geen belangstelling na verlies schoonzus

julia brieffies

11-02-2012 14:03

Ik zou graag willen weten of er meer mensen zijn die hetzelfde hebben ervaren als wij na het overlijden van een schoonzus.
Het is dus geen directe familie (ouder, broer, zus of kind)
Maar het is wel je broer die nu alleen achterblijft en verdriet heeft.
Onze ervaring is dat in onze omgeving (collega's, vrienden, familie) er bijna niemand begrijpt dat mij dit zo zeer doet.
Het is nog mijn enige broer (ik heb al twee broers overleden).
Ik ben net 53 jaar.
In de familie van mijn man zijn ook al twee zussen overleden, allebei op 52 jarige leeftijd.
Ook hij heeft n u nog 1 broer.
Op het werk is er bijna niemand die je condoleert of belangstelling toont.
Onze “vrienden”sturen wel een onpersoonlijk mailtje maar er is niemand die belt of langskomt.
Ik wil zo graag mijn verhaal kwijt, maar kan dan nergens.
Hoe koud en onpersoonlijk wordt de wereld met mobieljtes en internet!
Julia
nico

11-02-2012 14:25

hallo
Tineke53

11-02-2012 15:25

Beste Julia,
Mijn oprechte deelneming met het overlijden van je schoonzus. Een van de weinige familieleden die je nog had.
Het verdriet dat jouw broer heeft is enorm.
Het liefste dat je hebt te moeten afstaan aan de dood is onwerkelijk, bizar.
Het doet jou ook veel, je ziet immers het verdriet van je nog enige broer?
Dat andere mensen, die nog “gewoon” leven zo met het overlijden omgaan is voor jou (en dat is/was voor mij ook) niet te bevatten.
Je bent extra gevoelig hierin vlak na een overlijden.
Kijk de wereld eens verder leven en ik dan…..je maakt iets verschrikkelijks mee, maar anderen lopen fluitend verder.
Toch is het jullie overkomen. En moet je ook ermee verder, met dat grote gemis.
Niet iedereen staat erbij stil wat het voor jou/jullie is.Je verwachtingspatroon naar 0,0 zetten zou misschien helpen. Mij hielp het wel op een gegeven ogenblik.
Ik kon er ook niet bij…..Ja om je heen heb je wel mensen gelukkig, waar je je verhaal kwijt kunt. Maar niet overal.
Zo is het nu eenmaal, maar het doet wel pijn. Je zou het zo graag anders willen.
Weet, dat wij hier op het forum een luisterend oor hebben en ook weten wat het is, om iemand die je lief hebt te moeten missen.
Ik wens je heel veel kracht en warmte toe, in het bijzonder ook voor je broer.
Warme groet, Tineke
Julia Brieffies

11-02-2012 16:33

Tineke,
Met tranen in mijn ogen heb ik jouw bericht gelezen.
Het doet mij goed dat er iemand is die het begrijpt.
Jouw bericht is het liefste wat ik in deze situatie heb ervaren.
Heel erg bedankt hiervoor!
Groet Julia
Ria

11-02-2012 16:44

Lieve Julia
Een Schoonzus is toch wel familie en kan zelfs heel dichtbij je staan, ik begrijp je heel goed.
dat mensen in jou omgeving dat niet begrijpen zegt meer over hun dan over jou.
Mijn lieve man Ad is 14 oktober plotseling overleden, ik geloof dat veel mensen ook mijn verdriet
niet begrijpen.
Inderdaad een hele onpersoonlijke wereld van mobieltjes en internet.
Ik hoop dat je hier je verhaal kwijt kan, we hebben allemaal hetzelfde verdriet, dus begrijpen we elkaar.
Liefs Ria
Tineke53

11-02-2012 20:03

Fijn Julia, dat je je door mijn woorden gesteund voelt.
Weet je dat dat juist mij weer kracht geeft om verder te gaan?
De dingen vanuiit je hart zeggen…van mens tot mens. Door wat je hebt meegemaakt andere mensen ook kunnen troosten, ermee kunnen praten.
Na het overlijden van mijn man, nu drie jaar geleden, (we waren allebei 55 jaar) vroeg ik me meerdere malen af en nu nog steeds eigenlijk: is dit mij, is dit ons overkomen?
Je basisgevoel veiligheid, dat weg is. Het compleet uit balans zijn.
Zoveel verdriet…..maar toch ook daarnaast nu, (ik heb er al eens meer over geschreven) dankbaarheid voor wat je gehad hebt.
Juist hij koos mij uit om zijn vrouw te zijn. Er had ook eerder iets kunnen gebeuren. Met mij, met hem.
Ik denk dat jullie dit ook wel hebben, is het nu al voorbij? Het had voor mij en ook voor jullie nog wel langer mogen duren…..
Uitleggen aan anderen, dat is erg moeilijk. Woorden van voorheen hebben andere betekenissen gekregen. Het dekt de lading niet. Zo groots, zo veelomvattend, zo ongrijpbaar……Verdriet dat je zo weer kan overweldigen, vooral bij belangrijke gebeurtenissen met de kinderen. Net golven, weeen, ze komen en ze gaan dan gelukkig ook weer…
In het eerst niet. Dan overheerst het verdriet en soms heel even een beter moment.
Gelukkig komen die tussen aanhalingstekens betere momenten naarmate de tijd vordert vaker voor en weet je dat na een slechte dag wel weer een betere dag komt. Maar het gemis, dat blijft …… wat mis je degene van wie je zielsveel houdt!!!!!!!
Vaak weten mensen ook niet wat ze ermee aan moeten……
Ach, Julia, probeer je er maar niet zoveel van aan te trekken…..het is zoals het is. Zodra je je er aan gaat “ergeren”, het gaat benoemen (en dat is vaak met zoveel dingen) dan verlang je van de ander “gewenst gedrag”, dan word je de “eiser”
Het is eigenlijk veel makkelijker te bedenken: je verandert er niets aan, mensen zijn zoals ze zijn. Je wordt dan zelf ook een stuk rustiger…
Het kost al energie genoeg, het rouwen, moeten wij ons dan ook nog gaan bezighouden met mensen die het niet begrijpen en niet reageren zoals wij dat graag zouden willen?
Lieve Julia, er zijn genoeg mensen die je wel begrijpen. Hier, op het forum. Schrijf het maar van je af en stuur anders een privéberichtje..
Liefs Tineke
lies49

