Friso

tavale@live.nl

26-02-2012 10:28

Lieve mensen.
Gisteren las ik de krant en kreeg ‘n klap in m’n gezicht. Friso wordt gerevalideerd. Ik leef erg met het koningklijk huis mee
het is ‘n ramp. Mijn Wil is ook overleden aan zuurstof gebrek in de hersens. Er is niet gepraat over ’n eventuele
revalidatie. Mocht afscheid nemen en toen moest ik zeggen genoeg , hup stekkers eruit en weg was mijn Wil.
Nog steeds kan ik niet over die laatste momenten nadenken. Wat had ik graag die mogelijkheid gehad om Wil te revalideren. Ieder strohalmpje neem je dan toch? Ik ben realistisch genoeg om Wil niet als kasplantje verder te laten gaan.
Dat zou hij niet gewild hebben. Maar nu twijfel ik. Zou er nog 'n kans geweest zijn? Dit doet vreselijke pijn. Ik hoop dat het met jullie iets beter gaat?
Groetjes Theresexxxxxxxxxxx
Marjolijn

26-02-2012 11:24

Lieve Therese, misschien moet je er niet teveel op deze manier over nadenken, met gedachten zoals: wat als dit en wat als dat, maak je jezelf alleen maar ellendiger, en je draait er de klok niet mee terug. En er gaan best wel dingen fout in ziekenhuizen, maar probeer toch maar te denken dat ze in het beste belang van jouw lieverd gehandeld hebben. En ieder geval is anders, je weet niet waarom ze bij Friso het besluit nemen om te revalideren, niemand weet natuurlijk hoe hij er echt aan toe is.
Probeer je eraan vast te houden dat jouw lieverd in ieder geval niet als een kasplantje verder heeft hoeven leven en dat hem misschien heel veel leed en pijn bespaard is, hoe hard het ook is. Ik probeer zo ook altijd aan Pierre te denken, hij heeft geen pijn en verdriet meer, dan heb ik nog liever zelf verdriet.
Heel veel sterkte lieve meid. Knuffel van Marjolijn
Sandra

26-02-2012 11:38

Lieve Therese,
Wat onmenselijk, om zo en op die manier een beslissing te moeten nemen,
maar je kon toch niet anders, je wilt toch ook niet dat je lieve Wil had moeten lijden of een kasplant had moeten worden..
Ik geloof dat je daar nog niet over kunt nadenken, maar ga er alsjeblieft niet over piekeren, of je de juiste keuze hebt gemaakt,
Je hoeft jezelf geen verwijten te maken, Therese, dat had jou lieve Wil niet gewilt.
Ik kan me voorstellen dat het jou erg veel pijn en verdriet doet, maar probeer rust te vinden, troost te vinden uit de mooie herinneringen
die jij samen met jou lieve Wil hebt mogen delen,
Misschien daar boven op een wolkje zitten onze lieve dierbaren en waken over ons, lieve Therese, wie zal het zeggen.
Wij zien ze niet, maar ze zijn wel in ons hart, laten we ervan genieten, altans het proberen te genieten.
dikke knuffel, sandra.
MarionW

26-02-2012 20:12

Lieve Therese,
Ook ik verkeerde in dezelfde situatie als jij. Bert heeft een herseninfarct gehad en er was een kleine kans dat hij in leven zou blijven als hij een gevaarlijke hersenoperatie zou ondergaan. Maar de neuroloog raadde mij en m'n dochters af om daarvoor te kiezen, omdat als Bert het al zou overleven, hij zich nauwelijks van zijn bestaan bewust zou zijn en nooit meer thuis zou kunnen wonen. Het was voor ons de moeilijkste beslissing uit ons leven en nog slaat af en toe de twijfel toe, of ik de goede beslissing heb genomen. Maar mijn man kennende, weet ik dat het leven in een verpleeghuis, met nauwelijks of geen kans op herstel, voor hem een hel zou zijn. Soms is een lot erger dan de dood. Maar door de berichtgeving over Friso komt alles weer boven en ik kan me voorstellen dat dat bij jou ook zo voelt. Maar 1 ding weet ik zeker Therese, wij kunnen in stilte rouwen en op ons zijn niet alle ogen van de hele wereld gericht. Ik heb medelijden met de Oranjes vanwege het noodlot dat hen heeft getroffen, maar ook omdat ze zo in het nieuws zijn en er altijd mensen zijn die kritiek op ze hebben, wat ze ook besluiten ivm Friso.
Ik hoop voor jou en voor mij, dat langzamerhand de nare herinneringen aan de laatste dagen van onze mannen verdwijnen en dat we kunnen terugdenken aan alle mooie momenten die er waren.
Veel sterkte en liefs,
Marion
Ria

