Papa, waar ben je?

lies

19-11-2011 14:10

Elke keer als ik buiten ben kijk ik even omhoog
Soms naar het mooie blauw
soms naar een heldere sterrenhemel
en soms naar het grijs en grauw
Maar wat de lucht ons ook brengt
steeds vraag ik me af of jij daar ergens bent
Ergens daarboven
waar niemand het kent
Ik wil geloven dat je met ons meekijkt
en over ons waakt
Ik wil geloven dat het goed is zo
na alles wat je hebt doorgemaakt
De gedachte daaraan breekt mijn hart
keer op keer
Wat is het oneerlijk geweest
elke dag een beetje meer
En toen kwam de dag van het afscheid
voor jou een einde aan de pijn
Maar ook een einde aan je ozo geliefde gezin
en dat bij je volle bewustzijn
Ik hoop echt dat je je rust hebt gevonden
en vrede hebt met hoe het is
Ik blijf naar boven kijken, naar het mooie blauw of het grijs en grauw
want voor mij is dat van grote betekenis
Dit gedichtje heb ik onlangs geschreven. Het is nu ruim 7 weken geleden dat mijn vader overleden is, na een vreselijk ziekbed is er eind sept dmv euthanasie een einde aan zijn leven gekomen. Elke dag vraag ik me af waar hij is en kijk ik meerdere malen even omhoog……
Het is allemaal ozo moeilijk. Naast het gemis en het verdriet is er ook de zorg voor mijn moeder. Wat is het vreselijk haar zo te zien, Elke keer als ik weer naar huis ga met mijn dochtertje vind ik het vreselijk haar weer alleen achter te moeten laten….
Ook is het hele ziekbed en de euthanasie van mijn vader maar moeilijk los te laten. Hoe moet het voor hem zijn geweest…??? Je kan je er niks bij voorstellen. De vreselijke wanhoop die ik een paar dagen voor zijn overlijden in zijn ogen zag… Dat beeld staat me nog helder voor de geest, evenals een heleboel andere beelden. Tot mijn grote spijt ben ik juist het laatste beeld van ons samen kwijt, het moment van afscheid, ik zie het maar vaag voor me en van de laatste woorden, van zowel hem als van mezelf kan ik me niks meer herinneren. Het is gewoon weg, net als mijn vader. Nooit meer bij ons, maar wel voor altijd in ons hart.
Groet, lies
Nanneke

19-11-2011 19:21

Lieve Lies,
Zit met tranen in mijn ogen dit te lezen ,wat mooi en knap je zo te kunnen uiten.Voel ontzetten met je mee en hoop dat die herinneringen terug komen.Mijn schoonzoon is vorig jaar overleden ook euthansie. Marc had dat zelf besloten. Was er bij. Maar weet nog elke minmuut te herinneren. Wat wij hebben gezegd en hij. Het mooiste was dat hij vertelde dat hij ons in de maling had genomen en niet ziek was.Marc wilde ons opbeuren .
Mijn dochter weet ook gelukkig alle van minuut tot minuut.Hoop voor jou Lies dat dat ook gebeurt
Mijn man is 15 weken geleden overleden.Lijkt wel of alles om je heen weg gaat.Wens jou alle liefde van de wereld toe
Veel sterkte
Nanneke
Ria

19-11-2011 19:48

Lieve Lies, Wat een mooi gedicht, ook ik heb het met tranen zitten lezen.
Ik kan me voorstellen dat je die laatste dagen kwijt ben, het is ook zo ingrijpend, wel fijn dat jullie de kans hebben gekregen om afscheid te nemen, helaas heb ik 14 oktober de kans niet gekregen, mijn man Ad kreeg een hersenbloeding en was ineens weg…….ik zit nog met zoveel vragen en wil nog zoveel zeggen, maar weet je? Zoiets komt NOOIT uit, het is zo drastisch, ik hoop dat je net als ik hier troost kan vinden.
Liefs Ria
L

21-11-2011 13:38

Hallo Lies,
Wat een mooi gedicht en erg herkenbaar,
Ik heb zelf ook afscheid van mijn vader moeten nemen op 6 april 2011, ook door een vreselijk ziekbed. Hij is maar 63 jaar geworden.
Hij had al 1,5 jaar blaaskanker en na een hartaanval en een hersenbloeding is hij vervolgens in het ziekenhuis gekomen en was hij eenzijdig verlamd geraakt.
Na 6,5 week in het ziekenhuis werd de (onmenselijke) pijn hem te veel en hebben wij 4 april afscheid van hem moeten nemen.
Ik mis hem zo, iedere dag weer. Als ik kijk naar mijn dochter van 2,5 jaar dan doet mij het zo verdriet dat zij geen opa meer heeft.
Ik hoop dat hij mee kan kijken en dat hij ons ziet en waar kan dat hij ons helpt.
Het is zwaar en nu 7 maanden verder is de pijn van binnen niet minder. Het huilen gaat beter, maar het gemis is nog steeds ontzettend groot.
Heel veel sterkte toegewenst.
Gr. Lisenka
Lies

