overlijden echtgenoot

mariet

18-02-2012 13:23

Hallo Allemaal
Sinds acht maanden ben ik na een gelukkig huwelijk van bijna 50 jaar alleen. Gerard overleed in juni 2011 na twee jaar dialyseren. Dat was zwaar voor allebei. Eerst was zijn overlijden een soort opluchting. Heel raar gevoel, maar nu wordt het gemis steeds sterker en komen volkomen onverwacht de tranen en begint het alleen zijn heel moeilijk te worden ondanks de steun van onze kinderen. Ik weet dat ik dankbaar moet zijn voor zo.n lange tijd samen en dat dat lang niet iedereen gegeven is maar een verlies is waarschijnlijk op elke leeftijd moeilijk te aanvaarden. Alles lijkt nog steeds zo onwerkelijk en je denkt nog altijd dat het allemaal een boze droom is, maar elke dag kom je er achter dat dat niet zo is.
Ik snak naar het voorjaar met lichte avonden want die lange donkere avonden vreten aan je.
Als test voor mezelf heb ik een proefreisje van 6 dagen geboekt voor singles. Je moet toch weer proberen iets van het leven te maken al zal ook dat nog niet meevallen.
Groetjes
Mariet
jeanettekuipers

18-02-2012 14:07

Hoi Mariet,
Heel knap dat je dat reisje hebt geboekt, hoor!!
En het gemis en de pijn die blijven, maar jij moet toch door, hoe moeilijk het ook is.
En hoe lang je getrouwd was maakt niets uit, de pijn en het gemis zijn even erg al was het 10 jaar minder.
Het doorgaan, als je geen werk meer hebt, en geen doel meer, dat is moeilijker. Als je nog volop in het leven staat, heb je nog wel veel afleiding.
Lieve Mariet, wens je heel veel kracht
Liefs
Jeanette
MarionW

19-02-2012 11:48

Lieve Mariet,
Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om na zo'n lang huwelijk alleen achter te moeten blijven. Mijn man Bert en ik waren 35 jaar getrouwd en het voelt zo vreemd om zonder hem door het leven te gaan. Na een lang huwelijk zoals bij jullie ben je zo met elkaar vertrouwd, ken je elkaars gewoontes en karaktereigenschappen zo goed en weet je ook zonder woorden wat die ander bedoelt. Als dat allemaal wegvalt, kun je je behoorlijk verloren voelen, ook al krijg je nog zoveel steun uit je omgeving.
Wat goed dat je een reisje hebt geboekt, ik hoop dat er in ieder geval momenten zijn dat je weer een beetje kunt genieten.
En als je er behoefte aan hebt, stort je hart hier uit op het prikbord. Hoewel de situatie voor iedereen verschillend is, we hebben allemaal te maken met het verlies van iemand waar we veel van hielden en dat schept een band.
Heel veel sterkte Mariet!
Liefs,
Marion
Jantine Abbring

19-02-2012 12:35

Beste Mariet,
Vijftig jaar samen met je geliefde leven is vergroeien aan elkaar! Ik kan me zo voorstellen dat je moet zoeken naar een leven zonder hem. Het is zeker een zoektocht om jezelf weer te vinden en de draad van het leven op te pakken.
Dapper dat je dat ook doet. Je tranen zullen waarschijnlijk vloeien, het is weer een beetje afscheid nemen van wat er was. Het zal ook weer een ruimte maken zijn voor het leven dat je nog voor je hebt.
Ik wens je veel sterkte, een mooi voorjaar en een hele fijne vakantie met lieve mensen die je aanvaarden met je verdriet.
Warme groet
Jantine Abbring
Alie

19-02-2012 13:57

Ik heet Alie.Ik woon in spanje.In oktober is mijn partner overleden.Ik ben heel verdrietig en voel mijn vooral heel eenzaam.Ik heb geen familie hier om me heen.Ik zou graag met iemand in contact komen die ook zijn/haar partner heeft verloren.Om samen over onze gevoelens te kunnen praten.Ik weet niet hoe zo,n forum werkt vandaar dat ik het nu zo maar probeer via de email.Ik hoop dat er iemand reageerd en mij een email stuurd.Ik zou daar heel blij mee zijn dan kunnen we ook chatten.Mijn emailadres is:aaltjenoy@live.nl
Alie Scipper

19-02-2012 14:08

Ik weet ook wat het is je partner te verliezen.Ik heb het ook meegemaakt.Je probeerd weer de draad op te pakken en wil ook doorgaan met je leven maar dat valt soms zwaar tegen.Vooral die stilte en overal alleen naar toe te moeten gaan.Ik geef me zelf soms een schop onder mijn kont en zeg je MOET.Sterkte Alie
tavale@live.nl

20-02-2012 10:26

Hoi Alie.
Therese is m'n naam,. Mijn man is 10 september overleden. Verdriet en eenzaamheid is dus niet onbekend. Ik ben nu 5 maanden verder en heb geluk dat ik nog 'n volle baan heb. Zo ver weg wonen zonder familie is ook niet niks,dan moet je het toch in je eentje zien te rooien. Ik hoop maar dat je fijne buren hebt.
Ik wens je heel veel sterkte, een ding is zeker het voorjaar komt eraan en zal iedereen veel goed doen.
Liefs Theresexxxxxxxxxx
nida

20-02-2012 14:08

Hallo allemaal,heb even een paar berichten gelezen,wat is het verdrietig voor jullie allemaal.Maar het verdriet beleefd ieder op zijn eigen manier.Mijn man is 17 maart 3jaar geleden overleden,Hij heeft een hersen infarct gekregen 2 Julie 2008 Na dat verschrikkelijk bericht hoorden we 6 weken erna dat hij longkanker had uitgezaaid naar zijn lymfen.Links zijdig verlamd,6weken ziekenhuis 4 maanden kliniek werd ons geadviseerd (opname in het hospice) Ik heb mijn man naar huis gehaald.Hij was zo blij als een klein kind toen hij in zijn vertrouwde omgeven was.IMijn man huilde van geluk.Nu bijna 3jaar later is het verdriet nog even groot.maar zijn het de herrineringen die me op de been houden(.De goede en de minder goede.)Wij waren bijna 50 jaar getrouwd,ilk las ven een mevr dat ze zo boos kan worden.Ik heb mij man verweten dat hij mij in de steek heeft gelaten .Wat een onterecht verwijt. Groeten Nida

overlijden echtgenoot

mariet

jeanettekuipers

MarionW

Jantine Abbring

Alie

Alie Scipper

tavale@live.nl

nida