Hoi all,
Allemaal zeer herkenbaar wat ik hier lees van jullie niemand uitgezonderd.
Pfff, vind er ook niks aan, meestal wel samen thuis de avonden, lekker voor de buis en op de laptop.
Net wat je zegt Marion, toen vond ik het ook super normaal, gewoonste zaak van de wereld, soms vond ik t wel eens saai, daar kan ik me nu zo soms om schamen!
Dit is pas saai, dit is pas eenzaam!!!!! het alleen Moeten zijn! Weet niet wat ik zei toen. Maar ja toen wist ik ook nog niet beter en gelukkig maar.
Ja Lies, wat je zei, zeg ik ook zo vaak, oke, nu is het genoeg geweest, heb nu “”bewezen“” dat ik het kan , kom nu maar aub terug Johan, is mooi geweest zo.
En ja Ria ik wil ook niets liever bij Johan zijn, En over waar zijn mensen nu? herken t ook, zal je sterker vertellen, diegene toen die het hardste liepen toen Johan ziek was en vlak voor zijn sterven, en nog net daarna, maar 3 weken na begrafenis, werd er meegedeeld, zo wij kunnen niet meer meegaan in het verdriet om Johan. We nemen afstand.
Je moet zelf maar bellen als je wilt komen of komen eten, we zijn er vaak niet, we hebben het heel druk, maar je kan altijd bellen, je hoort vanzelf wel of we kunnen of niet.
IK CITEER DIT HE? Echt waar. En dan moet je nagaan dat deze zijn geweest die bij sterfbed bij Johan zijn hand hebben vastgehouden en ook gesprekken gehad hebben met hem.
Want Johan zei tegen hun als ik er niet meer ben, willen jullie aub op Annejet letten en voor haar er zijn? ik zit zo over haar in. Laat haar alsteblieft niet vallen!
In tranen geroerd waren ze, en mee snikken, ja ja Johan dat doen we, zit er niet over in enz.
Judassen zijn het!! Dus Ria, breek me de bek niet over open over sommige. grrrr.
Vandaag begrafenis gehad, gos, wat viel me dat zwaar, heb ook veel gehuild, Alles kwam weer boven, de kist die weggedragen werd, en de grond in zakken, pfffffffff.
Ben ook emotioneel helemaal op.
Liefs Annejet