rouwverwerking.startpagina.nl

1,5 jaar na m'n vaders dood

  • Anonymous avatar

    Fleur82

    Ongeveer 1,5 jaar geleden overleed mijn vader. Hij was al een tijdje ziek, kanker. Het ging steeds weer beter, dan weer slechter, dan weer beter, dan weer iets minder. Tot 2008. Toen ging het eigenlijk steeds een beetje slechter. En helaas overleed hij in 2009. Nu na 1,5 jaar wordt het gemis steeds meer, het verdriet ook. Ik had gehoopt dat het wat minder zou worden, maar het lijkt eerder meer te worden. Het zijn wel van die golven. Dan gaat het een tijdje goed, dan weer slecht. Ik mis hem zo intens dat ik soms moeilijk kan genieten van dingen. Later hoorde ik dat ik in m'n vaders hart altijd een speciaal plekje had. Zo voelt het ook voor mij. Er gaan ook steeds allerlei herinneringen door mijn hoofd; van de leuke tijd vroeger en dingen die we samen dede, maar ook hoe hij er dood uitzag en hoe we afscheid namen.

    Soms zou ik willen dat ik terug kon in de tijd. Ik weet dat ik vooruit moet kijken om verder te kunnen, het lukt me tot nu toe moeilijk. Soms voel ik me ook schuldig naar anderen dat het zo zwaar weegt in m'n leven. Herkent iemand dit? Heeft iemand ervaring hoe je toch weer 'n beetje positief kan worden, vooruit kan kijken en aan je eigen toekomst kan bouwen?

    Groetjes van Fleur

  • Anonymous avatar

    Missy2007

    Dag Fleur,

    Hierbij wil ik je allereerst condoleren met het verlies van je vader. Ik herken mezelf in het verhaal, ik ben mijn vader 2,5 jaar geleden heel plotseling verloren. In tegenstelling tot jouw vader was hij niet ziek, dat was hij nooit. Zo maar op een ochtend voelde hij zich niet goed en direct daarna is hij aan hartfalen overleden. Mijn vader was net 65 geworden de week ervoor.

    Ik voel hetzelfde als jij, het gemis wordt eerder meer dan minder. Ik ben inmiddels al ruim 2,5 jaar verder, maar voor mij blijft het de dag van gister dat hij overleden is. Het ging allemaal zo ontzettend snel en plotseling! Niemand kon het eigenlijk bevatten. Je moet je absoluut niet schuldig voelen hoor dat het verlies van je vader zwaar weegt, dat doe ik ook niet. Het overlijden van een dierbare is volgens mij het ergste wat een mens kan overkomen.

    Hoe moeilijk het ook is, probeer toch je eigen leven een beetje weer op te pakken. Ik weet zeker dat je vader dat ook zou willen. Leg je erbij neer dat het gemis niet minder zal worden .En dat hoeft ook niet. Een vriendin van me heeft haar vader nu 12 jaar geleden verloren. Zelfs zij zegt dat ze hem nog iedere dag mist.

    Ik heb er b.v. veel moeite mee dat de mensen om mij heen al snel weer “normaal” doorgingen met hun leven. Voor mij hield het leven op dat moment op toen mijn vader overleden was. Een korte tijd rouwt iedereen met je mee, vrienden, collega's, noem maar op. Al snel merkte ik dat ze van mij verwachtten dat ik dat ook deed. Het is voor mensen die zoiets nog niet hebben meegemaakt heel moeilijk te bevatten wat het met je doet. Maar goed ook daar leer je mee om te gaan.

    Deze site heb ik eigenlijk per toeval ontdekt. Ik heb veel steun gevonden in de verhalen van alle lotgenoten. Ik heb vorig jaar ook mijn verhaal geplaatst en er een aantal reakties op gekregen. Dat was erg fijn, je merkt direct dat er veel mensen zijn die zich in jouw verhaal herkennen en op je bericht reageren.

    Ik wens je heel veel sterkte toe verder.

