Lieve Sandra,
Jij bent zeker niet gek hoor.
Ik weet uit egen ervaring dat er meer is tussen hemel en aarde. Ik heb van mijn man geleerd, dat als er iemand overlijd, dat datgene wat er begraven of gecremeerd word, alleen het omhulsel is, en de ziel, de intiteit, zoals dat genoemd word, tussen hemel en aarde blijft.
Voor ons meestal onzichtbaar, maar soms wel merkbaar. Dat kan dus inderdaad zijn door een fles badschuim, die totaal onlogisch ineens valt, of een lamp die ineens feller of zwakker gaat branden. Of als je rustig op de bank zit, en je ineens een zachte wind om je heen voelt, terwijl je weet dat er geen raam openstaat en dat het niet tocht in huis.
Maar je moet er wel voor openstaan, en als je dat doet, zul je merken dat er door soms de kleinste onverklaarbare dingetjes die gebeuren merken, dat je niet alleen bent.
Helaas zien we onze dierbare niet meer, je kan ze niet meer vast pakken en even een lekkere pakkerd geven, en dat is hetgene wat ons zo verdrietig maakt.
Maar je moet altijd bij jezelf denken, als je in de put zit, wat zou Hans, in mijn geval dan, willen. Die zou niet willen dat ik als een zielig hoopje in de hoek ga zitten en mezelf verwaarloos, en als ik dan aan hem denk, zie ik altijd weer dat lichtpuntje wat kracht geeft om door te gaan.
Want tenslotte zit je dierbare toch in je hart en zul je hem of haar nooit vergeten. En zolang je daaraan denkt geeft dat kracht.
Ik heb op mijn slaapkamer een foto staan, die bij de begrafenis op de kist heeft gestaan, en iedere avond als ik naar bed geef ik hem een kus, en geregeld lijkt het net of hij mij een knipoog geeft.
Ook ik mis Hans vreselijk, het lijfelijke bedoel ik dan, het niet meer vastpakken etc, en omdat je hem niet meer ziet, en ook ik moet daar geregeld een traan omlaten en dat is logisch, maar het is gek, alleen voel ik me niet, omdat ik weet dat hij in mijn hart bij me is.
Natuurlijk is alles wat je doet \ of waar je heen gaat, op visite of wat dan ook, leuker met zijn 2tjes, maar als je maar sterk in je hart denkt dat hij of haar bij je is, ben je nooit echt alleen.
Om maar een voorbeeld te noemen, ik heb geen rijbewijs dus ben afhankelijk van de fiets, en als het gaat regenen als ik op de fiets ben, kijk ik naar de hemel en zeg “zeg Hans kan je er niet even voor zorgen dat het droog word tot dat ik thuis ben”, en geregeld word het droog en kan ik rustig naar huis fietsen, en als ik dan net thuis begint het weer te regenen.
Ik hoop dat je wat aan mijn woorden hebt, en geloof me, stel je hart ervoor open, dan misschien word alles een beetje dragelijker voor je.
Groetjes en liefs Truus
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
