respect

tavale@live.nl

06-02-2012 14:20

Hoi lieve mensen.
Ik zal me eerst voorstellen,Therese is m'n naam en ik ben jullie al ‘n dikke week aan ’t volgen,
zonder dat ik er tussen durf te komen. Maar wat ik lees is heel herkenbaar voor me. en doet me ook goed
. Mijn man is 10 september na anderhalve week slapend op intensive care plots overleden,
ten gevolge van ‘n legionella bacterie. 2 weken na de crematie heb ik m’n werk al hervat. ik heb er 20 uur bijgekregen,om het financieel rond te krijgen. Het gevoel dat ik nu heb is dat ik 't niet meer weet. Ik mis Wil vreselijk maar die puinhoop in je hoofd zeg.Wil zou komende Vrijdag 50 worden.Zelf zit ik in de zorg. Dus ik weet hoeveel mensen zitten te wachten. Snap er niks van.
Veel respect heb ik voor jullie dat jullie bij elkaar toch weer 'n lichtpuntje weten te creeren.
Groeten Therese.
lies49

06-02-2012 14:44

Lieve Therese,
Wat een vreselijk verhaal.Zo jong en dan zo onverwacht je man kwijt te raken.En dan zo snel weer aan het werk te gaan.Ik kan me voorstellen,dat je er nu helemaal doorheen zit.de eerste maanden zijn toch een soort roes,waarin je leeft.Waarschijnelijk om je te beschermen tegen het verdriet en het gemis,denk ik wel eens.Maar dan komt het:nooit meer.En vul maar in…
Ja,in je hoofd een puinhoop.Ik heb weleens gedacht,dat ik gek werd.Volkomen schizofreen.Continu beelden in mijn hoofd van Philip's ziekte en het verleden en dan nog enigszins te moeten functioneren in de gewone wereld.En ik werk niet meer,ik heb enorme bewondering dat jij dat wel kunt en dat je ook nog kan concentreren.En in de zorg werken lijkt me zwaar en steeds openstaan voor problemen van anderen,terwijl je hoofd zo vol zit.
Jij verdient respect.
Ik zou zeggen :kom vaak op het prikbord en stort je hart uit. We maken allemaal hetzelfde proces door,de een doet dat weer anders dan de ander.Maar we begrijpen elkaar wel en kunnen elkaar tot steun zijn.
Liefs Lies
Nanneke

06-02-2012 15:27

weg
MarionW

06-02-2012 15:30

Lieve Therese,
Wat erg om je man zo te moeten verliezen, en zo jong nog. Schrijf hier op het prikbord zo vaak je wilt, wij proberen elkaar te steunen. Niks is gek, we zitten in het zelfde schuitje en proberen er te zijn voor elkaar.
Wat werken betreft klinkt het heftig, 20 uur erbij en al weer zo snel begonnen. Je voelt zelf het beste aan wat wel en wat niet kan, maar als het te zwaar voor je is, aarzel dan niet om het te bespreken op je werk. Je moet nu proberen goed voor jezelf te zorgen.
Heel veel sterkte Therese!
Liefs,
Marion
Ria

06-02-2012 17:41

Lieve Therese
Wat vreselijk pas 49 jaar wat is het leven toch oneerlijk, mijn Ad is ook plotseling overleden hij was ook pas 60 jaar,
ik ken het gevoel, die puinhoop in je hoofd en die pijn in je hart.
dat lichtpuntje zie ik zelf nog niet zo, maar het is ook pas drie maanden geleden, van nature ben ik erg positief
maar dat is nu ver te zoeken.
Knap dat je weer aan het werk bent gegaan,
Vrijdag zal een zware dag voor je worden, Ad is 20 oktober begraven en was was 21 oktober jarig, soms lijkt het wel of het gemis erger is dan in het begin.
ik wens je heel veel sterkte.
Liefs Ria.
Ilse Stremme

06-02-2012 19:35

Lieve Therese,
Moeilijk he, om dat te omschrijven, wat door je lichaam woekert. Dan weer intens, dan weer oppervlakkig. Van boos, soms lachen en het gevolg een diepe dip. Wispelturig, kort lontje, druk van het werk, lijfelijke pijn en niet weten wat je wel en niet zou willen. Dat is de weg van rouwen, die telkens een stapje vooruit gaat, soms zelfs twee en soms weer in de achteruitversnelling. Maar zit er niet mee, laat het komen, maak je niet ongerust, probeer goed te eten. Al is het maar met gezonde snacks, die je op de tafel laat staan, zodat het toch binnen komt. De stilte, probeer die te doorbreken of soms gewoon toe te laten. Ergens komt er een punt, dat het je beter af gaat, dan ineens voel jij je wat beter en denk je zelfs positiever. Dat komt, echt. Maar in de tussentijd, neem je tijd.
Liefs, Ilse.
Marjolijn