    Liefs, Anke

  • Anonymous avatar

    Fleur82

    Hoi Anke,

    bedankt voor je bericht. Dat doet me inderdaad goed! Het lijkt me nog verschrikkelijker als je vader er in eens niet meer is. Mijn vader was al wel ziek, en iedereen zag dat het echt slechter ging. Toch heb ik nooit gedacht dat hij zomaar kon overlijden. Ik zag het gewoon niet. (wou het misschien ook niet zien). Ik vind ook troost in de verhalen van mensen hier. Het is fijn om het gevoel dat je hebt, te herkennen.

    Wat me wel een beetje pijn deed, is dat m'n beste vrienden er niet echt voor mij waren. Aan de andere kant had ik wel veel steun aan een kennis die ook iemand verloren had. Het is en blijft heel onwezenlijk.

    Wat ook een beetje knaagt, is dat ik, de laatste keer dat ik ‘m zag, niet tegen hem heb gezegd hoeveel ik van ’m hield. En waarom: omdat er andere mensen bij in de kamer waren. Ik kreeg het m'n strot niet uit. Nu mis ik ‘m zo dat het soms pijn doet in m’n buik.

    Maar wat je zegt is waar, m'n vader was echt een levensgenieter! En een gangmaker! Dus als ik dat voor ogen houd, dan is het makkelijker.

    Vraagt iemand jou nog weleens (in je vrienden/kennis/familie kring) hoe je er nu mee omgaat, of wat het je nu doet?

    Groetjes Fleur

  • Anonymous avatar

    Missy2007

    Dag Fleur,

    Ik heb zojuist je bericht gelezen, hoe oud was jouw vader eigenlijk?? Ik vind het heel sneu voor je dat je beste vrienden er niet echt voor je waren, dat was bij mij gelukkig wel het geval. Iedereen leefde met me mee. Voor een tijdje in ieder geval…. Misschien omdat het komt omdat mijn vader zo heel plotseling overleden is. Hij heeft ook altijd in dezelfde woonplaats gewoond, dus bijna iedereen kende hem wel. Ik weet nog dat de uitvaartmensen ons in 1e instantie aangaven van : we hebben een kwartier voor condoleren. Ik zie mezelf nog zo zeggen, “een kwartier?? Ik denk dat het halve dorp komt, maak daar maar een half uur van”. En ik heb bijna een uur handen zitten schudden in de aula…

    Mocht je willen, mijn verhaal staat op pagina 2, bijna onderaan. Kopje : mijn vader is er niet meer.

    Jij hebt er een beetje naar toe “kunnen leven”, omdat jouw vader eerst ziek is geweest. Wat heeft hij gehad? Ik ben eigenlijk wel “blij” (rare benaming eigenlijk..) dat mijn vader totaal niet geleden heeft. Sommigen vinden dat moeilijker, als iemand ziek is kun je langer afscheid nemen. Voor mij was het heel plotseling. Ineens weg… Maar dat is heel persoonlijk. Hoe is de band met je moeder? Ik heb gelukkig een goede band met mijn moeder, ik was echt een vadersdochter, maar mijn moeder is nu ontzettend belangrijk voor me. Ook heb ik een jonger broertje waar ik heel goed mee overweg kan.

    Sommige mensen weten vaak ook niet hoe ze om moeten gaan met iemand die zojuist een dierbare verloren heeft. Misschien is dat met jouw vrienden ook een beetje het geval geweest. Hoe is je relatie nu met ze? Mensen vinden het soms heel moeilijk om te vragen hoe het met je gaat. Vinden ze het eng misschien?? Tja, ik weet het niet. Als ik in mijn familie kijk, en als ik er met mijn moeder over praat, van mensen van wie je het minste verwacht, die zie je het meest. Ooms en tantes die we vroeger minder zagen, komen nu vaker langs als degenen die voor mijn vaders overlijden kwamen.

