Weekend

Ria

11-02-2012 16:21

Lieve Allemaal
Vinden jullie die weekenden ook zo moeilijk, er lijkt geen eind aan die dagen te komen,
op het moment zit ik er goed doorheen, moest het buro opruimen omdat ik diverse dingen nodig had
en dan kom je zoveel tegen…..zo moeilijk allemaal.
En mijn vriendin wordt 2 maart geopereerd aan blaaskanker, ik was gisteren bij haar en ze ziet er niet goed uit,
ik heb het er zo moeilijk mee, stel je voor dat ik haar ook moet gaan missen.
Was ik maar lekker bij mijn mannetje, al die grote zorgen en dat grote verdriet en dat gemis zijn teveel voor me.
Het is nu bijna vier maanden verder, het waren voor mij nutteloze vier maanden met een veel te groot verdriet.
Ik ga nooit triest in een hoekje zitten treuren, ik doe allerlei dingen en ga nog steeds elke dag naar buiten en nog steeds elke dag ben ik op de begraafplaats te vinden…….maar nergens vind ik wat ik zoek, ook geen rust.
Liefs Ria
anna

11-02-2012 23:29

Lieve Ria,
Ja, ik vind de weekenden ook een drama!!!! Het gewoon gezellig samen zijn……!
En zeker als je het bureau gaat omruimen, dan slaat het verdriet en het gemis wel toe. Ik ben daar na 6 weken nog maar niet aan begonnen…., het is te confronterend.
Blaaskanker is heel goed te behandelen, mijn vriendin is na een operatie en spoelingen nu al 3 jaar zonder al te veel problemen door gekomen.
Een mens vreest het meest voor het lijden dat hij vreest, zei mijn moeder altijd!!!
Positief blijven, zeker naar je vriendin toe.
We moeten sterk blijven maar het valt allemaal niet mee.
Houdt goede moed en bedenk dat je niet alleen bent.
Liefs van Anna.
Ria

12-02-2012 01:13

Dank je wel lieve Anne.
Nee zes weken is volgens mij ook te snel om dat te doen, voor mij zijn het nu 120 dagen en dat was al te snel
denk ik, maar het is ook allemaal zo moeilijk hè, nee ik weet dat ik niet alleen ben met dit grote verdriet
maar soms is het niet vol te houden, ik mis mijn schat elke dag iets meer.
Ja ik weet dat je van blaaskanker nog een redelijke kans hebt, gelukkig is ze zelf heel positief en geloofd er
helemaal in, ze krijgt wel een stoma……als er niets in haar lymfeklieren zit tenminste, maar ze ziet er wel erg slecht
uit, we hopen maar het beste.
Red jij het een beetje? kan je wel slapen, daar heb ik veel problemen mee, ik luister hele nachten naar mijn muziek
op mijn IPad, en dan soms val ik even in slaap.
Liefs Ria
Jo

12-02-2012 01:33

Lieve Ria,
Zie net dat jij om 01.13 uur nog een berichtje geplaatst heb.
Je ziet dus dat je niet alleen nog wakker bent.
Ook ik heb verschrikkelijke problemen met inslapen.
Vanaf het moment dat wij te horen kregen dat mijn man weke delen kanker had met uitzaaiingen was bij mij de nachtrust voorbij.
We zijn nu ongeveer twee jaar verder en mijn man is al anderhalf jaar bij mij weg.
Ik heb nog steeds moeite met het woord“dood”, kan het af en toe nog niet bevatten dat hij er niet meer is en ik alleen verder moet.
De weekenden zijn inderdaad heel moeilijk,we moeten er een nieuwe invulling aan geven en dat valt niet mee.
Ik hoop voor je dat je mensen om je heen hebt waarmee je kunt praten, die naar je luisteren want dat is heel belangrijk.
Ik wens je heel veel sterkte.
lies49

12-02-2012 11:00

Lieve Ria,
Ja en daar zit je dan op zondagmorgen.Hoe ik mijn dag in ga vullen,is me nog niet duidelijk.IIk dacht vanmorgen,ik ga opruimen(iets van zijn spullen ordenen),maar die moed is al weer weggezakt.Ik denk,dat ik straks naar de begraafplaats rijd.Al heb ik nog geen plek,hij is nog niet uitgestrooid.Maar daar ben ik voor mijn gevoel toch bij hem,al is hij hier in huis ook voor 100% aanwezig.Vorig jaar was alles nog normaal,wat heet normaal.Ik weet nu ,dat ik alle geluk op aarde had.Maar dat vond ik wel biezonder,na alles wat ik in het verleden heb meegemaakt.Maar dat mijn liefde en daardoor het gemis en verdriet zo groot zou zijn,had ik me nooit kunnen voorstellen.
Maar ik probeer met veel vallen en weer omhoog krabbelen weer verder te gaan.En me voor de buitenwereld toch groot te houden.Ik weet,dat Philip weet hoe groot mijn verdriet en gemis is,maar dat hij ook zou zeggen,je moet door,al jankend en brullend.En af en toe voel ik zijn kracht en moed.Hij zou ook doorgegaan zijn op deze eenzame weg.We hebben geen keus.
nee zover als Ilse,Marjolijn en Tineke ben ik nog lang niet,maar zolang ik dit verdriet zo blijf voelen,geef ik daar aan toe.Daarvoor heb ik teveel van hem gehouden,hij verdient dat er om hem gerouwd wordt.En ik hoop iets van zijn kracht te krijgen om eens weer iets van het leven te maken.Dat doe ik nu ook wel,lukt de ene dag beter dan de andere.
Lieve allemaal een dag met toch een lichtpuntje.
Liefs Lies
anna

