Beste Allemaal,
Allereerst wil ik zeggen dat ik het heel knap vind van iedereen om hier op het prikbord over de persoonlijke verlies en verdriet te praten. Ondanks dat het anoniem is, zal zeker niet iedereen het zomaar durven.
Ik leef ook met iedereen mee en wil iedereen heel veel sterkte toe wensen.
Wat ik heel veel lees hier, is dat er gezegd word, ‘je moet toch door’ ! Natuurlijk, dat is waar, maar leggen we daar voor onszelf tegenwoordig niet te veel druk op? Geven we onszelf nog wel de tijd of kans om te mogen rouwen? Het verliezen van één van onze dierbaren heeft zijn impac , en daar mogen we verdrietig om zijn, het is heel natuurlijk dat we daar een rouwverwerkings tijd voor nodig hebben. Bij de één is dat kort, maar bij een ander wat langer, dat is heel persoonlijk en hoef je je niet voor te schamen. Dus laat het verdriet er zijn, loop er niet voor weg. Dan verstop je het alleen maar , maar wat er zit , zal er toch uitmoeten om je weer volledig oké te voelen.
Gun jezelf iedere dag de tijd om even te rouwen. Dit kan op heel veel verschillende manieren, vind het manier wat voor jou het beste werkt.
( bv muziek draaien waar jullie samen naar luisterden, in een fotoboek kijken, iedere dag in een speciaal ‘herrineringsboekje’ iets over de persoon opschrijven, dit hoeven niet persee leuke dingen of positieve eigenschappen te zijn, want de overledene had ook mindere kanten. Misschien een leuk sierdoosje maken/kopen met allerlei herrineringen erin waar je elke dag even inkijk).
Het belangrijkste is, dat je een manier vind wat voor jou helpend is. Trek je hierbij niks aan van wat andere zeggen. Het gaat om jou, en jij hebt het recht om te mogen rouwen. Gun jezelf dat ook!!
Probeer voor jezelf manieren te bedenken wat kan helpen om de pijn draaglijk te maken. Hoe kan jij zelf er voor zorgen dat de pijn minder wordt zonder er volledig voor weg te lopen? Het antwoord hierop weet alleen jijzelf en dat kan niemand anders voor je bepalen.
Heel veel sterkte aan iedereen
liefs Carin
kindercoach-lelystad