Lieve allemaal en daarbij niemand uitgezonderd,
Iets minder dan een jaar geleden schreef ik het volgende:
Elke dag is een dag
Soms als zovelen
Soms ook totaal anders dan verwacht
Door de dag heen gebeuren veel dingen
Bij alles wat er gebeurt
Wordt gelachen en getreurd
Elke dag is een dag
Lijkt soms als zovelen
Toch altijd een andere inhoud
Dat zijn eigen waarde behoud
Sommige zijn zo intens
Dat ze gebrand zijn op je lens
Elke dag is een dag
Is nooit als zovelen
Als je de dag ook echt beleeft
Dan merk je dat de dag je ook veel geeft
Tijdens zo'n dag niet gelachen
Is een dag niet geleefd.
Dit schreef ik nog geen maand na het overlijden van mijn man, Piet, die nu bijna een jaar niet meer aan mijn zijde is.
En daadwerkelijk, dit jaar heeft vele dagen gehad. Dagen waarbij ik veel dingen gedaan heb, die ik nu niet meer nodig ben.
Gigantische doorzakavonden/ nachten. Constant de deur uit, gelijk weer gaan werken. Daarnaast vele nare berichten, van verliezen, van ziektes, van familie en vrienden. Maar het is echt zo, een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. De humor, mijn wil om het positieve te belichten om het negatieve te plaatsen, dat heeft mij geholpen en soms ook anderen.
Juist door zoveel te verliezen, is mij des te duidelijker geworden, dat niets zeker is en niets voor altijd. Dat ik enorm blij ben, dat ik zoveel geluk gekend heb, dat ik daardoor het ook zo enorm kan missen. Anders had ik niets te missen.
Het verleden is niet te herschrijven, maar de toekomst is in te vullen, door elke dag te genieten van alles wat het aan positieve dingen brengt. Voor de een is het de muziek, voor mij begint het al met die warme beker koffie ‘s morgens, waar bij mijn bejaarde hondje mij dwingend aan kijkt…logisch, die wil er dan uit. Als ik aan de wandel ga naar m’n werk en mensen groeten, die ook allemaal onderweg zijn. Een auto met pech even aan de kant drukken en dan het opgeluchte gezicht van de automobilist. De omgang met de jongeren op m'n werk. Komt regelmatig een nieuwe anekdote bij. Zelf weet ik niet, gelukkig niet, wat mijn tijd op deze bol is, maar een ding weet ik wel, dat ik er uit ga halen wat er in zit. Samen met m'n jongens, hun vrouwen, kinderen, vrienden, kennissen. Daarnaast alle mensen, die op mijn pad komen of dat nu voor even of voor de rest van mijn leven is, het is dan wel in mijn leven geweest en daar kan ik dan alleen maar dankbaar voor zijn, want anders had ik niet geweten, wat houden van is, wat liefde is, wat intens gelukkig zijn is, dat zou pas zonde zijn, terwijl het juist het mooiste is, wat je op deze bol kan ervaren.
Lieve lieve mensen hier op het prikbord, wens het jullie allemaal toe, dat gevoel te herkennen, te herinneren, te koesteren in een positieve zin.
Carpe Diem,
Ilse.