ups en downs

MarionW

09-09-2011 16:57

Lieve mensen,
Nooit gedacht dat ik hier een bericht zou posten. Mijn naam is Marion, 56. Mijn man is 5 weken geleden plotseling, totaal onverwacht, overleden aan een herseninfarct, 59. Ik kan het nauwelijks bevatten. Wat ik naast alle dingen ook heel moeilijk vind zijn de lichamelijke klachten en de stemmingswisselingen die ik heb. Ik kan haast niet eten (3 kg. afgevallen terwijl ik al weinig weeg) bibber af en toe, heb een knoop in mijn maag, vreselijk last van nek- en schouderpijn. Het ene moment gaat het redelijk en op andere ogenblikken kan ik wel tegen de muur opvliegen. Herkennen jullie dit en zou het ooit overgaan? Ik heb van de dokter oxazepam gekregen (1 tablet van 10 mg.) om te kunnen slapen. Het liefst zou ik de hele dag iets kalmerends willen hebben om de dag door te komen, maar dat schijnt niet verstandig te zijn.
Hebben jullie tips voor me om die onrust uit mijn lijf te krijgen?
Alvast bedankt voor je antwoord.
En omdat iedereen vanwege het verlies van een dierbare op dit forum zit, wens ik je allemaal veel sterkte en moed om hier doorheen te komen.
Hartelijke groet,
Marion
Ilse Stremme

09-09-2011 18:08

Hallo Marion,
De onrust die door je lijf vliegt, het niet weg krijgen van je maaltijd, het zal voor velen heel herkenbaar overkomen, die hier op het prikbord komen. Je man verliezen heeft veel impact. Kan je alleen vertellen hoe ik er mee om ben gegaan, maar of dat jouw manier zal zijn, dat weet ik niet. Daar zul je zelf een weg in vinden, bij wat je wel en niet prettig vindt.
Wat het eten betreft, eet jij alleen? Of heb je mensen bij je, die mee-eten. Van mijzelf weet ik, dat ik het alleen eten maar helemaal niets vond. Moest wel, maar het doen, he. Erg gemakkelijk er in zijn en totaal geen eetlust hebben. Daarnaast leek het voor mij, dat alle stress en verdriet, die ik in mij had omgezet werd in energie. Niet thuis kunnen zijn, veel op pad, mensen om mij heen willen hebben. Afleiding. Zelf ging ik veel wandelen en zwemmen. Ook ben ik al heel snel weer volledig aan het werk gegaan, maar ik werd maar niet moe.
Nu ben ik sinds een maand ( na zes maanden) in rustiger vaarwater aan het komen. Moest afgelopen zomer met de vakantie ook werkelijk mijn eigen weg gaan vinden. Tijd te over en ik kon steeds meer thuis zijn zonder onrust, zonder diepe gaten.
Berusting en nu ga ik langzamerhand bedenken, wat ik met de tijd die ik naast het lopen, zwemmen en werken heb, ga doen. Een club? Een extra hobby? Dat weet ik nog niet. Als de tijd er voor rijp is, zal er wel wat op mijn pad komen.
Wens voor jou, dat je naar jezelf kunt luisteren, wat bij jou past. Geef alles rustig de tijd. Je hebt nog maar net je man verloren. Wens je veel sterkte en je kunt altijd hier op dit prikbord mensen vinden, die je zo enorm goed begrijpen.
Liefs, Ilse.
Martine

