hallo allemaal
ik ben nieuw hier ,kwam hierop terecht nadat ik zocht naar een site over rouwverwerking.
mijn man joop is nu 45 dagen geleden overleden twee dagen voor kerst 2011.
hij was pas 58 jaar,hij had longkanker.
in maart 2011 was het geconstateerd ,gelukkig heb ik hem thuis kunnen verzorgen en is hij ook thuis overleden.
maar waar ik nu het meest mee zit is dat ik af en toe zo kwaad op hem ben en dan voel ik mij zo schuldig.
hebben meer mensen dit wel eens ?
ares
Lieve Ares, wat een ellendige ziekte is dat toch om je geliefde aan te verliezen. Welkom hier bij ons op het forum, goed dat je deze site gevonden hebt. Je kunt hier je verdriet van je afschrijven, en er is altijd wel iemand die reageert en met je meeleeft.
Het is helemaal niet zo gek dat je af en toe kwaad op hem bent hoor. Het is ook heel oneerlijk wat jullie is overkomen en daar mag je kwaad over zijn. En op wie moet je kwaad zijn, op de wereld, op het leven, dat is allemaal zo ongrijpbaar. Het is dus niet zo gek dat je kwaadheid af en toe de richting van je man uitgaat. Ik heb ook wel eens tegen mijn Pierre zijn foto gezegd: je hebt me hier wel fijn laten zitten he…..dat idee, terwijl we ook wel weten dat onze mannen ons niet vrijwillig verlaten hebben. Mijn man is ook aan kanker overleden, darmkanker, hij is ruim 2,5 jaar ziek geweest, en heeft er alles aan gedaan om het zo lang mogelijk te rekken, hij wist al die tijd dat hij niet kon genezen, en uiteindelijk heeft hij de strijd moeten opgeven. Ik heb zoveel bewondering voor hem, dat hij al die tijd zo dapper gevochten heeft, maar soms is het ook goed om een keer kwaad te worden, dat helpt net zo goed om stoom af te blazen als huilen. Ik denk ook dat je man dat best zou begrijpen. Heel veel sterkte, en schrijf het hier maar gewoon op, veel liefs Marjolijn
Lieve Ares
Wat een moeilijke tijd, ik hoop dat je hier je verhaal kwijt kan en een beetje troost vind.
Mijn lieverd Ad is 14 oktober plotseling overleden, geen afscheid kunnen nemen helemaal niks
en boos?, nee ik kan niet boos op hem zijn dit heeft hij ook niet zo gewild, ik ben wel boos
op alles en iedereen, boos zijn past niet zo goed bij mij, maar nu ben ik soms echt boos,
ik vind het leven zo oneerlijk, mijn man was ook pas 60 jaar, we hadden nog zoveel plannen.
het gemis is vreselijk, er ligt een soort betonblok op je hart die niet meer weggaat.
Ik wens je sterkte
Liefs Ria
dank jullie wel vor jullie reactie, het is fijn om even stoom af te kunnen blazen.
ik heb een aantal van de discussies gelezen en herken er best veel in.
het is een prettig idee om af en toe van mij af te kunnen schrijven met het idee dat je bij gelijkgestemde bent en je jezelf niet sterker hoeft voor te doen dan je bent.
groet ares
Lieve Ares,
Ja hoor,heel herkenbaar mijn man is in juli 2011 overleden aan maagkanker na een ziekteperiode ,die heel heftig was in 4 maanden.Ons op het afscheid kunnen voorbereiden hebben we niet gekund,omdat we 1 dag daarvoor de diagnose kregen.Ja, ik heb ook wel eens voor zijn foto gestaan en gezegd ,hoe moet ik verder.Maar dat heeft geen zin,hij had de maanden daarvoor zo hard gevochten tegen een bacterie,dat het een wonder was dat hij dat overleefd heeft.Ja en dan kun je boos zijn op het ziekenhuis,waarom niet eerder de diagnose,op jezelf ,had ik hem niet eerder naar de huisarts moeten sturen,maar hij had eigenlijk zo weinig klachten,alleen wat futloos.
Ik had wel heel graag op een andere manier afscheid van hem willen nemen.Maar dat hebben veel ons.
Schuldig voelen heeft geen zin,jij moet door en hij heeft rust.Dus als je af en toe lacht,ja dan kun je je schuldig voelen,maar dat hoeft absoluut niet.Wij moeten doorgaan,ieder op zijn/haar manier.
Veel liefs Lies
ik wil ook graag reageren op Joop. zoals ik vanmorgen ook al meldde bij de reactie op respect vond ik dit prikbord ook bij een zoekactie op internet. Mijn man Rik is ook aan kanker overleden op 2 januari jl.
Hij heeft vorig jaar een zware chemokuur gehad en men dacht dat hij “schoon” was. Helaas was dat niet het geval
en de donderdag voor kerst hoorden wij dat het was uitgezaaid naar de hersenen. Er was niets meer aan te doen.
Op 2 januari overleed hij; hij is de laatste week nog wel thuis geweest.
Ik herken het boze gevoel wel, maar bij mij is het meer naar het ziekenhuis die ons naar huis stuurde, met de boodschap we kunnen niets vinden, uw man is schoon. Omdat wij zelf het gevoel hadden dat er iets niet goed was
hebben ze uiteindelijk verder gekeken. Op Rik ben ik niet boos, hij had zelf anders gewild. Hij had zo graag nog willen leven. Hij was 63 en wij maakten plannen voor na de pensionering. Helaas heeft het niet zo mogen zijn.
Ik vind het prettig dit prikbord te hebben gevonden, waar zovelen elkaars verdriet delen en elkaar een hart onder de riem steken.
liefs Marga
Lieve Ares en Marga,
Weer twee nieuwe namen op het prikbord, weer twee vrouwen die hun man verloren zijn. Ik hoop dat het jullie helpt je verdriet van je af te schrijven en af en toe je hart te luchten. Ik voel ook nog regelmatig boosheid, niet zozeer op mijn man Bert, maar op het lot, of hoe je het ook wilt noemen. Hij was pas 59 en stierf onverwacht en ook hij keek erg uit naar een leven zonder werken, waarin hij volop tijd zou hebben voor zijn hobby's. Helaas, het heeft niet zo mogen zijn. Jullie verdriet is nog erg vers, ik herinner me die eerste maanden als een echte nachtmerrie. Nu ben ik een half jaar verder en zijn er gelukkig af en toe momenten dat het wat beter gaat. Die tijd komt voor jullie ook.
Heel veel sterkte, meiden!
Liefs,
Marion
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's