26-02-2012 20:47

Lieve allemaal
Dit is heel moeilijk, ook bij ons was het een keus of eigenlijk helemaal geen keus, Ad kreeg een enorme hersenbloeding, maar nu bij Friso ging er ook een soort
egoistische gedachte door mij heen, ik kan Ad niet meer kussen en aanraken, waar ik toch zoveel behoefte aan heb.
Wij hebben ooit voor de keus gestaan bij mijn dochter, die lag een week in Coma, maar als het iets van jezelf is dan is het zo afschuwelijk moeilijk,
gelukkig kwam mijn dochter weer uit haar coma en hadden we bij Ad geen keus, dus wat is goed en wat niet??
Ad had niet als plant willen *leven* maar als ik de keus had gehad dan weet ik het nog niet, ik weet dat ik Ad zijn keus had moeten respecteren,
maar ach ik mis mijn lieverd vreselijk…..ik heb die keus niet, maar vind het leven niet meer leuk.
Liefs Ria
lies49

26-02-2012 21:12

Lieve Therese,
Dat was toen heel moeilijk voor je,daar ben ik van overtuigd.Ik stond zelf op 1 maart vorig jaar ook voor de beslissing overlijden of een grote hartoperatie met een kleine kans ,dat Philip dat zou overleven.Ik heb toen gekozen voor de operatie en die heeft hij overleefd,maar hij is 4 maanden later overleden aan maagkanker.
Ik weet van heel dichtbij,hoe het is om in coma te liggen.Vrienden van mij hebben dit meegemaakt met hun dochter van 7 jaar in 1978.Zij heeft 4 maanden in coma gelegen en ze leeft nu nog,volledig gehandicapt.Mijn vriendin zegt wel eens,ik ben al jaren aan het rouwen,maar zolang zij nog leeft kan ze het ook niet afsluiten.En dat is ook ontzettend zwaar.
En hoe moeilijk het ook voor ons is,onze mannen zijn niet volkomen afhankelijk en lijden niet meer en hebben ook geen verdriet.Maar voor de familie van Friso begint nu dit proces en ik kon alleen maar huilen,toen ik het hoorde.
Ik hoorde net dat een kennisje alvleeskanker heeft,onbehandelbaar-54 jaar.
En dan denk ik wel eens,waneer stopt het eens een keer.
maar veel sterkte Therse.
Liefs Lies
Marjolijn

26-02-2012 22:35

Lieve mensen, ik kan me zo voorstellen hoe dit lot van Friso weer alles boven haalt bij jullie; ik heb vrienden van wie hun zoon 2 jaar geleden ook een ski ongeluk heeft gehad, tegen een dalstation aangeskied, ook een tijd in coma gelegen, en ik weet nog dat die vriend zei: eerst ben je bang dat hij niet uit de coma komt, en later, als je wat meer met de artsen hebt gesproken, ben je bang dat hij er wel uitkomt…..hun zoon is er uitgekomen, zit voor zijn leven in een rolstoel en heeft nog de geestelijke capaciteiten van een kind van 12…..oke, hij is er nog, maar natuulijk niet zoals ze zich zijn leven hadden voorgesteld……
Ik hoop dat jullie niet te vaak de twijfel over jullie beslissingen hoeven te voelen, en wat jullie ook besloten hebben, jullie hebben allemaal uit liefde beslist, en het lot van jullie mannen boven je eigen lot gesteld, dat getuigt van heel veel moed en heel veel kracht. De moeilijkste beslissing ooit, maar jullie hebben het wel gedaan, en daar verdienen jullie alleen maar respect voor!!!
Heel veel liefs, Marjolijn
Truus Verbeek-van Dam (57jr)

28-02-2012 19:10

Hallo allemaal,
Uiteraard heb ik de tv gevolgd in verband met Friso.
Maar als ik alle berichten zo hoor, denk ik bij mijzelf en dat meen ik echt, had het niet beter geweest als ze niet zo lang hadden gereanimeerd.
Ik denk persoonlijk dat je beter geheel afscheid moet nemen als dat je man als een soort kasplantje komt te leggen.
Want ook dat gun je toch niemand, vooral iemand die altijd volop in het leven heeft gestaan.
Want als ik de dokter op tv goed heb gehoord zijn nagenoeg geen hersenactiviteiten, en die dokter zei ook dat dit wel eens jaren kan duren en
dat er risico bestaat dat stil aan alle organen die nog een beetje werken het ook gaan begeven.
Dus beseffen dat je naast hem staat heeft hij niet, en als hij dan alsnog komt te overlijden, ben je 2x in een rouwproces.
Veel liefs Truus

Friso

tavale@live.nl

Marjolijn

Sandra

MarionW

Ria

lies49

Marjolijn

Truus Verbeek-van Dam (57jr)