13-09-2011 00:26

Beste Marion,
Ik heb mijn vriend 4 weken geleden verloren. Vond hem thuis op de grond, hij was al overleden. (ik kende hem al jaren) maar had net 3 maanden een relatie.Jouw symptomen zijn heel herkenbaar. Het is de normale reactie van je lijf op een hele stressvolle periode. Je partner verliezen is een enorme schok, eerst sta je stijf van de adrenaline, en vervolgens beland je in een roes en denk je “dit kan niet waar zijn”. Je ogen registreren de dood, maar de boodschap dringt heel langzaam door, je kan het nog niet accepteren.
Het besef dat hij echt dood is dringt langzaam maar zeker door. Je voelt de pijn van het verlies in je hartstreek.
Het kan enorm pijn doen. Je denkt misschien “nu ga ik ook dood, heb pijn op mijn borst”
Ik heb afgelopen zondag de fiets gepakt en een rondje van 3 uur gefietst. Ik voelde me daarna veel rustiger, en ontspannen. Ik ben 45 jaar en heb heel veel wisselingen in mijn stemming op dit moment. Jantje lacht en Jantje huilt, laat de tranen stromen als ze willen stromen. De onrust kan je het beste de baas door iets te gaan doen. Ga de natuur in, wandelen, fietsen, alleen of samen met een vriendin, maar ga naar buiten, weer of geen weer. Bewegen, sporten of in de natuur zijn geeft rust. De eerste dagen sliep ik erg slecht en werd steeds wakker. Toen heb ik een oxepammetje ingenomen om in slaap te komen en iets langer te slapen. Maar zonder medicijnen slaap je beter als je meer beweegt overdag en buiten bent. Ga uitwaaien, je hoofd leegmaken, huilen, schreeuwen etc.
Zoek het strand op of het bos. Wat je zelf prettig vindt, maar ga iets doen. En als je geen zin hebt, probeer te ontspannen en lief te zijn voor jezelf.. De ene dag gaat nu eenmaal beter als de ander…Rouwen is een werkwoord, het vreet energie. Zorg goed voor jezelf, wees lief voor jezelf en gun jezelf rust Wordt de telefoon te veel, trek de stekker er een paar uur uit. Zet je mobiel even uit. Neem rust. Je wordt geleefd de eerste weken na de begrafenis of crematie. Bepaal zelf wat je wilt doen of niet.Trek je ook niet teveel aan wat anderen zeggen of denken. Eet wanneer je zin hebt, maar probeer gezonde keuzes te maken, geen trek in aardappels , een bak sla kan ook lekker zijn, geen zin in groenten, maar alleen een visje, ook prima. Doe waar je zin in hebt, geeft toe aan de verdriet, boosheid en alle emoties. Geef jezelf de ruimte je verdriet te voelen en te ervaren. Wegstoppen met medicijnen stelt de rouwverwerking uit. De klap komt toch wel vroeg of laat. Er door heen gaan…..alle emoties…is beter dan wegdrukken.
Heel heel veel sterkte met het verlies. En vergeet jezelf niet. Wees lief voor jezelf. De emoties worden vanzelf minder heftig als je er eerst aan toegeeft. Het is net een golfbeweging van de zee. Niets is heerlijker dan door de golfen heen te zwemmen als je van zwemmen houdt.
Liefs Martine
Marga Thomassen

17-09-2011 10:56

Hoi Marion
Alle dingen die jij nu opnoemt heb ik ook. En ze zijn exact hetzelfde. Iedereen heeft zijn eigen wijze van rouw, maar dat trillen, maag/knoop etc zijn mij sinds 3 maanden bekend. Mijn man is begin maart overleden. Ook ik slik een oxasepam, ik rook teveel, ik drink teveel en het houdt niet op. Huilen doe ik haast niet. Mijn man was al 15 jaar ziek. Hij is in Thailand overleden tijdens een vakantie. Een vreselijke twee maanden hadden wij. Ik ben 8 kilo afgevallen en net als jij , bij stress geen trek. Ik ben 66, heb een kind dat ver weg woont en haar eigen leven heeft met twee kleintjes. Verde geen familie. Moest alles zelf doen. Opeens, denk ik moet toch klaar zijn met die lichamelijke klachten en dat te vaak lege gevoel. Het hoort erbij. Probeer toch je te dwingen om te eten. Neem een bordje Brinta, dat glijdt er makkelijk in en pers een sinaasappel uit. Doe elke dag iets dat je normaal niet zou doen. Ga wat winkelen, als je daar geld voor hebt en kijk wat je aan talenten bezit. Doe daar iets mee, probeer het in ieder geval. Misschien wat vrijwilligerswerk. Dat is zo heilzaam, voor beide partijen.
Ga fietsen, schrijf je ervaringen per dag op en neem daar een uurtje voor. Ga foto albums bekijken, dat doe ik ook zo nu en dan.
Laat nog eens iets van je horen. Ik wens je sterkte
Marga
yvonne

14-02-2012 16:43

Mijn man is gisteren begraven en dit is mijn eerste dag alleen, zonder drukte, zonder mensen.
Heb het gevoel dat ik verzuip, wil dat niet, wil sterk blijven…maar hoe..
MarionW