12-02-2012 11:24

Lieve Ria,
Om te kunnen slapen neem ik valdispert nacht of Silence, dat zijn natuurproducten en het werkt bij mij wel goed. Mijn man en ik waren altijd enorme slaapkoppen! Verder heb ik in huis niets verandert, zijn jas hangt gewoon aan de kapstok! Mijn 2 dochters vragen mij wel in het weekend maar ja, ik wil ze ook niet te veel belasten met mijn verdriet, uiteindelijk hebben zij hun vader verloren waar zij het ook moeilijk mee hebben. En dan nu weer de gladheid, dat belemmert je ook om je ding te doen. Waardoor je weer in huis blijft met alle herinneringen. En zo is het kringetje weer rond! Toch komen we vanzelf de dag weer door en dan denk ik maar “Verdriet zie je niet, je bent het. Soms went het, soms niet ”
Liefs van Anna.
marianne13

12-02-2012 12:21

wat zit ik er doorheen, verdriet lijkt wel groter te worden, 9 maanden verder, 14 februari onze trouwdag, 5 jaar gelden, op stel en sprong getrouwd na heel slecht nieuws dat de longkanker na vijf weer terug was. Haar grootste wens was om te trouwen, dit gaf ons kracht om door te gaan, wat een feest was dat, wat hebben wij genoten,
mijn Valentijn, dan toch zo plotstklap overlijden, alleen door de behandel methode, teveel schade aangericht met bestralen, geen kanker meer te vinden, maar overleden aan het behandelen, long gewoon afgestorven en niemand die het heeft ontdekt, ben nu zo boos, voor het eerst, onderzoek loopt nog, wordt gelukkig wat aan gedaan voor allen die nog moeten volgen. Hoe komt het nu toch dat ik zo diep zit, dacht dat ik wel het ergste had gehad, ben zelfs boor op haar, voor het eerst, dat ze zo maar dood ging en mij hier alleen laat.
Heb in maanden niet zo gehuild, wil me niet zo rot voelen, wanhopig, ziek voel ik me nu.
Wat een klote weer, hier in Amsterdam is het licht aan het sneeuwen, wil met de auto weg, maar weet niet of het straks erger wordt, dus glad is al voor gewaarschuwd,
vond dat nooit een probleem, maar nu lijkt het wel of alles een probleem gaat worden, waar is mijn kracht gebleven vraag ik me nu af, morgen gelukkig weer naar het werk,
wat een mazzel dat ik dit nog moet, morgen heeft niemand door hoe ik me de afgelopen dagen heb gevoeld.
Idereen gaat gewoon door, af en toe lijkt het net of zij niet heeft bestaan, heb ik hier al eerder gelezen en dat klopt dus.
Alleen de mensen die alleen achterblijven weten wat ik nu bedoel, net als die weekende, zo zitten ze vol en zo hoor je niemand.
Natuurlijk moet ik nu zelf omhoog komen, maar nu gaat het dus even niet,
fijn dat jullie er zijn.
anel

12-02-2012 15:13

Hallo,lieve allemaal.
Wat zijn die weekenden vreselijk.
Kom eigenlijk nergens toe,heb totaal geen puf.
En het missen wordt steeds erger.
Ook zijn er nu problemen bij dochter,dus dat komt er ook nog bij.
Heel veel sterkte en een knuffel voor jullie allemaal,
liefs van Anel.
Ria

12-02-2012 18:25

Lieve Lies
Inderdaad onze mannen weten waarom we verdriet hebben…..dat is houden van.
Lieve Marianne
Ja vreemd hè dat denk ik ook steeds, morgen loop ik weer buiten en dan weet niemand hoeveel verdriet
Ik het weekend had, en nog heb natuurlijk.
De 14e zal voor jou een moeilijke dag worden, maar lieverd je bent niet alleen, die dag brand ik een extra kaarsje,
ik heb voor de 14e een groot rood hart gekocht en een kaars in de vorm van een hart, dat ga ik bij Ad op de
begraafplaats zetten.
Ik was vandaag wel met mijn auto weg, ik hield het binnen niet meer uit, maar het begon net super glad te worden,
ik was weer blij om thuis te zijn.
Liefs Ria
Truus Verbeek-van Dam (57jr)

13-02-2012 16:01

Hallo allemaal,
Ja morgen is het precies 9 maanden dat mijn Hans er niet meer is.
Ga morgen ook naar het graf het vriest niet meer, dus kan bloemen neer zetten voor Valentijnsdag.
En van het weekend vind ik zondag de ergste dag, vooral nu in deze winterperiode.
Als het mooi weer ga je naar buiten, wat in de tuin werken ofzo, of lekker in het zonnetje zitten met een glas drinken.
Ja het valt allemaal wel, maar niet mee zeggen we dan.
Maar we gaan door met overleven toch.
Sterkte allemaal morgen.

Weekend

Ria

anna

Ria

Jo

lies49

anna

marianne13

anel

Ria

Truus Verbeek-van Dam (57jr)