    Mensen om mij heen vragen me eigenlijk nooit meer hoe het gaat. Behalve die vriendin van me die haar vader 12 jaar geleden al verloren is. Ook mijn man heeft het er uit zichzelf nooit over. Wel is hij heel begaan met me. Als we samen bij mijn moeder of broerte zijn b.v., mijn vader komt altijd wel even ter sprake. Dat vind ik wel heel fijn trouwens, ik praat heel veel over hem met mijn moeder.

    Liefs, Anke

  • Anonymous avatar

    Fleur82

    Hallo Anke,

    m'n vader was net 60 geworden. Hij had kanker.

    Het was inderdaad zo dat sommigen er echt niet mee wisten om te gaan. Ik heb gelukkig nog steeds goed contact met iedereen, en 1 vriendin heb ik het ook gezegd. Bleek inderdaad dat ze het heel moeilijk vond om het erover te hebben.

    Verder heb ik gelukkig een goede band met m'n moeder! Ik ga er elke week naar toe. Ik vind het wel heel moeilijk om haar verdriet te zien. Maar we praten er veel over. Ook over leuke herinneringen. Soms hebben we echt de slappe lach! Gelukkig gaat het nu wel iets beter.

    Ja het is waar: de wereld gaat door; het leven ook. En dat is wel goed. Als je altijd op elk moment van de dag maar stilstaat bij je verdriet en daar alleen nog oog voor hebt, word je gek! Tenminste, ik. Maar goed; de dood blijft een onderwerp dat mensen liever uit de weg gaan door het er niet over te hebben.

    Ik ga nu jouw verhaal lezen.

    Gr. Fleur

  • Anonymous avatar

    Missy2007

    Dag Fleur,

    Jouw vader was dus ook nog erg jong, 60 pas. Gelukkig heb je een goede band met je moeder, je leest hier en daar ook verhalen van mensen die een ouder verliezen maar ook nog eens geen goed band met de andere ouder hebben. Dat lijkt me pas zwaar. Mijn moeder is nu denk ik, naast mijn broertje, de allerbelangrijkste in mijn leven. Heb jij dat ook? Mijn moeder is 62, erg jong. Ik hoop echt dat zij wel oud mag worden. Heb jij nog broers/zussen??

    Net als jij vind ik het heel moeilijk om het (verborgen) verdriet van mijn moeder te zien. Ik en ook mijn broertje hebben een vaste dag/avond dat we naar haar toe gaan. Daarnaast gaan we ook spontaan nog regelmatig op visite of nemen we haar mee uit eten of theater. Vind ze erg fijn. Toch vertelde ze me een tijdje terug dat ze eenzamer is dan iedereen denkt. Mijn moeder houdt zich nl. altijd heel erg goed tegenover iedereen. Doet altijd vrolijk, en als mensen vragen van hoe gaat het zal ze altijd zeggen dat het goed met haar gaat. Maar dat is dus lang niet altijd het geval, ze voelt zich vaak heel eenzaam. Dat vond ik heel erg om te horen. Het liefste doe ik nog meer dingen met haar, maar daar wil mijn moeder niks van weten. Jij hebt ook nog een eigen (heel druk) leven zegt ze dan, en je doet al zoveel voor me.

    Maar zoals jij en ik en vele anderen zeggen, het leven gaat door. Het heeft geen zin om hele dagen maar bij ellende stil te staan want daar schiet je niks mee op. Toch blijf ik erbij dat mensen die zoiets niet hebben meegemaakt, nooit echt zullen weten hoe je je voelt. Het leven is ook zo oneerlijk! B.v. mijn man heeft nogal een hele moeilijke vader (mijn schoonvader dus). Zal ik niet over uitweiden want dat is niet relevant, maar ik kan slecht met hem overweg. Hele vervelende en lastige man die dit jaar 70 wordt. Dan denk ik bij mezelf van, wat is het toch oneerlijk dat MIJN vader er niet meer is. Zo'n ontzettende lieve man! Waarom heeft hij geen oude opa mogen worden?? Maar daar zal ik nooit antwoord op krijgen.

    Groetjes, Anke