26-11-2011 20:42

Hoi Lisenka,
Jouw verhaal is bij mij ook erg herkenbaar… Mijn vader was ook nog veel te jong, 61 jaar. En mijn kleine meid verloor haar enige opa een paar dagen voor haar 3de verjaardag. Mij doet het ook veel verdriet dat zij hem nu al moet missen, ik ben 31 en heb nog steeds een opa… Hoe groot kan het verschil zijn?!
Mijn vader is een jaar ziek geweest, gelukkig is er geen sprake geweest van een ziekenhuisopname. Hij heeft tot het einde toe thuis kunnen blijven, in zijn eigen vertrouwde omgeving.
Ik kan me voorstellen dat je hem ook nog altijd vreselijk mist, ik denk dat dat ook nooit over zal gaan. Ik wens jou ook veel sterkte!
Nanneke en Ria, bedankt ook voor jullie reacties. Ik wens jullie veel sterkte toe met dit grote verlies!
Groet, liselore
Angela Krooswijk

20-02-2014 21:44

Papa waar ben je nou?
De laatste jaren waren stapsgewijs steeds moeilijker voor je. Een slopende ziekte COPD. Je had het zo vaak zo benauwd. Je woonde heerlijk bij ons, heerlijk samen, heerlijk in de natuur, maar …………… je kon steeds minder en wat vond je het moeilijk steeds meer uit handen te moeten geven. Ach lieverd, wat had je het daar moeilijk mee want heel je leven maakten je handen alles wat je ogen zagen en het ging niet meer. Maar je was zo blij samen met ons te zijn, dag in dag uit. Je hield van lekkere hapjes en we hebben samen heel wat lekkere bitterballen op. Zoals jij je hele leven alles voor ons, voor mij, gedaan hebt, hebben wij, heb ik alles voor je gedaan wat ik maar kon. Alles wat ik kon papa. De laatste avond, dinsdag 21 januari - ik zal het nooit vergeten en ik blijf het beeld maar voor me zien - we hadden samen nog lekker peestamp op, jij nog wel twee borden. Ik was bezig onze kamer schoon en gezellig te maken, gewoon zoals ik altijd wat bezig was. Jij riep me, jij riep hard, heel hard. Ik rende naar de keuken waar je op je stoel zat waar je altijd zat met je inhaler naast je. Je had het weer zo benauwd en zei de kachel uit te zetten. Dus, zoals ik dan altijd deed, zette ik de radiator een heel stuk naar beneden, deed de deur open en zette de afzuigkap aan. Daarna keek ik je nog aan - machteloos - en ging terug naar mijn eigen kamer. Dat had ik nooit moeten doen,. Een kwartiertje later of zo, wilde ma je een kopje koffie geven. Je zat raar en stijf op de stoel met een vreemde kleur en je mond nog open. Verdorie, ma kwam naar me toe dat het niet goed met je ging, Ik ging kijken en wist niet wat ik moest doen. Ik dacht dat je helemaal dood op je stoel zat en dat was ook zo. Belde snel 112 en later zijn ze je nog meer dan een half uur aan het reanimeren geweest maar het mocht niet baten: hartstilstand is wat ik, wat we, te horen kregen.
Veel later kwam het besef pas echt en nu, alweer vijf weken later kan ik het nog niet geloven. Ik mis je enorm en steeds wanneer ik heel veel verdriet heb, gebeurt er iets. Of ik word naar bijzondere mensen gestuurd of er komen spontaan bijzondere mensen op mijn pad met verhalen waar ik rustiger van word. Stuur je deze mensen aan papa? Er blijken mensen bij te zitten die jou kennen, die jij goed gekend hebt, waar je mee samen gewerkt hebt ………………. Ik snap er niks van. Mensen die zeggen dat jij bij me bent. Is dat zo papa? Ben je bij mij? Ben je in de buurt? Zie je mijn verdriet? Je wil helemaal niet dat ik verdriet heb, maar het is zo n gat, zo n ongelooflijk leeg gat. Ik weet niet hoe ik verder met mijn leven moet hoor. Ik wil geloven dat je bij me bent. Ik vind het allemaal zo oneerlijk. Jaren terug toen je erg ziek was, zei je in paniek tegen me dat er mensen bij je stonden die weg moesten. Papa, was dit een visioen? Hebben die mensen iets gezegd over die ellendige dinsdagavond? Wist je meer dan ik, dan wij, wisten? Je moet gewoon ergens bij me zijn, je kan me niet missen en ik kan jou niet missen. Nou ja, ik ben heel erg op zoek naar je lieve lieve papa. Ik hoop binnenkort een teken van je te mogen krijgen,, misschien dat je eens snel bij me op bezoek komt. Waar ben je nu toch? Dikke kus xxxxxxxxxxx
Anke1974

21-02-2014 11:27

Dag lieve lotgenoten,
Wat een prachtig gedicht Lies, en wat een herkenbare verhalen.
Heel veel liefs en sterkte gewenst,
Anke
Yvonne

04-05-2014 19:34

Ik voel precies het zelfde. Ook mijn moeder is kwetsbaar achtergebleven 14april 2013, alweer een jaar geleden. Prachtig gedicht.
Yvonne
Jack

15-06-2014 00:10

Prachtig gedicht. Hetzelfde meegemaakt met mijn vader. Niet zo heftig, maar ook een lang ziektebed…en wat erbij komt. Nu vier jaar geleden. Het definitieve is hard. Mijn vader was mijn beste vriend, een vriend voor het leven, onverwoestbaar. Het gemis wordt minder, maar soms komen bepaalde herinneringen met verdriet opeens bovendrijven. Ik koester de mooiste herinneringen. Herinneringen zijn mooi, maar het leven wordt nooit hetzelfde. Dat is het leven…

Papa, waar ben je?

lies

Nanneke

Ria

L

Lies

Angela Krooswijk

Anke1974

Yvonne

Jack