14-02-2012 17:17

Lieve Yvonne,
Gecondoleerd met het verlies van je man. Ik kan me voorstellen dat je het gevoel hebt dat je verzuipt, je hele wereld staat op zijn kop. Misschien besef je het ook nog maar nauwelijks, het is nog maar zo kort geleden. Ik wens je in ieder geval veel sterkte. Schrijf gerust je berichtjes hier op het prikbord. Als je behoefte hebt om te vertellen hoe het afscheid verlopen is, stort je hart maar uit. Wij proberen je zo goed en zo kwaad als het gaat te steunen, want we hebben allemaal ons verdriet en proberen er allemaal wat van te maken. Kijk maar of je de dag een beetje door kunt komen, dat is in het begin al moeilijk genoeg. Soms kon ik het in de eerste maanden zelfs alleen per dagdeel overzien. Nu, 6 maanden later, bekijk ik het van week tot week. Ik weet zeker dat jou dat op den duur gaat lukken, maar daarvoor is het nu nog veel te kort.
Heel veel sterkte!
Liefs,
Marion
jeanettekuipers

14-02-2012 18:35

Lieve Marion,
Bij mij is het plotselinge overlijden van Jos nu een half jaar geleden. ook ik ben veel afgevallen, inmmiddels 10 kilo. Ook ik bibberde de hele dag.
Dat van de hele dag gaat minder worden, dat weer eten komt ook wel, heeft tijd nodig. Het eten is nog steeds geen hobby, maar het smaakt wel weer. Dus houd moed!!!
En het nerveus zijn heeft tot gevolg dat je gaat bibberen, en soms klappertanden. Bij mij is het nu alleen nog als ik wakker wordt en de dag weer op me af komt.
Ook ik heb Oxazepam gebruikt, en weet je het geeft niets om dat af en toe te nemen.Zolang jij maar de baas blijft over het spul is er niets aan de hand.
Ik heb nu dat ik soms als ik iets moet gaan doen wat veel kost, nog wel eens een halfje neem.Het helpt goed, en daar gaat het om.
Dus Marion alles wat je nu doormaakt is heel herkenbaar, alhoewel dat wel een schrale troost is he?
Ook ik vind het leven zonder nog steeds verschrikelijk, en het gemis blijft, maar weet je, je moet gewoon verder, en dus………..blijf in beweging, ga wel de deur uit, zoek mensen op om je heen, laat je aflijden zodat je niet steeds in je gedachten zit.
Ik hoop dat je ook lieve mensen om je heen hebt die er echt voor je zijn, dat helpt allemaal een klein beetje…..
Weet dat altijd je verhaal kan doen.
Liefs
Jeanette
MarionW

14-02-2012 19:56

Lieve Jeanette,
Bedankt voor je lieve berichtje. Mijn onderwerp is weer bovenaan de lijst gekomen, maar ik heb dat berichtje al geschreven op 9 september 2011. Dus ik ben inmiddels net als jij ook weer een half jaar verder. Intussen gelukkig van het bibberen af en weer aangekomen. Maar het gemis blijft en net als jij en meer mensen op het prikbord heb ik ontdekt dat inderdaad afleiding nog het beste helpt. En natuurlijk de steun van familie, vrienden en iedereen hier op het prikbord. Bedankt voor je hartelijke reactie.
Liefs,
Marion
Marjolijn

15-02-2012 00:42

Lieve Yvonne, ik kan me nog zo goed herinneren hoe ik me voelde de dag na de begrafenis, je bent nog half verdoofd, het dringt wel en niet door, je zit nog vol van de begrafenis en alle drukte van de week ervoor, een hol gevoel in je maag, lieve meid, we weten hier allemaal hoe je je voelt, schrijf het hier maar van je af, je wordt hier begrepen en gesteund, weet dat je niet de enige bent met dit verdriet. En je hoeft niet altijd sterk te zijn hoor, het vraagt juist kracht om ook het verdriet over je heen te laten spoelen en het maar te laten komen en gebeuren. Maar echt sterk zoals dat vaak wordt gezien door de buitenwereld, zo van: die slaat er zich goed doorheen, dat hoeft hier niet hoor, je mag het hier gewoon opschrijven zoals je het voelt, en juist daar helpen we elkaar mee, heel veel sterkte ,
Heel veel liefs Marjolijn
tavale@live.nl

15-02-2012 10:26

Lieve Yvonne.
Gecondoleerd met het verlies van je man. Mijn man is op 10 sept op 49 jarige leeftijd plots overleden.
Ik kan de dag na de crematie ook nog goed herinneren. DRAMA. Niets doet er nog toe. Wat ik ook vreselijk vond de eerste maanden die papieren rompslomp. Ik schrijf niet zo vaak op het bord maar houd
wel dagelijks bij, en ook zo vind ik steun.Je staat er zeker niet alleen voor. Heel veel sterkte.
liefs Theresexxxxxxxxxx

ups en downs

MarionW

Ilse Stremme

Martine

Marga Thomassen

yvonne

MarionW

jeanettekuipers

MarionW

Marjolijn

tavale@live.nl