte
Liefs Ria
Jo

04-03-2012 21:23

Lieve Ria,
Mijn hemel, vier maanden, wat zijn vier maanden bij zo'n gemis en verdriet.
Ik zat toen juist in de meest donkere periode van mijn leven, winter 2010-2011 koud, sneeuw, korte donkere dagen zonder inhoud en warmte, enkel leegte.
Het moeten missen is zo groot dat weinig of niets je kan raken en inderdaad er zijn maar héél weinig mensen die daar begrip voor hebben en dat bezorgd ons nog een extra leed erbij.
Gelukkig dat we hier die mensen wel tegenkomen, het is voor iedereen zó herkenbaar de machteloosheid, de radeloosheid, de boosheid.
Ik hoop zo voor je dat je je frustratie en boosheid kwijt kunt met de acties die je onderneemt, ik wens je in ieder geval heel veel succes ermee.
Geloof me dat je nog verdrietig bent Is Normaal.
Liefs Jo
Marjolijn

05-03-2012 13:18

Lieve Jo,
wat een ellende heb je mee moeten maken, heel begrijpelijk dat je naast verdrietig ook boos bent, dat ziekenhuis heeft wel een aantal fouten gemaakt in jullie geval. Het erge is dat je dan met het idee blijft zitten, wat als ze het wel eerder gezien hadden, wat als…..en dat is zo frustrerend, omdat je het nooit zult weten.
Mijn man heeft ook kanker gehad, hij is 2,5 jaar ziek geweest, toen hij in ons lokale ziekenhuis was uitbehandeld zijn we nog doorgestuurd naar een ziekenhuis in Rotterdam, en daar hebben ze ook een paar fouten gemaakt, en hem heel lang laten wachten, net als in Utrecht. Als het iets is dat een uitbehandelde kankerpatient niet heeft is het tijd om te wachten.
Maar bij mijn Pierre was het uiteindelijk toch allemaal maar extra rekken van zijn leven geworden, wij wisten al vanaf het eerste bezoek aan de specialist dat hij niet meer zou kunnen genezen. Vandaar dat ik ervoor gekozen heb, en er gevoelsmatig ook voor heb kunnen kiezen, om me verder niet druk te maken over dat ziekenhuis in Rotterdam, en dat ik vooral probeer om te aanvaarden dat ik mijn lieverd nooit meer zal zien. Daar heb ik al energie genoeg voor nodig. Ik moet zeggen dat dat na 9 maanden nu redelijk goed gaat.
Maar ik kan me helemaal voorstellen dat je erg boos bent en dat dat een deel van je rouwproces bepaalt, net zoals ik me ook goed kan voorstellen dat Ria wel akties onderneemt tegen haar ziekenhuis.
Lieve Jo, ik hoop dat je toch vooral je rouwproces kunt richten op het herdenken van je lieverd, en dat je een goed kanaal kunt vinden voor je boosheid, zodat je daar niet eeuwig mee hoeft rond te lopen. Heel veel sterkte en heel veel liefs, Marjolijn

moeilijke tijd

jo

Ilse Stremme

jo

Ria

lies49

Jo

Jo

Ria

Jo

Marjolijn