Lieve Ilse,
Zeer bedankt voor je reactie. Ik zal je adviezen zeker opvolgen. Ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb
en dat het verdriet en het gemis nu pas begint. Het lezen van berichten van zoveel mensen die hetzelfde meemaken geeft veel herkenning en steun. Ik vind het bijzonder dat er zo'n prikbord is, waar je gewoon kunt melden wat je meemaakt en hoe je je voelt. Veel liefs, Marga
Lieve Therese,
ik lees verbijsterend jou bericht, en heb er bijna geen woorden voor, wil je alle liefs en de kracht die ik nu nog heb schenken.
Nog geen 50 jaar en dan zo uit het leven geplukt, en dat zo onverwachts.
10 september was de geboorte dag van mijn moeder, dus die datum blijft me wel in gedachte, voor jou ook, dan wel op een heel andere manier.
Wel fijn dat ze je gesteund hebben op je werk, dat zijn vaak ook dingen die bij al je verdriet er nog boven op komen.
Ja die puinhoop in je hoofd en het zeer slechte slapen herken ik zeer zeker. Vraag me ook af of de paniek aanvallen, die ik heb ooit
minder worden.
Lieve Therese, ik wens je veel liefs en sterkte toe,
Knuffel Sandra.
Lieve Sandra.
Dank voor je bericht.Ja het is voor iedereen heftig. Vorige week heb ik me ziek gemeld omdat ik ineens besefte dat ik mezelf verstopte. Werken is tenslotte de beste medicijn heb ik altijd geleerd. Ik kom half 5 thuis van m'n werk, dus stort ik me op het poetswerk thuis. Eerst deden we dat samen dan koffie en gezellig de werkdag bespreken. Nu sta je er alleen voor en ja het is vermoeiend. Heb geen kinderen, dus probeer heel m'n liefde in de veestapel te stoppen. Dikwijls lig ik om half 9 doodmoe op bed. Ben heel blij dat ik nu 40 uur werk. Ik moet er niet aan denken afhankelijk te zijn.Als het niet anders kan oke. Dus ik heb gewoon geen tijd genomen om te rouwen. Praten doe ik er ook weinig over. Denk dat ik bang ben mensen in verlegenheid te brengen of zoiets. Nu werk ik even 3 halve dagen en heb me aangemeld bij ‘n rouwpraatgroep. 28-02 kan ik op intake gesprek. Ik hoop dat jou dag ’n beetje lichter was als gisteren. Het kost veel tijd om alles op 'n rijtje te krijgen. Sandra nog bedankt voor je reactie en veel liefs Theresexxxxxxxxxx
Lieve Marga en Therese,
Marga,dat je het niet kan bevatten is heel normaal,hoor.Ik had na 3 maanden nog het idee dat ik de hoofdrol had in een slechte film en dat Philip wel weer terug zou komen.Dit kon niet waar zijn.Je zult merken in de loop van de maanden,dat het jammer genoeg wel waar is.Wat mij geholpen heeft om erg bij de dag te leven.Als ik de avond maar haal,dan zie ik morgen wel weer.Inmiddels denk ik in weken en soms in maanden.Maar voor mij is het al ruim 7 maanden geleden,dat mijn man overleed.Probeer een beetje structuur in je dagen te brengen en lukt het niet,dan is het ook niet erg.Het komt zoals het komt.Langzaam zal de mist en de verwarring optrekken en zul je de wereld weer gaan zien.Zonder je lieverd,maar je moet verder.Stapje voor stapje,soms helemaal niks en dan weer iets beter.
Therese,goed dat je wat minder bent gaan werken.Kan je lichaam even bijtanken,probeer er over te praten,huil,brul,mar krop het niet op.Als je dat kunt tenminste.Goed dat je naar een rouwgroep gaat,zul je vast herkenning vinden.
Sandra,de paniekaanvallen zullen ook langzaam minder worden.Je bent wel sneller uit je evenwicht,maar het wordt minder.Maar dat duurt een tijdje.Slecht slapen hoort er bij,heb ik ook lang gedaan.Maar het gaat gelukkig nu beter.
Meiden,het kost tijd en nog eens tijd.
Liefs Lies
Lieve Lies.