06-02-2012 20:33

Lieve Therese, goed dat je hier terecht gekomen bent. Wat erg voor je dat je man zo plotseling is overleden, ik kan me zo goed voorstellen dat je het niet meer weet. Het is ook nog maar zo kort he, nog geen half jaar. Je zit nog helemaal in de achtbaan van ongeloof, soms doordringen, diepe wanhoop, moe, ellendig en noem maar op.
Ik hoop dat je wat afleiding in je werk hebt. Het is zwaar werk in de zorg, maar juist daarom kan het jou helpen om heel even met iets anders bezig te zijn. Ik ben ook de week na de begrafenis van mijn Pierre weer gaan werken, mij heeft dat echt geholpen. Daarnaast moet je inderdaad ook goed voor jezelf zorgen he meid, en proberen te ontspannen, voor zover dat dan lukt. En heel langzaam en voorzichtig komen er dan soms weer wat lichtpuntjes op je pad, En laat het tussen die lichtpuntjes maar gewoon op je afkomen, en schrijf het hier maar van je af, hier vindt niemand iets gek en je wordt hier niet veroordeeld, we leven met elkaar mee en proberen elkaar zo veel mogelijk te steunen. Ik hoop dat je verder ook lieve mensen om je heen hebt die je helpen en je erdoor heen trekken. Heel veel liefs Marjolijn
tavale@live.nl

07-02-2012 12:21

Lieve meiden.
dank voor jullie antwoord. hartverwarmend.Weet niet goed wat te zeggen. Ja we zitten allen in 't zelfde
schuitje.Maar ieder reageert er anders op.Ik was gisteren zo radeloos dat ik hele dag achter de computer
heb gezeten op zoek naar iets om hier uit te komen. Zo kwam ik bij jullie terecht.Nu ga ik me inschrijven
voor 'n rouwverwerkings praatgroep in de buurt.En ook kwam ik Reikie tegen. Gisteren gelijk gebeld en kon de zelfde avond komen. Ik blijf daar voorlopig maar eens komen,Wat heb ik te verliezen. Baat het niet het
schaad ook niet. Ik zou zo graag eens flink willen huilen en gillen. maar het is totaal geblokkeerd.
Tegen Nanneke zou ik willen zeggen. Meid even terug naar de huisarts het is wel duidelijk dat je niet
de goede anti depressiva hebt. Doen he!. Veel liefs Therese.
marga

08-02-2012 11:10

beste allemaal,
ik lees vandaag voor het eerst alle berichtjes op dit prikbord toen ik op zoek was naar wat troost.
mijn man Rik is op 2 januari jl. op 63-jarige leeftijd overleden aan blaaskanker, uitgezaaid naar de hersenen.
Op donderdag voor kerst hoorden we dat het ongeneeslijk was en op 2 januari was hij er niet meer.
Hij is deze laatste week thuis geweest.
Ik kan het nog steeds niet helemaal bevatten. Op dit prikbord lees ik berichten van mensen die allemaal
een geliefde hebben verloren en hoe zij er mee omgaan. Ik heb veel bewondering voor de sterke kracht
die uit veel berichten lees en zie ook dat ik niet de enige persoon ben die met een zo groot verlies moet omgaan.
liefs marga
Ilse Stremme

08-02-2012 22:26

Lieve Marga,
Het is heel kort voor je geleden en ik kan mij als de dag van gisteren heugen, hoe het nu voor jou moet zijn. Het wordt een weg met alle emoties, die een mens maar in zich kan hebben, die als een rollercoaster door je lichaam en geest zullen gaan. Van vertwijfeling tot woede, van intense pijn, die lijfelijk aan voelt tot een zeer kort lontje. Alles gaat de revue voorbij. Lijkt wel geen einde aan te komen. Probeer wat ritme in de dag te maken. Zorg voor gezonde snacks in huis, waardoor je gewoon wat kunt snoepen. Eten wordt toch niets, dus maak je daar niet druk om.
Al met al zul je steeds een stapje vooruit maken en soms ook weer achteruit. Dippen die je overvallen, montere dagen, die je doen verwonderen. Zorg voor aanloop en ga op bezoek. Zorg goed voor jezelf. Verwen jezelf met wat lekkers of leuks.
Het gaat straks steeds iets beter, maar het zal niet zomaar wennen. Voel dat je er mag zijn. Merk dat je niet alleen bent. Alles komt zoals het komt. Laat het gebeuren.
Liefs, Ilse.

respect

tavale@live.nl

lies49

Nanneke

MarionW

Ria

Ilse Stremme

Marjolijn

tavale@live.nl

marga

Ilse Stremme