plotseling weduwe

Jeanette

02-08-2011 14:05

Hallo,
Ook ik ben heel ploseling alleen komen te staan.
. Na een vergeefse reanimatiepoging van mezelf en ambulancepersoneel, was het ineens over.
Heel bizar wat er allemaal gebeurt en wat er dan allemaal op je afkomt.
Nu na 2 weken wordt de aanloop minder, en ga ik het gemis echt voelen. Wat een enorme eenzaamheid!!
Omdat mijn man pas 57 was en 4 werkgevers heeft gehad is de financiele situatie ook nog eens een klap.
Dus dubbel verdriet en alles overhoop.Hoop dat er wel weer wat lucht gaat komen.
Geen idee hoe rouwverweking gaat,
Maar jullie waarschijnlijk ook niet .
Dus ik voel met jullie allemaal mee, en wie weet misschien kunnen we steun hebben aan elkaar.
Jeanette
Marjolijn

03-08-2011 21:21

Lieve Jeanette, wat verschrikkelijk he, dat zoiets je overkomt, ik ben nu zelf 10 weken weduwe en wij wisten al ruim 2 jaar dat dat zou gebeuren, wij hebben dan nog tijd gehad om eraan te “wennen”, (dat doet het nooit), en om dingen te regelen, maar ik kan me zo goed voorstellen als het ineens gebeurt, dan weet je helemaal niet wat je overkomt….en als dan de fincancien ook nog een probleem worden dan is de ellende compleet he.
Ik weet ook niet hoe rouw verwerking gaat, ik weet wel dat het bij mij in ieder geval per dag anders is, en dat de kleinste of gekste dingen je helemaal uit je evenwicht kunnen brengen. Ik ben vrij snel weer aan het werk gegaan, dat geeft in ieder geval afleiding, en verder laat ik het maar over me heenkomen, je kunt wel vechten en je sterk voordoen, maar dat helpt ook niet op de lange duur.Wat ik wel probeer is zoveel mogelijk overal aan meedoen waar we samen ook aan meededen, feestjes, uitstapjes, vakantie, en soms vind ik het wel leuk en soms ook niet, maar dan heb ik het toch geprobeerd. Alleen thuis naar de muren kijken is ook niks. Dat is wat voor mij werkt, maar misschien is het voor jou heel anders. Doe wat je hart je ingeeft, je kunt het niet fout doen. Heel veel sterkte, en van je afschrijven helpt ook, liefs Marjolijn
Ilse Stremme

07-08-2011 22:13

Wens je veel sterkte.
diana.bert@ziggo.nl

08-08-2011 20:23

Hallo Jeanette,
Ik wens je heel veel sterkte. Het is voor jou waarschijnlijk nog steeds niet te begrijpen. Ik heb 1 April mijn man ook verloren aan een hartstilstand, en ik kan het ook
nog steeds niet vatten. Elke dag weer denk ik dat hij zo weer thuis komt. En toch moeten we weer verder ook voor onze kinderen. Wat de rouwverwerking betreft, ik denk
dat we nog een lange weg te gaan hebben. In ieder geval proberen iets te ondernemen, anders ga je maar zitten piekeren en wordt je gek van verdriet.Het zal ons zeker
ook wel lukken, het heeft de tijd nodig zeggen ze.
Nogmaals, heel veel sterkte!
Diana
Lia

20-08-2011 18:36

Hallo Jeanette.
Ook ik ben plotseling weduwe geworden.
Mijn man heeft op 51 jarige leeftijd een hartaanval gehad, ruim 8 jaar geleden nu, we waren in de bloei van ons leven.
Voor rouwverwerking staat geen tijd en geen perfect plannetje.
Ieder doet het zoals hij/zij denkt dat het moet en voelt hoe het moet.
Ben nu 8 jaar verder en mijn 5de kleinkind is op komst.
Iets wat mijn maatje nooit heeft gekend of gezien.
Toen hij overleed hadden onze kinderen geen vaste vriend of vriendin.
Dat is allemaal gebeurd nadat hij is overleden.
Heb nu een heel nieuw leven maar mis mijn maatje nog steeds en dat zal nooit voorbij gaan.
Doe het zoals jij het aanvoelt en laat je niet van de wijs brengen door mensen die denken te weten hoe het moet.
Heb het zelf heel lang ( vanwege bepaalde omstandigheden toen dit tijd) gewoon weg gestopt en nu komt het allemaal weer boven.
Wens je heel veel sterkte en kracht.
Groetjes Lia
maureen

05-09-2011 19:21

hallo diana met maureen ook ik heb mijn man verloren na een ernstige ziekte ga ook door een diepdal na een huwlijk van 38 jaar 9 maart 2010 is mijn man overleden
zoms denk ik dat ik gek word van verdriet maar voor al om het onbegrip van veel mensen
heb ook weer een vriend maar kan geen liefde voor hem voelen en dat weet hij ook
maar ff een arm om je heen je weer compleet voelen dat doet mij goed
ben nu 58 jaar wie weet licht er ooit voor mij iets moois in de toe komst te wachten maar mijn henk kan en wil ik niet vergeten
liefs van maureen
lonneke scholte

13-10-2012 00:09

Ik ben ook heel plotseling weduwe geworden.Een copie van het verhaal van jeanette.na een fantastisch feest ter afscheid van mijn zus een zwager.die zouden de volgende dag weer terug naar nieuw zeeland gaan.
Mijn man Rob is ook na mijn en die van de ambulancebroeders mislukte poging om hem te reanimeren gestorven.vreselijk gewoon.net 54 jaar was hij.Een eigen bedrijf wat nog op naam van zijn vader stond.niets geregeld alles was later immers toch voor ons geen inkomen.geen pensioen.alles stort in..werken tot je 67e.gelukkig in het bedrijf.met
kundig personeel.mijn man was enig kind.zijn ouders leven ook nog.Ook een slag voor mijn lieve schoonouders, die gelukkig mij niet vergeten.omdat je als schoondochter volgens de wet keihard overgeslagen wordt.alles gaat naar de kleinkinderen.weg oude dagsvoorziening.De kinderen vliegen alle kanten op.Behalve mijn middelste dochter.Voor het eerst het weekend alleen.Afschuwelijk stil.ik mis hem.
Lonneke.
yvonne 53

13-10-2012 09:38

Gecondoleerd Jeannette, hoop dat je hier de troost vindt die je zo vaak nodig zult hebben, en de kracht om het te gaan ‘doen’…
Nu, na 8,5 maanden weet ik alleen nog maar dat ik hebt beste van dag tot dag kan leven, iets anders zit er nog niet in. Plannen voor over een paar dagen maken bijvoorbeeld wil echt nog niet lukken, want ik weet niet hoe ik er dan aan toe ben.
Het is een hele moeilijke, donkere en verschrikkelijk pijnlijke weg, rauwe pijn van binnen, maar iedere morgen worden we weer wakker en moeten we er weer wat van zien te maken. Maar het lukt ons, jou ook!!!
Rouwen is hard werken, heel hard, 's avonds ben ik altijd uitgeteld, nog steeds.
Sterkte meid,
yvonne

plotseling weduwe

Jeanette

Marjolijn

Ilse Stremme

diana.bert@ziggo.nl

Lia

maureen

lonneke scholte

yvonne 53