Dank voor je reactie.Huilen en gillen dat is me nog maar 1 maal overkomen. En dat lucht zeker op. Ik snap er niets van normaal ben ik ‘n heel open persoon, maar nu ben ik helemaal geblokkeerd. Voel constant in m’n keel dat ik moet huilen maar er gebeurd niets. Zo raar. Ik lees nu al 'n paar weken mee op deze site
dus vind ook hier herkenning. Elke seconde is Wil in m'n gedachten, Inslapen is moeilijk. Hebben jullie toevallig ook als je in bed ligt, dat het net is dat je hart op hol slaat. Best eng. Bedankt voor jullie steun.
Liefs Theresexxxxxxxxxxxxxxxxxx
Lieve Therese
De eerste paar weken had ik ook moeite om mijn gevoel te laten gaan, ik had het idee dat het nog niet goed doordrong en dat heb ik soms nog wel,
nu kan ik wel huilen, ik ben nu eigenlijk dubbel zo emotioneel.
dus het is wel herkenbaar, mensen zitten vreemd in elkaar, maar bij dit intense verdriet weet je toch nooit van te voren hoe je gaat reageren.
Dat Wil altijd in je gedachte is, vind ik ook normaal, Ad is ook altijd in mijn gedachte, geen minuut en geen seconde dat ik niet aan hem denk
misschien moet dat slijten? maar ook daar schrik ik dan weer van, ik wil helemaal niet dat het slijt.
Die hartkloppingen schijnen er ook bij te horen, het is ook allemaal niet niks wat we meemaken, we zijn het liefste kwijt wat we hadden
en dan het besef…….nooit meer.
Liefs Ria
Lieve Therese,
Ook ik heb geen kinderen, een groot gemis, en begrijp je heel goed.
Ik heb nog zoveel liefde te geven en kan dat niet kwijt, raar he. Ken jij dat gevoel?
Fijn dat je steun en kracht uit de diertjes kunt halen.
Ik wilde ook graag echt met iemand praten en heb bij mij in de buurt gekeken voor een praatgroep,
helaas woon ik zins kort in een klein dorpje en geeft het zoiets hier niet.
Praten doe ik er ook niet veel over, ik wil niet dat ze denken: ja hoor daar komt ze weer.
Mensen vragen 1,2 3 keer hoe het gaat en denken dan vaak, ja hup nu moet ze verder, geen gezeur.
Maar Therese, zo werkt het voor mij niet.
Bij ons thuis zeiden ze ook altijd dat werken je door veel heen helpt, het leidt je af.
Toch ben ik ook van mening dat rust en zeker een beetje nachtrust ons goed doet, proberen om wat te ontspannen,
ik probeer ook naar buiten te gaan, wat wandelen, niet zo leuk alleen, ik ken hier eigenlijk nog geen mens,
maar ik zet door, pfff.
Ik probeer goed raad weg te geven, maar mij lukt het zelf ook nog niet echt.
Ben zo blij met dit bord, ff uilaat-klep.
Lieve Therese, vandaag veel steun en kracht, voor een nieuwe dag.
Knuffel Sandra.
Lieve Allemaal
Sandra ik herken precies wat je schrijft. Ook ik woon in 'n dorp,en volgens mij heeft ieder dorp
'
n huisarts met hulpinstanties, zoals maatschappelijk werk. Wel heb ik '
t geluk dat ik 2 zussen en '
n broer heb in het zelfde dorp. Daarbij woon ik ook nog in de leukste straat van Nederland. Iedereen wil goed doen. Steun te over. Maar na 5 maanden wordt verwacht nu kom zelf maar eens. Of zou dat tussen m'n oren zitten? kan ook natuurlijk. Ik ga wel eens op bezoek, maar heb er weinig fut meer voor. We hebben wel 'n lichtpuntje, Het wordt beter weer. Ook herken ik van goede raad geven en proberen iemand op te fleuren, terwijl we zelf met hetzelfde probleem zitten. Ik schuif het meestal weg met alles komt goed, Gek zitten we toch in elkaar he. Ria en Anel ik zou bijna schrijven blij dat jullie ook hartkloppingen hebben. Maar dat bedoel ik natuurlijk niet. Ik ben blij dat ik weet dat het stress is. Dank voor jullie reactie.
Ik hoop voor iedereen dat je deze dag doorkomt met Warmte,Liefde. En veel steun ,
Liefs Theresexxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's