Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
MarionW
Lieve Ilse,
Ik hoop dat de mooie herinneringen aan Piet je geholpen hebben om deze dag door te komen.
Liefs,
Marion
Lieve Truus,
Het leven neemt z'n loop en daarin zijn ontberingen en zijn hoogtepunten. M'n mannetje is altijd bij mij, in mijn hart, in mijn gedachten. Dat ik zo'n lange tijd van hem heb mogen genieten, dat is gewoon fijn geweest. Dat kan niemand mij meer afnemen. Echte liefde heb ik met hem gekend en ja, dat is waar ik mijn herinneringen aan geef. Wil niet meer aan zijn laatste stukje leven denken, maar aan alles wat wij samen hadden en dat was veel en intensief. Met vele vrienden, familieleden, kennissen, kinderen, kleinkinderen. Het was goed en ik mag hier nog een tijdje op deze bol zijn. Dat kan ik dan beter uitbuiten, dan thuis zitten. Zo zit ik in elkaar en ik hoop, dat er straks meerdere van dit prikbord zover komen.
Wens jou een goede nachtrust, terwijl dat niet gemakkelijk zal gaan.
Maar je het toewensen dat doe ik het zeker,
Ilse.
Lieve Ilse,
Dank je wel voor je bericht. Ik moet inderdaad weer de zonnige kant van het leven op te pakken. Soms gaat het goed en dan weer een dag wat minder.
Na een kleindochter van bijna 7 jaar krijg er in mei een kleinzoontje bij, haar broertje dus. En moet proberen daar mij te volste op te verheugen, maar tot nu toe heb ik nog steeds bij alle dingen waar ik me op verheug, komt dat ene dat niet meer kunnen delen met, om de hoek kijken. Maar ja wat zijn 9 maanden. Op valentijnsdag is Hans precies 9 maanden dood.
Alhoewel ik weet dat hem “gelukkig”een lange lijdensweg is bespaart, en hij 1 maand na de tijding dat er niets meer aan te doen, rustig ingeslapen, was de klap zo hard.
Maar ik probeer er het beste van te maken, en dan zal steeds beter gaan, met alle fijne herinneringen in mijn achterhoods.
Groetjes Truus
Lieve Truus,
Er is hem echt een lijdensweg bespaart en dat wil je niemand laten meemaken. Juist als je zoveel van iemand houdt, wil je dat al helemaal niet.
Natuurlijk ondervind je nog steeds bij alles wat heuglijk of juist niet, dat je niet meer samen erover kunt hebben. Dat je daardoor zelfs een dip kunt krijgen. Maar als ik naar mijzelf kijk, weet ik, dat mijn man soms in een deuk van mij zou hebben gelegen het afgelopen jaar. Niet vanwege mijn intense verdriet en pijn, maar alle dingen die ik gedaan en niet gedaan heb. Hij had de humor er van gezien.
Ondertussen gaat de tijd erg snel en lijkt het voor jou nu soms aan je voorbij te glijden…..maar er komen momenten, dat je weer de dagen gaat leven….gewoon leven….met een weemoed, die in je thuis lijkt te horen….maar ook van steeds meer weer genieten van alles wat er nog wel is….blijf open staan…blijf proberen….het komt, echt…
Liefs, Ilse.
Lieve Ilse,
Je hebt helemaal gelijk, ik ben ook zeker blij dat hem een lange lijdensweg bespaart is gebleven.
Want als het leven lijden word, is het lijden geen leven meer toch.
En gelukkig is hij rustig in bijzijn van mij, onze dochter, zijn broer en vrouw, en zijn oudste zus met man, ingeslapen.
Ik zag er vreselijk tegen op, maar ben achteraf toch “blij”dat ik tot het echte einde bij hem ben geweest.
Het ergste was dat hij niet meer bij het trouwen van onze dochter kon zijn, die is getrouwd op 24 juni 2011, dus 1 maand en 10 dagen na het overlijden.
Maar Hans heeft op zijn netvlies toch het eea van het trouwen meegekregen. Mij n dochter had voor hem een fotoboekje gemaakt, met daarin een foto van haa jurk, foto van trouwpak van onze schoondochter, van de trouwauto etc. En ik daar erg blij mee dat ze dat heeft gedaan.
Hij is ook begraven in het pak wat hij met haar trouwen aan zou hebben.
En ik probeer er ook inderdaad het beste van te maken hoor, blijf niet achter de graniums zitten, ja nu met het koude weer wat meer natuurlijk.
Ik heb zelf geen rijbewijs dus moet alles op de fiets doen, maar heb mezelf inmiddels een E-bike aangeschaft, ideaal moet ik zeggen.
Hans zou ook niet willen dat ik konstant bij de pakken neer zou zitten.
Ik wens jou ook sterkte. Liefs Truus
Lieve Nanneke,
Ja ik weet van geen leven zonder Hans, we waren allebeide 17 jr toen we verkering kregen. We waren allebei elkaars 1e liefde. En dat is altijd zo gebleven.
Ik ben in mijn langer met zijn 2en geweest dan alleen. We zijn 40 jaar samen geweest. Inclusief verkering en verlovingstijd.
Dus voor was hij inderdaad super goed en lief.
En nu moet ik een leven voor mij alleen opbouwen en dat zal gaan met vallen en opstaan.
Maar ik vind wel dat als iemand jong overlijd is het moeilijk om daar vrede mee te krijgen, als iemand die 80 of 90 jr is.
Het verdriet is er uiteraard niet minder om tuurlijk.
Heel veel sterkte allemaal met de verwerking van alles.
Liefs Truus