12-02-2012 10:39

Lieve Julia,
Wat heb jij al veel meegemaakt.En nu heb je het verdriet om het gemis en de leegte van je broer aan te zien.Het enige wat je kunt doen,is er voor hem zijn.Hem te laten praten over haar en laten merken ,dat jij hem niet alleen laat met dit verdriet.
Ja,het is een eenzame weg,daar ben ik inmiddels ook achter.Mijn man is 7 maanden geleden overleden.Hij had 1 broer,maar die heb ik nooit gekend.Is al 25 jaar geleden overleden en zijn ouders zijn al lang dood.Ik heb zelf 3 broers,waarvan ik met 1 een goed contact heb.
Mijn man was mijn basis,zoals Tineke schrijft,waarbij ik me 15 jaar veilig en geborgen voelde.En na een ziekbed van 4 maanden is hij overleden(63 jaar) en veel te jong.We hebben elkaar te kort gekend,maar ik heb wel echte liefde ervaren.iemand die er onvoorwaardelijk voor je is,maar dat is voor anderen heel moeilijk of niet in te schatten.Af en toe heb ik het gevoel of hij zelfs niet bestaan heeft,opgelost in de mist .Terwijl hij iedere minuut in mijn gedachten is.
Ja,dat is hard,maar zo schijnt het te werken.Maar hij blijft het mooiste,wat ik heb mogen meemaken in mijn leven.En ik hoop,dat ik ook weer terug kan denken aan de mooie herinneringen,die ik heb.Voorlopig blijft het ziekbed me het meeste bij.
Veel mensen vinden het moeilijk om er over te praten en zelf vind ik het ook moeilijk.Ik wil anderen niet teveel lastig vallen met het gemis.Ik heb gemerkt,dat de angst(dit kan mij ook gebeuren)soms verlammend kan werken.
De enigen met wie ik er wel over kan praten zijn zijn 2 dochters.Met de een wat beter dan de andere.
Ik weet niet waneer je schoonzus overleden,maar ik hoop dat jij er zult zijn voor je broer.En dat ik vind het geweldig ,dat jij dit doet.
Liefs Lies
Tineke53

12-02-2012 16:33

Lieve Lies,
Dat had ik ook…in het eerst..het ziekbed. En ik kon niet verder denken. Alleen die maanden. En ervoor? Langzamerhand kwam dat weer terug.
Ik kon dingen opmaken uit mails, hee, waren we toen daar? Hebben we toen dat gedaan?
Echt, Lies, naarmate de tijd vordert krijg je meer overzicht. Al blijft het voor altijd bij je……..het lijden en het mede lijden. Wat trots ben ik op mijn man, die dit moest volbrengen en het heeft volbracht.
Lies, alle anderen….sterkte weer voor vandaag…..
Liefs Tineke
lies49

12-02-2012 18:07

Lieve Tineke,
Bedankt voor je mail.Ja,dat lijden en mede lijden.Je bent zo machteloos tijdens zo'n ziekbed.Philip was heel onzeker en steunde helemaal op mij.Vond ik niet erg,maar heel “gewoon”.Ik heb als een leeuw voor hem gevochten,steeds de gesprekken met artsen en verpleegkundigen,verzorgenden.13 weken lang.Ik heb het gedaan met alle liefde die ik in me had.Maar het heeft niets geholpen, ik heb hem wel mijn onvoorwaardelijke liefde laten zien en bleef rustig en kalm.Thuis was ik een wrak,maar dat hoefde hij niet te weten.Ik heb alles opgeschreven van de laatste 4 maanden van zijn leven,ik heb hem tussendoor nog 5 weken thuis gehad.De mooiste weken van ons huwelijk.We hadden zoveel hoop,maar het ging toch mis.Omdat er op het laatste moment kanker geconstateerd werd en toen was het einde er binnen een dag.Maar ik ben nog steeds blij,dat ik er die 4 maanden voor hem ben geweest met alles wat ik kon geven.Hij heeft ook zo gevochten om terug te komen,maar tevergeefs.
Vanmiddag was ik op de begraafplaats en ik hoorde zijn stem.Geef de moed niet op,je hebt het al een jaar zo goed gedaan,ga door.En dat wik ik ook proberen,want zijn liefde is voor altijd bij me.
Liefs Lies

geen belangstelling na verlies schoonzus

julia brieffies

nico

Tineke53

Julia Brieffies

Ria

Tineke53

lies49

Tineke53

lies49